James Erica Małe szczęcia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miles, któryprzypuszczalnie był z nich wszystkich najmniej pijany, jakoś doholował ją bezpiecznie do domu.Była bliska utraty przytomności; przez ostatnie sto metrów musiał ją nieść.Matka spojrzała tylkoraz i natychmiast zadzwoniła po pogotowie.Tymczasem ojciec wybrał się na poszukiwanieFelicity i Dominika.Harriet spędziła dwa dni w szpitalu, a potem jeszcze dwa w łóżku, w domu.Wszyscy, poza Dominikiem, który był już pełnoletni i poza kontrolą rodziców, dostali szlaban naresztę wakacji.Siedząc przed wychowawczynią Carrie, Harriet miała teraz obrzydliwe poczucie d�j� vu.Usłyszała właśnie, że Carrie będzie musiała dać z siebie więcej i bardziej się udzielać. Carrie to inteligentna dziewczynka i wszyscy życzylibyśmy sobie, żeby w pełnirealizowała swój potencjał tłumaczyła pani Kennedy. Musi jednak zrozumieć, że szkoła niepolega tylko na siedzeniu przed tablicą czy czytaniu książek całymi dniami. To takie są teraz wytyczne rządowe w kwestii edukacji?Ignorując jej pytanie, wychowawczyni ciągnęła dalej: Dam pani przykład, żeby wyjaśnić, o co mi chodzi.Zaplanowałam spacer wokół szkoły,żeby dzieci mogły dowiedzieć się, jak różne gatunki drzew rosną w pobliżu.Mieliśmy zebraćliście i przynieść do klasy, żeby sporządzić z nich kolaż.Tymczasem Carrie oznajmiła, że robiłato już w domu i spytała, czy nie mogłaby zostać, żeby poczytać książkę.Zuch mała! pomyślała Harriet z dumą. No, to w czym problem? Moim zdaniem jej prośba była jak najbardziej uzasadniona,a przy tym dowodzi pewnego poziomu dojrzałości, której wiele innych dzieci mogłoby jej tylkopozazdrościć.A co to była za książka? Słucham? Pytałam, jaka książka ją tak wciągnęła. Nie mam pojęcia. Nie przyszło pani do głowy, żeby zapytać? Nie w tym rzecz, chodziło mi o to&Ale Harriet już przestała jej słuchać.Jaki to wszystko ma sens? Carrie jest taka, jaka jest,i nie ma co na siłę robić z niej kogoś innego, bo i tak nic z tego nie wyjdzie.Czy to się podoba tejalbo innej szkole, czy też nie, wyrośnie na osobę niezależną i myślącą, która nie będzie podążaćbezmyślnie za stadem.Już Harriet się o to postara, żeby nikt nie ośmielił się próbować wybić jejtego z głowy.Kiedy nauczycielka przestała wreszcie gadać, Harriet stwierdziła: A więc, powiada pani, że Carrie jest najlepsza ze wszystkich przedmiotów, ale oczekujepani od niej czegoś więcej, żeby mogła stać się wzorową uczennicą, tak? wstała i wyciągnęłarękę. Do widzenia, pani Kennedy, to było bardzo pouczające.Szkoda, że to nieprawda pomyślała gniewnie, kierując się ku wyjściu.Westchnęłaz irytacją, bo oto ujrzała dyrektorkę szkoły zbliżającą się ku niej wraz z grupką podążających zanią rodziców.O co znowu chodzi? Panno Swift, chciałabym poznać panią z rodzicami innych dzieci z klasy Carrie.Otorodzice Rebeki, pan i pani Simpson, oraz ojciec i matka Emily, pan i pani Woodward.Gdyjuż odprawiono rytuał uścisków dłoni, dyrektorka przeprosiła i oddaliła się.Jednaz kobiet, Harriet nie zapamiętała jej nazwiska, powiedziała: Rebeka ciągle nam powtarza, jaką dobrą uczennicą jest Carrie.Chcielibyśmy, żebynasza Rebeka trochę bardziej zainteresowała się nauką. Tak zgodziła się druga z matek z Emily jest to samo.Cały czas tylko oglądałabyDVD albo bawiła się swoim game-boyem i playstation.Harriet nie wiedziała, co ma powiedzieć.Nigdy dotąd nie grała na takim sprzęcie i niewiedziała o co chodzi.Czy należało się zgodzić z nimi i powiedzieć, że tak, rzeczywiście, mojasiostrzenica jest znacznie inteligentniejsza od waszych córek, czy też zasadą było wypierać się,jakoby dziecko kiedykolwiek zaglądało do książek? Przed odpowiedzią uchroniła ją kolejnakwestia matki Emily: Może udałoby się zaprzyjaznić wszystkie trzy ze sobą? Musimy zorganizowaćspotkanie. To bardzo dobry pomysł odpowiedziała szybko Harriet, nie mając najmniejszejochoty na grzeczne pogawędki.Prawdę mówiąc, było to wprost nie do zniesienia. Powiemo tym Carrie.Już zaczęła się wycofywać, kiedy jeden z ojców zaproponował: Kiedy już zakończymy nasze sprawy tutaj, wybieramy się na drinka.Może zechce siępani przyłączyć, zapraszamy. Odwrócił się ku pozostałym, jakby sprawdzając, czy gowspierają.Odpowiedzieli skinieniami głów i uśmiechami.O, Boże pomyślała.Oni to mówią poważnie.Naprawdę chcą mnie wciągnąć do swejkliki.Więc to tak? Straszne.Czyżby opieka nad Carrie i Joelem oznaczała, że musi poświęcićsiebie samą na ołtarzu ich życia towarzyskiego? No jasne, prawdopodobnie wszyscy oczekują, żerodzice zaprzyjaznią się z rodzicami, dzieci z dziećmi.Na tę myśl ogarnęło ją przerażenie.Czyzostanie jeszcze choć trochę czasu dla niej samej? No, i czy to właśnie doprowadziło Felicity dodesperacji i romansu z Milesem kiedy uświadomiła sobie, że rodzicielstwo absorbuje bezreszty? Niestety odparła, poprawiając szalik ale muszę już iść.Obiecałam, że wrócę dodomu, zanim Carrie i Joel pójdą spać, żeby im poczytać na dobranoc [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki