Major Ann Bliniaczki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Syknął z bólu, gdy oparł ciężar ciała nabolącej kostce, ale nie miał wyboru, musiał sięwziąć w garść.Przynajmniej nadal żył.Wziąłkilka głębokich oddechów i po chwili ból trochęzelżał, stał się bardziej tępy.Musiał stąd zniknąć jak najszybciej.Nie miałpojęcia, czy ten maniak nie wróci lada chwila, bydokończyć dzieła.Ann Major 309Od mostu dzielił go kilometr.Wolał nie myślećo tym, jak daleko jest stamtąd do domu.Wiedział,że jeśli nie przestanie padać, dotrze na ranczodopiero nad ranem.Ale gdy tamten wróci.A jeśli ten bandyta wracał z jego domu? Na tęmyśl ogarnęła go panika.Zatrzymał się i wytarłtwarz.Cofnął się do wraku samochodu.Na szczęściekomórka jeszcze działała.Mabel zdążyła zapew-nić go, że wszystko na ranczu jest w porządku, poczym bateria wysiadła.Do cholery, dlaczego nie przyszło mu dogłowy, by poprosić Mabel o pomoc?Idz tam, skąd dobiega krzyk.To znówbył głosdziadka.Kolejna błyskawica oświetliła drogę prowa-dzącą w stronę La Golindriny.Na końcu tej drogiMike ujrzał postać otoczoną srebrzystym świat-łem.Miała rude włosy, przerażone, wielkie oczyi krzyczała.Zapomniał o bolącej kostce i rzucił się biegiemw tamtą stronę.Frances patrzyła przez okno na strugi deszczu.Wydawało jej się, że stoi tak już całą wieczność.Najpierw czekała na niego, a teraz na Emmę.Przy każdym silniejszym podmuchu wiatruwpadała w nerwowe drżenie.Gdzie ona siępodziewała? Kolacja czekała na piecyku już310 Blizniaczkiponad godzinę.Frances była zbyt zdenerwowana,by jeść, Czariny jednak nic nie mogło powstrzy-mać.Siedziała przy stole i właśnie wsuwała do ustostatnią frytkę. Zjadłaś sama cały talerz frytek skrzywiłasię Frances. Ktoś przecież musiał je zjeść. A teraz jeszcze pochłaniasz orzeszki.I wi-dzę, że wypiłaś już pół butelki merlota! Gdybyś nie sterczała przez cały czas przyoknie jak obraz nędzy i rozpaczy, to może niebyłabym w takim podłym nastroju.Kiedy mamstres, zaczynam się opychać.A poza tym te frytkibyły pyszne. Samolot Emmy przyleciał już dawno temu.Dlaczego nie zadzwoniła?Czarina dolała sobie merlota i wypiła jednymhaustem. Stuart też nie zadzwonił mruknęła.Frances włączyła telewizor i poderwała sięzożywieniem.Sara Greywolf wygłaszaławłaśniekomentarz, stojąc na tle lotniska.Za jej plecamiwidać było Mike a i Emmę w otoczeniu tłumu. Ona jest z nim! syknęła Frances.Czarina spokojnie smarowała krakersa serem. W takim razie możemy się nareszcie od-prężyć.Napij się. Czyś ty zwariowała? Dzwonię na policję!Ann Major 311Idz tam, skąd dobiegają krzyki.Ale krzyk umilkł.Z ronda kapelusza Mike a spływały strugideszczu.Oddychając ciężko, próbował dostrzeccokolwiek przed sobą.Czuł przerazliwy lęk, taksamo jak dawno temu, gdy stał przed hoganemdziadków.Niebo rozświetliła błyskawica i Mike do-strzegł, że w miejscu, gdzie powinien znajdowaćsię most, teraz był rwący potok.O sto metrówdalej na dużej skale osiadł samochód zalanyczęściowo wodą.Za przednią szybą wyrazniewidoczna była czyjaś rozpostarta dłoń.Mike pobladł i szybko pochwycił kilka kamieni,apotemwskoczył do wody i dobrnął do samochodu.Przez przyciemnione szyby dostrzegał za kierowni-cą sylwetkę kobiety.Pociągnął za klamkę, aledrzwichyba były zablokowane od wewnątrz, zamachnąłsię więc i uderzył kamieniem w tylną szybę. Cholerne samochody! Budują je jak czołgi mruknął przez zaciśnięte zęby.Obejrzał kamienie i wybrał inny, z ostrzejsząkrawędzią.Drugie uderzenie roztrzaskało szybę.Wsunął rękę do środka i odblokował drzwi.Zanim udało mu się je otworzyć, był już zupełniewyczerpany. Och, Boże.Emma szepnął.Siedziałazupełnie nieruchomo.Woda sięgała jej już dobrody.Czoło miała rozcięte.312 BlizniaczkiSkąd się tu wzięła? Dlaczego jechała do LaGolindriny, zamiast do domu matki?Ujął dłonią jej przegub i prawie zasłabł z rado-ści, gdy wyczuł puls. Emma! wykrzyknął.Otworzyła oczy. Mike.Z jej ust wyciekła strużka wody.Porwał ją naręce i wyciągnął z samochodu.Była lekka jakpiórko, choć ubranie miała zupełnie przemoczo-ne.Mike bez wahania skierował się w stronędrugiego brzegu strumienia.Wiedział, że Emmamusi się jak najszybciej przebrać w coś suchego,a jego ranczo było zbyt daleko.Nie straciłaprzytomności, ale niepokoił go bezruch jej ciała.Przypuszczał, że to skutek szoku.Gdzie miał zatem pójść? Pomyślał o myśliw-skim hoganie u podnóża �or. Emma powiedział. Słyszysz mnie?Rozchyliła powieki i spojrzała na niego bezsłowa, po czym znów zacisnęła je mocno. Właśnie chciałem cię zaprosić na kolację mruknął. Trzymaj mnie za szyję.Emmo,słyszysz mnie? Nie zabijaj mnie wyszeptała. Proszę. Co?! Byłeś.byłeś tam. Ty też tam byłaś, do cholery warknął, złyna nią o ten brak zaufania [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki