Chattam Maxime Upiorny zegar

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- A jeśli morderca leżał prawie na ofierze, żeby ją unieruchomić, izatykał jej usta dłonią? Tym sposobem jego ubranie mogło nasiąknąćkrwią.Perotti wzruszył ramionami.- Musiał ją tu jeszcze jakoś doprowadzić.Jak pan zapewne zdążyłsię przekonać, wnieść tu ciało w pojedynkę jest nie do pomyślenia!Guy przytaknął i wbił w milczeniu wzrok w kwadratową płytę pia-skowca.Wreszcie westchnął sfrustrowany i podszedł do parapetu, bypodziwiać cudowną panoramę Wystawy Zwiatowej.Znajdowali się tak wysoko, że górowali nad całym Paryżem i tylkożelazna dama z naprzeciwka przewyższała ich znacznie wzrostem.Wszystkie te okazałe budowle ponadprzeciętnych rozmiarów od-zwierciedlały kultury całego świata, a ich ukoronowaniem była wieżaEiffla - pomalowana na tę okazję na żółty kolor.Zazwyczaj tak masyw-na, że przytłaczała wszystkie inne konstrukcje, tym razem wydawała sięniemal mała w obliczu ogromu pawilonu nauk rozciągającego się u jejstóp.Wielka kula ziemska o wysokości blisko pięćdziesięciu metrówprzesłaniała dworzec Champ-de-Mars, a w oddali olbrzymi diabelskimłyn kręcił się powoli nad stolicą.Gdzie tylko Guy spojrzał, czuł rosną-cy zachwyt, jak gdyby wystawa rozciągała się niemal w nieskończo-ność.Po obu stronach Sekwany, idąc w kierunku Concorde, dziesiątkiwykończonych starannie budowli reprezentowały przeróżne narody196świata, a stary Paryż - wiarygodna replika średniowiecznej stolicy -rozciągał się na prawym brzegu.Było to olśniewające widowisko.- Cóż za cudowne świadectwo ludzkiego geniuszu - rzucił jeden zmężczyzn z błyskiem w oczach.- A jaki koszt! - odparł drugi.- I pomyśleć, że wszystko zostanierozebrane przed końcem roku!- Może nie wszystko.Spójrzcie na tę przeklętą wieżę Eiffla, stoi tuod poprzedniej Wystawy Zwiatowej.- Gdyby wojsko nie zainstalowało na jej szczycie tych komunika-cyjnych nowinek, trzeba przyznać, że nie przetrwałaby afery panam-skiej.Inwestował pan w kanał?- Nie, na szczęście nie.Nie jestem w położeniu wielu paryżan, któ-rym wieża przypomina, jak to dali się nabrać, słuchając rad poczciwegoEiffela, i zainwestowali oszczędności w katastrofalną pożyczkę na bu-dowę Kanału Panamskiego.%7łona pierwszego mężczyzny wzruszyła ramionami jakby na znak, żepodobny sukces techniki wart był kilku nieudanych operacji.- Słyszałam, że Wielki i Mały Pałac, a także most Aleksandra IIIocaleją - powiedziała w zamyśleniu.- I nic poza tym?- Nic.- Co za marnotrawstwo.Stojący obok nich Guy i Perotti podziwiali urzekającą panoramę, za-pomniawszy na chwilę o przyczynie swojej tutaj obecności.Tyle bu-dowli, tyle inspiracji pochodzących ze wszystkich krajów, wszystkichepok, tyle pałaców o lśniących kopułach, nowoczesnych metalowychkonstrukcji przypominających najbardziej szalone wynalazki JuliuszaVerne'a i niekończący się tłum wypełniający ulice, wlewający i wylewa-jący się z budynków niczym fala niewyczerpanego przypływu.Guy197rozróżniał sylwetki, pęki balonów przyczepione tu i ówdzie do wózkówsprzedawców przekąsek, czuł też wszechobecny dobry nastrój i entu-zjazm odwiedzających.Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl.Wskazał na olbrzymią ko-pułę położoną u ich stóp, oddzielającą dwie wieże pałacu Trocad�ro.- Co to za miejsce, nad którym stoimy?- Sala balowa pałacu, monumentalna, musi pan ją zobaczyć, pięćtysięcy osób może tam wygodnie siedzieć.Była największa na świecie,dopóki nie zbudowano sali w Pałacu Rolnictwa i Zaopatrzenia za wieżąEiffla, ale ona po wystawie zostanie rozebrana.Guy zmarszczył brwi.- Skąd to pytanie? - dociekał Perotti.Pogrążony w myślach Guy odpowiedział ledwie słyszalnie:- Porozmawiamy o tym wieczorem.Muszę się zastanowić.Stali tak jeszcze dłuższą chwilę zahipnotyzowani spektaklem, ażwreszcie pisarz wykrzyknął:- Perotti, musimy w końcu zwiedzić wystawę!- Ale dziś po południu mam dyżur aż do wieczora.- Faustine będzie mi towarzyszyć, to ją rozerwie.- Lubi ją pan, prawda? Widać to w pańskim nastawieniu do niej.Guy czuł się nieswojo, nadeszła pora, by na dziś położyć kres tej za-żyłości; Perotti zaczynał wkraczać w jego prywatność, a na to nie miałochoty.- Wzrusza mnie - zgodził się i pośpiesznie dodał: - Chodzmy, jużczas, spózni się pan.Proszę wpaść do mnie wieczorem, podsumujemynasze przemyślenia.Mam do załatwienia kilka sprawunków, by zmienićmoje mieszkanie na poddaszu w prawdziwe biuro badań kryminali-stycznych.Musimy sprawdzić wiele rzeczy Proszę nie robić takiej miny,Martial, zapewniam pana, że do jutra rana zrobimy wielkie postępy!198- Chciałbym w to wierzyć.Nie podzielam pańskiego entuzjazmuza sprawą słów pana Hencksa.Kiedy my wieczorem będziemy próbo-wali zrozumieć mentalność zbrodniarza, on być może znów przejdzie doczynów i zabije.Przerażenie ogarnia mnie na samą myśl o nieszczęsnejdziewczynie, która nie wie, że przeżywa właśnie swoje ostatnie chwile.Guy pchnął drzwi Buduaru, niosąc bukiet żonkili, które kupił po drodze.Zajrzał do salonu, następnie do biblioteki i wreszcie do salonu muzycz-nego, po czym wspiął się na piętro w poszukiwaniu Faustine.Nie otrzy-mawszy odpowiedzi na pukanie do drzwi jej pokoju, już miał zejść dokuchni, gdy wpadł na Rose.- Dla mnie te kwiaty? - spytała z figlarnym uśmieszkiem.- Widziałaś Faustine?- Wyszła godzinę temu, została zaproszona na obiad.- Z kim?- Z eleganckim mężczyzną.Przedstawił się Julie, wyjaśniając, żepotrzebuje najpiękniejszej z jej dziewcząt jako towarzystwa podczasważnego obiadu.- I Faustine poszła z nim? Z nieznanym jej mężczyzną?- Trzeba przyznać, że położył na stole zacną sumkę! Diane byłaprzy tym i wszystko widziała!Guy się zezlił.- Czy powiedział, dokąd ją zabiera?- Nie, on jest z tych, którzy ukrywają swoją tożsamość, wchodząc,nie zdjął nawet kapelusza.Guy wręczył jej bukiet kwiatów.- Ależ jesteś uprzejmy! Gdyby nie ten zakaz, zaproponowałabymci nieco ciepła tej nocy.199Lecz Guy zdążył się już obrócić na pięcie, kierując się do siebie.Przez całe popołudnie Guy usiłował stłumić niepokój, przemeblowującswoje lokum; wepchnął łóżko za wielki parawan, któremu naprawiłnogę, ustawił biurko nieco z boku, pod jednym z okien mansardowych,a dwie małe sofy i fotel wokół wielkiego przetartego dywanu.Wyszpe-rał w piwnicy szeroką deskę ze stoczonego przez robaki drewna i oparłją o belkę pośrodku pomieszczenia.Miał już karteczki, atrament, bra-kowało mu jeszcze tylko pudełka gwozdzików.Faustine wróciła po siedemnastej i zapukała do drzwi poddasza.- Co panią napadło? - spytał Guy na powitanie.- Proszę?- Wyjść z pierwszym lepszym nieznajomym!- Guy, zabraniam panu odzywać się do mnie w ten sposób.- Martwiłem się!Faustine skrzyżowała ręce na piersiach.Jej oczy koloru opali naka-zały mu zamilknąć.- Jestem dużą dziewczynką - powiedziała powoli, kładąc nacisk nakażde słowo.- To samo zapewne mówiły Viviane i Anna, a nawet Mi.Faustine ostrzegawczo wycelowała w niego palec.- Niech pan nie mówi za Milaine! - rozkazała.- Spotykamy się, zkim chcemy, robimy, co chcemy z naszym czasem, ciałem i życiem!Purytanom może się to nie podobać, ale my, dziwki, jak nas nazywają,jesteśmy prawdziwie wolnymi kobietami tego społeczeństwa.Napięcie i obawa opuściły nagle Guya.Widział w Faustine praw-dziwą złość, a ostanie zdanie, które nie mogło go dotyczyć - nie uważałsię za purytanina, wręcz przeciwnie - nie wyszło z jej ust przez przypa-dek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki