Karen Young Jeszcze jedna szansa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Julie zastanawiała się więc, w jakisposób wszystko wyjaśnić, Ann nie mała szczegółowych przyczyn rozpadu jej małżeństwa.Wiedziała jednak, że Julie ma powody do gniewu i goryczy.Dlatego brak jakichkolwiek przejawówniechęci w stosunku do Alexa musiał się Ann wydawać trochę dziwny.- Ann, pan Peters zleciłfirmie Alexa przeprowadzenie w Peters- Winton kompleksowej kontroli - odezwała się z wahaniem.- Co za zbieg okoliczności! - Oczy przyjaciółki rozszerzyły się ze zdumienia.- Tak, rzeczywiście.-Julie lekko się zająknęła.- Sama nie mogłam w to uwierzyć.A na dodatek pan Peters polecił mi asystować Alexowi podczasjego pracy w naszym biurze.- Zrobiło jej się słabo na wspomnienie tamtej sceny.- Ale w jakim celu Alex zjawił się tutaj? - Ann zmarszczyła brwi.Julie zarumieniła się po uszy.Przygryzła wargi, usiłując znalezć odpowiednie słowa.- Och, Ann, tyle się ostatnio wydarzyło, że nawet nie wiem, jak ci o tym powiedzieć Twarzprzyjaciółki natychmiast złagodniała.- Wcale nie musisz, Julie.Twój związek z Alexem to przecież nie moja sprawa.Przekonałaś sięwiele razy, że nie jestem ciekawska.Czasem tylko martwię się o ciebie.- Dzięki, Ann.- Julie uśmiechnęła się niepewnie.- Okazałaś mi tyle przyjazni, gdy tego potrzebowałam.Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, abypodejrzewać cię o wścibstwo.- Umilkła na chwilę.- Widzisz, Ann, zaraz po moim odejściu odAlexa jego matka miała wylew.Od dawna zadręcza się naszą separacją i Alex wierzy, że jej stanmógłby się poprawić, gdybyśmy znów zamieszkali razem.- Przełknęła z trudem ślinę.- I dla jejdobra spróbowali się pogodzić.- Dla jej dobra!- No cóż, tak.Jeżeli uwolni się od tych trosk i poczucia winy, to może stopniowo odzyska siły.- I wtedy ty już nie będziesz potrzebna? - W głosie Ann zabrzmiał nie skrywany sarkazm.Juliedrgnęła, słysząc jej ton.- Nie jest aż tak zle - zapewniła z przejęciem.- Pani Brandt bardzo się zmieniła.Przeprosiła mnie za chłodne przyjęcie, jakie mi zgotowała ponaszym ślubie.Szczerze mnie przekonywała, że powinniśmy dać naszemu małżeństwu jeszczejedną szansę.Ann przyglądała się jej uważnie.51- A co sądzi Alex o tym.pojednaniu?- Nie potrafię ci odpowiedzieć na to pytanie - odparła Julie z wahaniem.- Konsekwentnie stara sięskłonić mnie do powrotu, ale pobudki jego działania pozostają dla mnie zagadką.- Wargi jejdrżały.- Kiedy się przeprowadzasz?- Wyobraz sobie, że dziś wieczorem.- Chyba żartujesz! - Ann gapiła się na nią z otwartymi ustami.- Jak powiedział Alex, nie ma sensu z tym zwlekać, prawda? - Julie machnęła bezradnie ręką.Czuła na sobie badawczy rok Ann.Patrzyła się w okno pokoju.Przemknęło jej przez myśl,ze nie ma w tej chwili wytchnienia przemyślawszy wszystkie wątpliwości.A także wielkie nadzieje.Czy wydawały się żałosne?A może właśnie takie były?Spojrzenie Ann stało się jakby mniej surowe.- Co zrobicie, gdy pani Brandt wróci do zdrowia i twoja obecność okaże się zbędna? - spytałacicho.To była bolesna, lecz jednocześnie realna perspektywa.Należało o niej pamiętać.- Cóż, nasze drogi się rozejdą - stwierdziła Julie ze spokojem.- Zamierzam przez cały czaspracować i nie rezygnuję z mieszkania.- Zawsze uważałam, że ty i Alex tworzycie udaną parę - odezwała się Ann, z namysłem dobierającsłowa.- Postarajcie się właściwie wykorzystać tę szansę, która postawił wam los.A nuż coś z tegowyjdzie? Przecież żadne z was nigdy nie wystąpiło o rozwód.- Po naszym rozstaniu każdego dnia spodziewałam się listu od adwokata Alexa - przyznała wzamyśleniu Julie.- Minęły dwa lata i nic nie przyszło.52ROZDZIAA SZ�STYW biurze czekał już na nią John Fisher.Jego mina nie wskazywała nic dobrego.OstatnioJulie starała się go nie &.Przy każdym spotkaniu próbował umykać przed jej spojrzeniem.Julienie miała pojęcia, skąd ta nieuzasadnioną wrogość.Julie nie udało się dojść o co mu chodzi.Niestety dzisiaj nie było wyjątku.- Czego sobie życzysz, o tak wczesnej porze John? - Uśmiechnęła się uprzejmie, chuć zprzymusem.Spojrzał na nią spode łba.- Rozmawiałaś z nim na temat kontraktów? Chcę wiedzieć, co wyszcze , 'ął od traktów temuAlexowi Brandtowi, skoro wziął pod lupę wszystkie moje sprawy.Z wrażenia odjęło jej, mowę, zaklął.- Brandt i te - Nie udawaj niewiniątka.- szydził Jego psy gończe węszą po całym dziale iwszędzie Jego sy g.A kiedy spytałem, czego, do cholery, wtykają nos., pl wili' - Mierzył jąwściekłym szukają, po prostu MD ?le s alID, agadałaś i dlaczego łym wzrokiem - ow, tak się domnie przyczepili.Julie nie dała się wyprowadzić z równowagi- John, nie wiem czego szukają w twoim dziale.W.,.wiedziałam lID wyłącz ogę cię jedYD.l:e =e:;ali - odparła chłodno.- Nic mnie to, o co mme o b d ? Lepiej się - Myślisz, że uwierzę ,w, te z ury., b , poradził grozme, -Są sposoby, ze Y zastanow - '.usadzić taką zarozumiałą babę Jak ty.-Na zy adjili , gł Fisher drgnął, słysząc za plecaml op owany os Alexa, lecz jeszcze raz zaatakowałJulie.- On rzeczywiście zjawił się w samą porę.Czyżbyście przyjechali razem i pan Brandt został dłużejna parkingu? - wycedził złośliwie.W pokoju zapadła cisza.Julie z przerażeniem obserwowała rozgrywającą się przed jejoczami scenę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki