Ewa Ostrowska Pamietaj o róży

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Powrócił na miejsce.Borowski otoczył się smugą dymu pa�pierosowego.Zaciągałsię nerwowo i łapczywie.Ręka mu drżała.Jest zaniepokojony pomyślał Andrzej. Ale czym? Moim przeglądem półekbibliotecznych? Piękny księgozbiór powiedział. Ma pan wszech�stronne zainteresowania.Ale, jak zauważyłem, preferuje pan historię. Lubię grzebać w starociach odparł Borowski, odkła�dając niedopalonypapieros na popielniczkę. Nieco dziwne upodobania jak na inżyniera elektryka,prawda? Dlaczego dziwne? wzruszył obojętnie ramionami Andrzej. Uważam, żenie istnieją dziwne zainteresowania.Historia to bardzo interesujące hobby. Mam kilka wartościowych wydawnictw.Czasem da się coś wygrzebać wantykwariatach. Zazdroszczę panu takiej wspaniałej biblioteki.Moje za�interesowania są owiele skromniejsze od pańskich, nie potra�fiłbym się pasjonować mechanizacjąrolnictwa czy hodowlą trzody chlewnej, ale uwielbiam literaturę pamiętnikarską, a teju pana widzę sporo.Lubię również książki poświęcone życiu wielkich ludzi, wie pan,różne niedyskrecje, dość pikantne szczególiki.Ot, na przykład życie erotyczne irozliczne roman�se księcia Józefa Poniatowskiego z pierwszymi damamiary�stokracji polskiej.Askenazy, zresztą świetny stylista, nadał życiorysowiPoniatowskiego ów szczególnie pikantny posma-czek, więc książkę się czyta jakHrabiego Monte Christo.Nie�stety, książka miała niski nakład i rozeszła siębłyskawicznie.Panu jednak udało sieją zdobyć. To dzięki znajomościom w księgarniach odparł Bo�rowski.Profan pomyślał Andrzej. Dał się złapać, co za profan.Nawet okiem niemrugnął, gdy wygadywałem te brednie o pracy Askenazego.A więc kłamie: historianie jest jego ko�nikiem.Dlaczego kłamie? Tak, bez znajomości się nie obejdzie, niestety zgodził się Andrzej. Możepan sobie jednak pozwolić na masowe kupowanie książek, jest pan człowiekiemmajętnym. Owszem, dosyć. I właśnie interesuje mnie jako prokuratora, czy pan za�bezpieczył swójmajątek? Zabezpieczył? No, nikt nie jest wieczny. Ach, chodzi panu o testament? Właśnie przytaknął Andrzej. Oczywiście, należę do osób przewidujących.Podzieli�łem mająteksprawiedliwie.Między obie żony.Pół dla mojej byłej żony, Anny, i pół. głosBorowskiemu załamał się i przeszedł w dramatyczny szept dla mojej, od wczorajnie�żyjącej Ewy. Kiedy spisywał pan testament? Dokładnie nie pamiętam Borowski wypowiadał sło�wa z trudem, ciężkooddychając. Jakieś.jakieś dwa tygo�dnie temu. Obie spadkobierczynie wiedziały o zapisie? Owszem, wiedziały.Ewa była taka młoda, bez zawo�du.Pragnąłem, żebyczuła się pewnie ze starym mężem.Anna natomiast.Anna, jak pan wie, jest chorapsychicznie i nie odpowiada za swoje czyny, ale nie mogłem jej zostawić bezpieniędzy.Była moją żoną ponad piętnaście lat, kiedyś ko�chałem ją, choć co prawdanie jest bez winy nie mówię tu o otruciu Ewy, lecz o czasach znaczniewcześniejszych, gdyż jej depresja maniakalno-lękowa ma podłoże w nadużywaniualkoholu.Był taki okres, że ani na moment nie trzezwiała.a ja cierpiałem, nieumiejąc jej pomóc.potem powędrowała na odwyki na leczenie psychiatryczne, więcAnna.W sytuacji, w jakiej się znalazła po rozwodzie ze mną, zniszczonapsy�chicznie, nadal chora, samotna, bez mojej pomocy nie pora�dziłaby sobie.Takiezabezpieczenie materialne wydawało mi się moralnym obowiązkiem. Szlachetne i wspaniałomyślne zauważył Andrzej. Proszę nie sądzić, że zostawiłem Annę bez środków do życia i że zmęczony jejchorobą, piciem, przeprowadzając roz�wód, nie czułem wyrzutów sumienia.To niebyło ani łatwe, ani proste.Lecz z Anną dalej nie dało się żyć.Kupiłem jej wca�leładne mieszkanie, płacę Annie co miesiąc pensję, całkowicie dobrowolnie.JednakAnna, z przykrością to stwierdzam, żą�dała ode mnie więcej i więcej.Dawałem jej,bo nie chciałem ciągłych awantur telefonicznych.Boże! powiedział gwał�townie,z rozpaczą. Czemu mnie tak ukarałeś? To potwor�ne! Wszystko jest potworne!Czyżby Anna była rzeczywiście aż tak obłąkana? Dlaczego mnie nie zabiła?Dlaczego swoją nienawiść skierowała przeciwko niewinnej dziewczynie? Boże,Boże! Wiem, że potępia się mnie za małżeństwo z tyle lat młodszą kobietą, któramogłaby być moją córką.Myśli pan, że oszalałem z miłości, zaś Ewa wyszła za mniedla moich pieniędzy? Otóż nie! Kochałem Ewę jak wariat, lecz zapew�niam pana,ona mnie również kochała.Mnie! Mnie! A nie moją willę, samochód, konto! Kiedypoznaliśmy się, nawet nie wiedziała, że jestem majętny.To była wyjątkowadziewczyna, uczuciowa, naiwna, ufna, skromna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki