Aleksander Dumas Karol Szalony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W chwilę potem, podczas gdy jeden z nich wiosłował, drugi nahaku spuszczonym do wody wyciągał na powierzchnię jakiś ciężar i już go miał umieścić na łodzi, gdyprzy poręczy mostu ukazał się człowiek w czerwonym kapeluszu i głosem silnym, a ponurym wymówiłuroczyste słowa: Niech się spełnią sprawiedliwe wyroki króla!.Wioślarz zadrżał i mimo próśb towarzysza rzucił ciało kawalera de Bourdon do rzeki.IIIOkoło sześciu miesięcy upłynęło od opisanego wypadku.Noc zapadała nad wielkim miastem i zwierzchołka bramy Saint Germain widzieć można było, jak w miarę zbliżania się północy niknęły wmroku dzwonnice i wieże, którymi jeżył się Paryż w 1417 roku; wkrótce wszystko utonęło we mgle,która wznosiła się z Sekwany falując i podrywając się na wietrze.Przez chwilę jeszcze dojrzeć możnabyło stary Louvre z kolumnadą wież, katedrę Notre Dame i wysmukłą dzwonnicę Saint Chapelle; potemcień rzucił się na uniwersytet, okrył wieże Saint Germain, doścignął Sorbony, spoczął chwilę na dachachdomów, spuścił się na ulicę, przestąpił wały, rozpostarł się na całej przestrzeni, a idąc dalej, zatarł nahoryzoncie czerwonawą linię, jaką pozostawiło zachodzące słońce, niby ostatnie pożegnanie ziemi, naktórej kilka minut przedtem odznaczały się jeszcze czarne sylwetki trzech dzwonnic opactwa SaintGermain des Pr�s.Jednakże na linii murów, obejmujących jakby pasem uśpionego olbrzyma, rozróżnić można rozsta-wione warty, mające strzec jego bezpieczeństwa.Miarowy i monotonny odgłos kroków tych wart po-równać by można do pulsacji krwi w żyłach tego olbrzyma, świadczących że życie w nim wre, chociażchwilowo pokryte pozorami śmierci.Od czasu do czasu okrzyki: Baczność! Czuwajcie, straże! dająsię słyszeć w jednym punkcie i jak echo przebiegają stopniowo cały okrąg murów i wałów miasta, i po-wracają znowu do miejsca, z którego wyszły.Pod cieniem, padającym od bramy Saint Germain, wznoszącej się wysoko nad mury, przechadzasię strażnik smutniejszy i cichszy od innych.Po ubiorze jego na pół wojskowym, a na pół mieszczańskimłatwo odgadnąć, że jakkolwiek chwilowo pełniący obowiązki żołnierza, człowiek ten należy raczej dokorporacji rzemieślników, która na rozkaz marszałka d Armagnac dostarczyła pięciuset ludzi do strażymiasta.Od czasu do czasu zatrzymuje się on, opiera na ciężkiej halabardzie, w którą jest uzbrojony, za-puszcza niepewne spojrzenie w przestrzeń, potem z westchnieniem na nowo zaczyna się przechadzać.Wtem zwrócił jego uwagę głos człowieka, znajdującego się z zewnętrznej strony okopów, proszący ootworzenie bramy Saint Germain.Osobistość opózniająca się liczyła widocznie na uprzejmość wartow-nika, który na własną odpowiedzialność mógł po godzinie dziewiątej wpuścić przybysza.Przypuszczaćnależy, że nie mylił się co do wpływu jaki posiadał, gdyż młody wartownik zaledwie głos posłyszał,zszedł po wewnętrznej spadzistości wału fortecznego i zapukał do małego okienka, przez które przedzie-rało się światełko lampy, wołając dość głośno, aby go można było usłyszeć wewnątrz: Ojcze, wstańcie prędko i otwórzcie bramę panu Juv�nalovi des Ursins.80Zmiana kierunku światła dowodziła, że wyrazy te dosłyszane zostały; strarzec, z lampą w jednej ipękiem kluczy w drugiej ręce, wyszedł z domu i zbliżał się w towarzystwie młodziana, który go wołał,pod sklepienie wznoszące się nad ciężką, w żelazo okutą bramą.Jednakże, przed włożeniem klucza wzamek, jakby zapewnienie syna było niedostateczne, starzec zapytał człowieka, stojącego z przeciwnejstrony i pukającego nogą o bramę. Kto tam? Otwórzcie, ojcze Leclerc, jestem Jan Juv�nal des Ursins, radca parlamentu pana naszego i króla.Zapózniłem się u przeora opactwa Saint Germain des Pr�s; ponieważ jednak jesteśmy starzy znajomi,więc liczyłem na waszą uprzejmość. Tak, tak mruknął Leclerc jesteśmy starzy znajomi, jakkolwiek jam starzec, a wy dziecko pra-wie jeszcze.Ojciec twój, młodzieńcze, miał prawo mówić do mnie w ten sposób, gdyż obydwaj rodzili-śmy się w mieście Troyes, w 1350 roku, a znajomość nasza sześćdziesięcioośmioletnia zasługiwała namiano dawnej i trwałej.Wymawiając te słowa, dozorca zakręcił dwa razy klucz w zamku, obrócił na osi ciężką sztabę żela-zną, zamykającą bramę, w ten sposób, aby przyjęła kierunek pionowy, a jedną ręką popychając, drugąciągnąc ku sobie, uchylił dwie połowy olbrzymich drzwi, dając przejście młodemu człowiekowi, mogą-cemu liczyć od dwudziestu sześciu do dwudziestu ośmiu lat. Dziękuję wam, ojciec Leclerc rzekł młodzian, uderzając po ramieniu starca gestem wyrażają-cym szacunek i życzliwość dziękuję, a przy sposobności liczcie na mnie, jak ja obecnie liczyłem nawas. Panie Juv�nal rzekł młody żołnierz w usłudze, jaką wam ojciec mój wyświadczył i ja teżudział brałem, gdyż gdybym go nie zawiadomił, mógłbyś pan z łatwością przepędzić noc po drugiejstronie wałów. Ach! to ty, Perrinecie! Cóż ty robisz w tym ubraniu i o tak pózniej porze? Jestem na warcie z rozkazu marszałka, a ponieważ wolno mi było obrać sobie stanowisko, przy-szedłem na obiad do mego starego ojca [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki