[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Na jego rozkaz zostali zabici ludzie, którzy.wiele dlamnie znaczyli.- Inni nihiliści?- Tak.- Wysypało się jeszcze więcej konfetti: żółte,czerwone, zielone i niebieskie.Nawet cynobrowe jak płaszczTamsin.- Ktoś konkretny?Jego spojrzenie wypełniło się nienawiścią.- Co to panią obchodzi?Tamsin pochyliła się i przycisnęła do jego piersi palecwskazujący tak mocno, że aż wygiął się do tyłu.- Chcę usłyszeć prawdę.I pan wie dlaczego.- Kiedy został zamordowany poprzedni car, byłemstudentem, tak samo jak inni.Znałem wszystkich, którzy wtedy stracili życie.-Czubkiem języka pogardliwie strącił konfetti z kącika ust.-Jedną z nich była moja narzeczona.- Julia - szepnęła Tamsin.- Matka Myszy.- Skąd?.Wzruszyła ramionami.- Zgadłam.- I nie opowiedziała panu, gdzie ukryła bombę?- W tych sprawach nikomu nie wierzyła.Mnie w każdymrazie nie.Wciąż.były popełniane błędy.Niezręczne pomyłki.Wszyscy byliśmy wtedy tacy młodzi.- Btędy takie jak ten, że nazwisko Julii znaleziono wmieszkaniu Mikołaja Iwanowicza?Skinął głową.- Przez cały czas wiedział pan, kim jest Mysz, prawda?Znów skinął.- I mimo to traktował ją pan w taki sposób?- Julia była moją narzeczoną - powiedział ponuro.- AleMysz nie jest moją córką.Tamsin coś zaczęło świtać.- Może.nie, to nieprawda, co? To znaczy.MikołajaIwanowicza? On był ojcem?Baryła się nie odezwał.Tamsin zaklęła.- Ona nie powinna się o tym dowiedzieć, nie sądzi pan?Udamy po prostu, że pan mi o tym nie powiedział.- Bo i tego nie zrobiłem.Kobieta podniosła się z cichym westchnieniem, minęła goi podeszła do szczeliny, wsłuchując się w ciemności piwnicy zwinami.Wciąż jeszcze nie było znaku, że parasol wraca.Możerzeczywiście wydarzyło się coś nieprzewidywalnego.- Powinienem był skręcić kark tej małej bestii - wychrypiałBaryła.- To ona jest wszystkiemu winna.Gdyby Julia nie byław ciąży, nigdy by jej nie nakryli.Nie odwracając się, Tamsin wyszeptała ósme słowo.Klnący tajniacy wciąż wypędzali ludzi przez drzwiobrotowe na bulwar.Dyplomaci grozili konsekwencjami iraportami do swoich rządów.Dzieci kaprysiły i płakały.Wysoko postawione damy próbowały słuchaćopryskliwych nakazów policjantów, nie tracąc opanowania.I wszyscy, goście, policjanci i obsługa hotelowa, robili comogli, aby zignorować mordercze zimno, które spowijałoAurorę niczym szczelny klosz i dopiero kawałek dalej napołudnie, po drugiej stronie Newskiego Prospektu,odpuszczało nieznacznie.Ktoś popełnił błąd: dyrekcja hotelu, ponieważ policzyła zamało gości; policja, ponieważ myślała, że ewakuacja nastąpidużo szybciej i bez problemów; najbliżsi współpracownicycara, którzy zbyt póz
no poinformowali władze o trasieorszaku.Pewne było tylko tyle, że ewakuacja hotelu sięprzeciągała.Car nie będzie zadowolony.W tej przejażdżce, mimomrozu, towarzyszyła mu cała rodzina i chiński wysłannik.Sytuacja, w której nie można było przeprowadzić ewakuacjituzina budynków według określonego harmonogramu,stawiała rząd rosyjski w złym świetle.Tajniacy w holu wejściowym Aurory wiedzieli o tym.Obawa przed konsekwencjami pobudzała dodatkowo ichnerwy i wściekłość.Wnet rozległy się sygnały na końcu bulwaru.Orszak caraskręcił z Pałacu Zimowego w Newski Prospekt, minął katedrękazańską i zbliżał się do Hotelu Aurora.Ziemia już drżała podsetkami kopyt.Sople lodu odrywały się od rynien.Nawet śnieg nie zdołał stłumić wstrząsów.Wibracje odczuwało się wszędzie: w tunelu pod brukiem ina górze, w pustych korytarzach.ROZDZIAA
, W KTÓRYM MYSZ SI
GA DO CYLINDRAMysz i Eden pędzili korytarzem piętro niżej do pokojuTamsin.Kiedy dotarli do drzwi, spojrzeli na siebie.Dziewczynka kiwnęła do niego głową, potem przycisnęłaklamkę i weszła do środka.Chłopiec poszedł w jej ślady izamknął za sobą drzwi.Przez zaciągnięte zasłony wpadały smugi nikłegozimowego światła.Warstwę chmur na niebie musiałyrozjaśniać promienie słońca, ale w środku nie bardzo było towidać.Poznała zarys cylindra na stole.Leżał tam jakzapomniana część garderoby.Czaru, który czuwał w jegownętrzu, nie było wcale widać.Nic jej nie zaniepokoiło, żadenwewnętrzny głos nie ostrzegał jej, żeby się nie zbliżała.Mógł to być zupełnie zwyczajny filcowy cylinder, zmięty ipognieciony.%7ładna rzecz, na którą złodziej popatrzyłby drugiraz.Erlen dotknął jej ramienia i wskazał na krzesła ustawionedo góry nogami na kształt gwiazdy wokół stołu; także to, któredziś rano Tamsin przyciągnęła do łóżka, znajdowało się znóww pierwotnej pozycji.A
óżko było tak samo rozgrzebane, jakzostawiły je wczesnym rankiem.Przedwczorajsza gazeta leżała rozłożona na podłodze.Drzwi do łazienki były otwarte na oścież, Mysz mogła widziećsiebie i cylinder w dużym lustrze.Czuła się tak, jakbyobserwowała kogoś innego, kto popełnia brzemienny wskutkach błąd.Najchętniej krzyknęłaby do swojego odbicia wlustrze, żeby trzymało się z daleka od magicznego cylindra i jaknajszybciej wzięło stąd nogi za pas.Jej ręka drżała, kiedy wyciągała ją nad stół.Wnętrzepogniecionego cylindra przysłaniał cień, ale wydawało siępuste.0 wiele gorsze było to, co widziała w nim oczymawyobraz
ni: może z podszewki wyrosną zęby, takie same jak nakrańcach parasola; mogłyby zacisnąć się na ręce i odgryz
ć ją [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

gieldaklubu.keep.pl