Kraszewski Józef Ignacy Chore dusze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nigdy może rodzeństwo napozór mni�j do siebie nie było podobne, a jednak węzeł krwi, który łączył bardzo lekkomyślnegokawalera z kobi�tą smutną, poważną, zasługującą na spółczucie i szacunek doświadczonemi i zniesionemi mężnie zawody węzeł ten krwi, w dwu niby bardzo różnych postaciach, dawał się dojrz�ć w pewnych wspólnych obu cechach, przy bliższ�mbadaniu.Idealna, poetyczna Eliza, zbrojąca się chłodem i obojętnością od posądzenia o serce gorące i temperament żywy, miałatakie jak brat porywy ku życiu, ku jego słodyczom nieznanym.Nie kosztowała nigdy szczęścia, bo mąż, z którym los ją związał, był brutalem i słynął jako najzepsutszy z ludzi, jako cynikobrzydły.Rozpustnik zmierził j�j rozpustę.Mimo-to zetknięcie z nim nie pozostało bez wrażenia, bez skutku: nabawiłociekawością tego wszystkiego, co widziała ohydnie sprofanowan�m.Słynęła młoda wdowa z chłodu i surowości, ale życie, którego niesmaki tylko spiła zamłodu, dopominało się u ni�j prawswoich.Nie wierzyła w miłość, a pragnęła gorąco kochać i być kochaną.Zimna dotąd, gdy widokiem Wiktora została w niepojęty sposób rozbudzoną, przekonawszy się że człowiek ten czynił na ni�jwrażenie, któremu oprz�ć się nie mogła w pi�rwsz�j chwili zapragnęła uciekać.Trwoga opanowała ją niezmierna, jakbynowego nieszczęścia przeczucie.Po wieczorze u księżny, gdy jeszcze mocni�j przekonała się, że ten człowiek zagadkowy ma nad nią jakąś władzę nagle,jakby sama potrzebowała się t�m związać, zmusić do odjazdu, powiedziała bratu, iż postanowiła Rzym opuścić.Nazajutrz jednak, gdy Ferdynand oczekiwał już na stanowcze rozkazy, mowy o t�m nie było.Zupełnie cz�m inn�m zajęta, zdawała się unikać w rozmowie konieczności potwierdzenia wczorajszego postanowienia.Brat,z bardzo wielu względów, wcale się t�ż nie kwapił z przypominaniem wczorajsz�j rozmowy.Dziwiło go tylko, że może poraz pi�rwszy w życiu znalazł siostrę jak gdyby w sprzeczności samę z sobą.Przy obiedzie byłaroztargniona, nieswoja.Po powrocie z niefortunn�j wyprawy do tratoryi piękn�j Pepity, wieczorem znalazł Ferdynand siostrę siedzącą z książką przybalkonie, bladą i zamyśloną.Ferdynanda uderzyła zmiana, jaka się dawała widzi�ć dobitnie w usposobienia Elizy.Zwyklenieporuszająca się nicz�m, obojętna, milcząca, cierpliwa, niedozwalająca po sobie poznać wewnętrznych wrażeń była terazrozgorączkowaną, niecierpliwą, rozdrażnioną, a siliła się napróżno to utaić.Zobaczywszy wchodzącego brata, rzuciła zaraz książkę i zaczęła się przechadzać po pokoju. Widziałeś kogo? zapytała, witając go i badając oczami. Spotkałeś się z kim? nie wi�sz czy będzie u nas kto dziświeczorem?Pytania to były niezwykłe, nigdy bowiem wprzód pani Eliza nie pożądała gości; wolała samotność, często się nawet nanatrętów skarżyła. Z naszego towarzystwa nie spotkałem nikogo odparł brat, pozi�wając Z jednym tylko tym dziwakiem Wiktoremwidziałem się, no, i z poetą, który mu towarzyszył. A! podchwyciła, żywo zwracając się ku bratu pani Eliza. Gdzież spotkałeś tych panów? Przypadkiem, przechodząc około lich�j garkuchni, w któr�j niespodzianie ich spostrzegłem dodał z uśmi�chem panFerdynand. Ten artysta czy nie artysta upatrzył tam sobie bardzo ładną dzi�weczkę, którą pewnie za model sobie wybraćmusiał.Uśmi�chnął się złośliwie, dwuznacznie i w t�j chwili, spojrzawszy na siostrę, dostrzegł płomień na j�j twarzy, który przypisałniewłaściwemu swemu wspomnieniu o dzi�wczynie.Siostra zwykle za najmniejszą nieprzyzwoitość mocno go karciła.Teraz jednak przystąpiła do niego z ciekawością. Miałam się ciebie spytać rzekła. Ten dziwak, ta zagadka, ten któś niby artysta, jak ci się zdaje, kto to może być?Wszystkich nas intryguje, a ty go bliż�j znasz.Wczoraj u księżny. Wczoraj był jakby zamaskowany dokończył Ferdynand. Takim go jeszcze nie widziałem. Przepraszam cię przerwała mu bardzo gorąco i tonem niezwykłym siostra. Pi�rwszą razą, gdy tu do nas wszedł wtym stroju dziwacznym, wydał mi się jakby zamaskowany; ale wczoraj był właśnie jakby w swoim naturalnym stanie.Co ty o nimsądzisz? mów! To nie jest artysta, nie, to człowiek z naszego świata i z naszych stron [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki