[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Druga para odstawiła kieliszki i podała ręce.Padły te same słowa.Tym razemspostrzegawcze oko Brunettiego zarejestrowało coś na kształt oporu przeddłuższym kontaktem z dłońmi nieznajomych.Zauważył również, że kobietai mężczyzna patrzą głownie na Paolę, chociaż słowa kierują do nich obojga.Kobieta miała ciemne oczy i zachowywała się tak, jakby była przekonana, że jestznacznie ładniejsza, niż na to wygląda.Mężczyzna mówił z tylnojęzykowym r ,charakterystycznym dla mieszkańców okolic Mediolanu. A tavola, a tavola, ragazzi rozległ się za ich plecami głos Clary i Giovannipoprowadził ich do następnego pokoju, gdzie wzdłuż wysokich okien z widokiemna drugą stronę placu stał długi owalny stół.Z kuchni wyszła pani domu, niosąc niczym dar wotywny aromatyczną wazę.Brunetti poczuł brokuły z anchois i uświadomił sobie, jaki jest głodny.Początkowo rozmawiali na tematy ogólne, jak zwykle, gdy zebrani przy stolegoście nie znają swoich poglądów i starają się ustalić, co kogo interesuje. Brunettiego zaskoczyło co często mu się zdarzało w ciągu ostatnich lat że niktnie rozmawia o polityce.Zastanawiał się, czy wynika to z braku zainteresowaniatematem, czy też po prostu stał się on zbyt zapalny, by omawiać go z obcymi.Bezwzględu na przyczynę polityka wraz z religią znalazły się w czymś w rodzajuobozu odosobnienia, do którego nikt nie ma odwagi wejść.Dottor Rotgeiger opowiadał w języku włoskim, który Brunetti uznał za całkiempoprawny, o kłopotach w Ufficio Stranieri z pozwoleniem na przedłużenie pobytuw Wenecji na następny rok.Za każdym razem, gdy tam przychodził, obskakiwaligo ludzie, nazywający siebie agentami, którzy zaczepiali stojących w kolejceinteresantów, przekonując, że mogą przyspieszyć załatwienie sprawy.Brunetti przyjął dokładkę pasty i nic nie powiedział.Kiedy na stole pojawiła się ryba olbrzymich rozmiarów branzino, chybapółmetrowej długości rozmowa skoncentrowała się wokół dottoressy Santa Lucii,antropologa badającego kulturę różnych narodów.Powróciła właśnie z wyprawynaukowej do Indonezji, gdzie spędziła rok, badając tamtejsze struktury rodzinne.Brunetti zauważył, że chociaż mówiła do wszystkich siedzących przy stole, częstozatrzymywała wzrok na Paoli. Muszą państwo wiedzieć oznajmiła z miną osoby, która zgłębiła tajnikiobcej kultury że podstawowym celem rodziny jest jej utrzymanie.Należy zrobićwszystko, by się nie rozpadła, nawet kosztem najmniej ważnych członków. A kto decyduje, kto jest ważniejszy, a kto mniej ważny? spytała Paola,wyjmując z ust ość i odkładając ją ostrożnie na brzeg talerza. To bardzo interesujące pytanie stwierdziła dottoressa Santa Lucia tonem,jakim zapewne zwracała się do swoich studentów. Sądzę, że jest to jedenz niewielu punktów, w których oceny społeczne tej złożonej i wyrafinowanejkultury pokrywają się z naszymi.Urwała, czekając, by ktoś poprosił o sprecyzowanie tego stwierdzenia. To znaczy w jakim punkcie? spytała Bettina Rotgeiger. Kto jest najmniej ważnym członkiem społeczeństwa?Tu dottoressa umilkła i widząc, że wszyscy czekają na odpowiedz, pociągnęłałyk wina. Niech zgadnę wtrąciła z uśmiechem Paola, opierając brodę na otwartej dłonii zapominając o rybie. Dziewczęta? Oczywiście odparła dottoressa po krótkiej przerwie, niezrażona tym, żepozbawiono ją efektu zaskoczenia. Uważa to pani za dziwne? Bynajmniej odparła Paola, uśmiechając się, i wróciła do jedzenia ryby. Tak ciągnęła pani antropolog. W pewnym sensie są one zbędne, jeżeliwezmiemy pod uwagę fakt, że przychodzi ich na świat więcej, niż większośćrodzin jest w stanie utrzymać, i to, że chłopców bardziej się ceni. Rozejrzała sięwokół, by sprawdzić, jak słuchacze to przyjęli, po czym dodała pospiesznie,najwyrazniej obawiając się, że uraziła ich uczucia. Oczywiście wedługtamtejszych norm.W końcu ktoś musi też się opiekować starymi rodzicami.Brunetti wziął butelkę chardonnay i pochylił się nad stołem.Napełnił kieliszekżony, potem swój, wymienili spojrzenia; Paola uśmiechnęła się lekko i skinęłanieznacznie głową
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
