Davies Linda Diamentowa gra(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tutajspecjalizowała się w finansowaniu nowych przedsięwzięć, wspomagając błyskotli-wych naukowców i przedsiębiorców, którzy mieli odważne pomysły na rozkręcenieinteresu, ale niewystarczający kapitał.Case Reed otrzymywało co tydzień tuzinypropozycji, ale finansowało cztery przedsięwzięcia rocznie.Kapitalistęudziałowego musiało cechować perspektywiczne myślenie, znajomość rynku,zdolność oceny inwestora i cierpliwość.Czasami na zwrot nakładów trzeba byłoczekać pięć lat, ale jeśli interes poszedł zgodnie z planem, mogli osiągnąć dużezyski.W niektórych przypadkach pieniądze zainwestowane przez Case Reed w ciągupięciu lat dziesięciokrotnie zwiększyły swą wartość.Jedna trzecia zysków netto byładzielona pomiędzy dwudziestu pracowników na kierowniczych stanowiskach.Pozostałe dwie trzecie dodawano do kapitału firmy i wykorzystywano do dalszychinwestycji.Działalność firmy, od momentu jej założenia przez Johna Richardsonana początku lat osiemdziesiątych, przyniosła czterem współwłaścicielom i kilkuwysoko postawionym pracownikom miliony funtów.Atmosfera panująca w firmie była przyjemna.Richardson nie tolerowałniezdrowego współzawodnictwa, wewnętrznych konfliktów, manii zbijania forsytak powszechnej w wielu instytucjach finansowych.Był wymagający, ale miły.On ijego firma zarabiali pieniądze, ale nie byli nimi bez reszty zaprzątnięci.Richardsonbył głównym powodem, dla którego Cassieprzeniosła się do Case Reed.Dawał jej swobodę działania, pozwalał zajmować siępracą i nie wtrącał się.Cassie przychodziła każdego ranka o wpół do dziewiątej, gdy tempo pracy w biurzezaczynało nabierać rozpędu.Dziewiąta była godziną zero.Wcześniej wszyscy,włącznie z współzałożycielami firmy, siedzieli cichutko w swoich gabinetach, jedlirogaliki, popijali kawę, przeglądając gazety i przygotowywali się do oczekującegoich dnia.Zbędne rozmowy ograniczano do minimum.Wystarczało skinienie głowy i dzień dobry".Pózniej zaczynały się interesy i rezerwa oraz uprzejmości schodziłyna dalszy plan.Nie znaczyło to, że po dziewiątej ludzie stawali się dla siebie niemili.Po prostu wymogi dnia pracy w biznesie nieodmiennie wymuszały warkliweodpowiedzi, wchodzenie i wychodzenie z gabinetów bez zapowiedzi czypożegnania i ogólny pośpiech oraz zniecierpliwienie.Cassie siedziała nieruchomo w swoim gabinecie, pośród narastającej wokół niejgonitwy.Przyszła Emma, jej sekretarka, zaczęły dzwonić telefony i warczeć faksy.Cassie czytała gazetę.Połowę jej myśli pochłaniała Ewa Cunningham, Robie Frazeri David Wilson.Robie i Ewa byli osobami, które wywierały duże wrażenie,szczególnie że przerwa pomiędzy spotkaniami z nimi była bardzo krótka.Cassiezastanawiała się, jak by to było, gdyby zeszli się razem, gdyby się faktyczniepoznali.Zeszłego wieczoru w odpowiedzi Ewy na to pytanie było cośniezadowalającego.Cassie doszła do wniosku, że chciałaby zaaranżować spotkanie,zaobserwować ich reakcje.Ten pomysł ją rozbawił.Z zamyślenia wyrwał Cassiegrzmiący głos Johna Richardsona. Dzień dobry, Cassie. Stał w drzwiach jej gabinetu, a gdy podniosła wzrok,wszedł do środka i usiadł po drugiej stronie biurka. A więc co myślisz oFrazerze? Stanowi wspaniałe towarzystwo czarujący, inteligentny. Ostrożniedobierała słowa, żeby nie być posądzona o uprzedzenia. A ty co o nim sądzisz?Machnął ręką, jakby chciał oczyścić powietrze. Owszem, wspaniałe towarzystwo.Pomijając te jego wzmianki na temat trupów.Aż ciarki przechodzą.Miałem ochotę mu powiedzieć, że jesteśmy kapitalistamiudziałowymi, a nie kupcami wojennymi.Zachował się jak jakiś cholerny handlarzbronią. Jest po prostu dorosłym chłopcem, który wszystkie swoje złe instynkty skupił narobieniu pieniędzy. Te złe instynkty muszą być u niego dość silne, skoro zarobił kilka milionówfuntów. Pomyśl tylko, jaki byłby zły, gdyby nie mógł wyżyć się w ten sposób. Zachowywałaś się, jakbyś jeszcze chciała dolać oliwy do ognia.To pytanie,dlaczego zawraca sobie głowę jed�eniem z nami kolacji, i komentarz, że jesteśmypo tej samej stronie barykady. Wiesz zadumała się Cassie miałam wrażenie, że czasami usilnie starał siębyć miły, coś w sobie tłumił, jakby mu się wydawało, że wcześniej zbytnio sięzapędził. Być może.No to powiedz mi, czy to jest człowiek, z którym możemy prowadzićinteresy? Wszyscy bankierzy w mieście aż się palą, żeby z nim pracować. Niezupełnie o to pytałem, wiesz przecież. Wiem. Cassie wpatrzyła się w przedstawiającą końską głowę brązową rzezbę,która stała na jej biurku.Mówiła powoli, głośno myśląc. Nie czuję się w jegotowarzystwie do końca rozluzniona. Ja również nie.Być może to z powodu tej wschodniej aury, jaka go otacza.Wkońcu nie można mieszkać w Hongkongu przez tak długi czas i nie przesiąknąćtamtejszą atmosferą.Ale mimo to chętnie bym z Frazerem popracował, a ty nie? Tak, to dziwne, ale ja też.Punktualnie o trzynastej Robie Frazer, wchodził po schodach do Brooksa",swojego klubu w St.James's, i kierował się do baru.Wyróżniał się w gąszczuciemnych garniturów.Miał około sześciu stóp wzrostu, ważył sto osiemdziesiątfuntów, był szczupły i wysportowany.Brzuch nie wylewał mu się zza paska, niemiał obwisłych policzków.Twarz Frazera, choć był rozluzniony, nie miała w sobienic z beztroskiego samozadowolenia, jakie cechowało wiele z osób będących wklubie.Malowała się na niej uwaga, świadomość, że coś może go w każdej chwilizaskoczyć.W serdeczny i przyjacielski sposób przywitał się z kilkoma znajomymi, wciążjednak coś Frazera spośród nich wyróżniało.Gdyby zagadnąć właścicieli Brooksa", powiedzieliby, że otacza go jakaś szczególna aura.Zapytani, dlaczegoodnoszą się do Frazera z instynktowną rezerwą powiedzieliby, że to z powodu jegopieniędzy.Zarobił zbyt dużo, zbyt łatwo i w zbyt widoczny sposób.Jednak Frazeranie można było zaliczyć do nowobogackich.Nawet jeśli znaczna część jego majątkupowstała niedawno, to Frazer pochodził ze starego rodu i właśnie to zestawieniewielu ludzi zbijało z tropu.Frazer, jeśli nawet był świadom ich odczuć, nie dawałtego po sobie poznać.Ilekroć życie sprawiało, że musieli się zetknąć, zachowywał wstosunku do nich niezmienną uprzejmość.Po drugiej stronie baru Frazer zauważył Angusa Fawleya, mężczyznę, z którym byłumówiony na lunch.Znał go niemal od czterdziestu lat. Dobrze cię widzieć, Frazer. Ciebie również.Jak się miewasz? Zwietnie wyglądasz. Obawiam się, że nie tak dobrze jak ty.Coraz więcej siwych włosów.Ale dorzeczy.Drinka, czy zabieramy się do jedzenia? Umieram z głodu.Frazer uczynił krok do tyłu. Proszę bardzo.Usiedli przy długim klubowym stole i zajęli się zapiekanką z mięsem. Długo zostaniesz w Londynie? spytał Fawley. Być może.Mam już dosyć Hongkongu.Jest zbyt małomiasteczkowy,przyprawiający o klaustrofobię.Potrzebuję odmiany.Zostanę tutaj przynajmniejprzez kilka miesięcy. Chcesz powiedzieć, że zabrakło już dla ciebie kobiet w Hongkongu? Kręci siętam zbyt wiele tych, które porzuciłeś.Już nawet ty zacząłeś czuć się niepewnie.Frazer roześmiał się. Ty draniu.Pewnie się nie mylisz.Ale mam po temu dobrze uzasadnione powody.Usiłuję rozszerzyć działalność.Prowadzę zbyt dużo interesów w Hongkongu i wChinach [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki