zamiec zeromski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Więc gdzież pani bywała u niego? Ma wynajęte oddzielne, małe mieszkanie.Znowu jeszcze gorzej znowu, aż do ze-mdlenia nielitosne uderzenie żegadłem.Tymczasem, jakby dla osiągnięcia najgłębszego dnarany, ona mówiła cicho i spokojnie, gubiąc się w dziwnych sromach, to znowu w lubieżnychuśmieszkach: Niech pan posłucha uważnie. To mieszkanie wynajął dla pani? Ale skądże znowu! Jest to kancelaria jego czy co, ale umeblowana bardzo ładnie, ele-gancko i tak wykwintnie, jak tylko u Francuzów można zobaczyć.Ma śliczną zastawę do her-baty.Na stole fotografia żony i dzieci.Kanapki, etażerki, książki, ilustracje.gu�ridon,pełno kwiatów. To pani tam u niego na herbacie bywała? Tak. potwierdziła nie wiedząc, czy to dobrze, czy zle. Mówiliśmy o sprawie ojca, aon przyrządzał przez ten czas herbatę.No, więc miałam nie pić, gdy już zagotował w takimsrebrnym, ślicznym czajniku? A jak on się nazywa, ten pani adwokat? A bo ja wiem! Nie wiem. I to nie jest kłamstwo?! Pani trafiła do jego.mieszkania, a nie wie pani nazwiska.Tonie kancelaria , pani! No, nie wiem.Powiedział mi adres ulicy i domu, określił drogę.Rez de chauss�e.Zostawił o naznaczonej godzinie otwarte drzwi.Czekał za tymi drzwiami, bo natychmiastotworzył.Tyle wiem, że mu Andre na imię. Tak, imię było potrzebniejsze w tej sprawie niż nazwisko. Szłam jednego dnia a żeby też pan wiedział, skąd? koło Palais de Justice.Zaczepiłmię jakiś błazen i nie chciał odstąpić. Gdy się kto tak maluje, to co dziwnego?38 Przechodziłam na drugi trotuar, cofałam się w tył i wyprzedzałam go, bo to było obe-rwane i paskudztwo na nic! Lazł i mamrotał.Aż, nie mogąc sobie z tym poradzić, stanęłami namyślałam się, czy nie zawołać pelerynki.Podszedł do mnie ten adwokat i obronił mięod tamtego.Z sądu wtedy wychodził i zobaczył moją przygodę.Odprowadził mię do domu. Zastąpił tamtego. No, tak.Okazało się, że jest bardzo przyjemny, sympatyczny, inteligentny. Przystojny. A nawet i przystojny, choć już troszeczkę myszką trąci.Był u mnie raz w hotelu, na Sa-int Honore, bo tam wtedy mieszkałam.Wtedy wspomniałam mu o sprawie ojca.Prosił, że-by przyjść z tym do niego, do mieszkania.No więc poszłam, według adresu, który mi zosta-wił. Ileż razy pani była u niego? W tym aimoir?. Trzy razy. Czemuż pani już nie chce do niego chodzić? Bo gdym przyszła trzeci raz na jego pisemne zaproszenie, zastałam tam jakąś damę.Zmiał się długo, jak zupełny obłąkaniec, z wyniosłą niby pogardą.Słowa okrutne, jakmściwe razy basiorem, przewalały się w jego myślach.Zdławił je w sobie i zatrzymał prze-mocą.Milczał.Znowu jej ręce ujęły jego rękę.Cichy, błagalny głos dopraszał się jego łaski: Już go nigdy więcej nie zobaczę! Już nigdy a nigdy! Dlaczego? Bo nie! Już mam teraz obrzydzenie do niego. A przecie pani przed chwilą mówiła, że to jest jedyny przyjaciel, obrońca ojca? No, mówiłam.Zawiodłam się.Już nigdy do niego nie pójdę, już go nigdy nie zobaczę!Pójdę z panem do kościoła i przysięgnę, że go nigdy dobrowolnie nie zobaczę!Nie przyszło mu na myśl zapytać, dlaczego ona w jego ręce i przed jego majestatem składatę swoją przysięgę, tak szczerze i prawdomównie.Wydawało mu się to naturalnym i uspra-wiedliwionym, aczkolwiek był przecie obcym dla niej jegomościem, którego z górą przez roknie widziała. Jeszcze tylko jedno pytanie. cedził przez zęby. Nie chciała pani widzieć się ze mną,bo ten bezimienny adwokat podobał się w tym czasie? Prawda? Nie, nie dlatego.Ale może trochę i dlatego.To trudno odpowiedzieć.I nie teraz.Alepan się dowie potem.Opowiem panu.A teraz ja zapytam, czy pan nie był w tym czasie zajętyromansami, historiami miłosnymi, przygodami?.Słuchał tego patrząc obojętnie w ziemię.Coś mruknął. Myśli pan ciągnęła ze wzburzeniem że nie wiem, co pan wyrabiał w tej mieścinie, wtej Posusze? A co? Myśli pan, że nie wiem drwiła słowem, brzmieniem głosu i gestami. Dobrze, ale skąd pani o tym wie? Skąd wiem, to wiem! %7łe też to te niewiasty nic niemogą utaić! Nie osiągnął pan w tym wypadku tryumfu, więc wszystko jedno. Tak, w tym wypadku przepadłem z kretesem. śmiał się do rozpuku. Miałam być tutaj jedna z szeregu! Co mi pan mówił w Warszawie, co pan wypisywał, aco potem! No, co potem? Pisała mi o panu Saba, mówiła mi Lenta.Z początku nie wierzyłam, ale mię przekonałarzeczywistość. Jaka rzeczywistość? Potem panu powiem.Bo pan przecie będzie u mnie bywał? To nieprawda, że pan znowugdzieś tam jedzie.39 Prawda! krzyknął jej prosto w oczy. Właśnie, że prawda! Nie chcę już więcej mę-czarni, pękania oczu od wypatrywań w ulicach, po teatrach, knajpach, żeby zobaczyć, żebyraz spojrzeć!Coś jakby światłość własna, wewnętrzna podobnie jak zorza prześwietla noc natchnie-niem szczęścia rozjaśniło jej twarz.Cóż to za uśmiech okazał się na jej ustach i jakąż pięk-ność rozpostarł w rysach! Słuchała, co mówił, i jeszcze raz zasłuchiwała się w to samo, nu-rzając w dzikim wybuchu jego spowiedzi ten uśmiech wewnętrznego szczęścia. Takam czegoś zmęczona. rzekła. Pójdę teraz do domu.Ale mnie pan zaraz jutroodwiedzi.Jutro o czwartej.Dobrze?Nie mógł mówić.Od jej uśmiechu zatlił się w jego duszy uśmiech taki sam i poniósł rado-sną światłość do oczu, do ust. Czegoś mi chłodno mówiła. Tu wilgoć.Już sobie pójdę. Mogę panią odprowadzić? Dobrze, ale dokąd? Dokąd pani pozwoli. Do Saint Germain des Pr�s, bo pan się zmęczy, gdyby dalej. Dobrze.A czy to pani chce wracać do siebie piechotą?Skinęła głową.Wstali i już pod zmrok szli w kierunku bramy.W zupełnym, zupełnymszczęściu.Nienaski mijał tę bramę wąskie, ruchliwe chodniki ulicy Vaugirard zakrętulicy Bonaparte, pochyłość na dół, wiodącą do placu Zwiętego Sulpicjusza.Drzewa platanów,czarny, brzydki, ponury kształt kościoła wszystko, co w tej minusie pod jego wzrok podpa-dło, zatapiało się w pamięć jako forma szczęśliwości.Rozmowa toczyła się o niczym, banalnarozmowa nakrywająca szczęście.Zwyczajne wyrazy, które mówili, były dla Ryszarda jakgdyby tony zawierające wszechświat i wszystkie na nim przedmioty.Xenia wciąż uśmiechałasię radośnie.Było to zasadniczą jej cechą, że wesołość nadawała jej ciału powab niezwalczo-ny, czyniła z jej organizmu istny rytm powszechnego życia.Każde skinienie głowy, każdyruch ręki, każde spojrzenie i odemknięcie ust stawało się wtedy doskonałe i jedyne.Byłaprzecie pospolitą kobietą, jak tysiące tysięcy innych, a jednak w takich minutach stawała siętylko symbolem, wyjątkowym ujęciem nieśmiertelnego piękna.Chciał jej powiedzieć oswych poszukiwaniach, wyrazić jakoś, choć w części, historię mąk lecz wyrazy uwięzły wgardle.Po co było mówić? Oto już się skończyły długie męczarnie! To ona idzie z nimwzdłuż tych samych ulic, wzdłuż katakumb śmierci, wzdłuż tych łożysk, którymi sama tylkorozpacz się toczyła! Jakże miłościwy jest Bóg! On to wysłuchał nocnych modlitw i szlochówpod nagim murem.On to odemknął nareszcie wrzeciądze zamku utęsknienia i otwarł jaskinięucisku!Na placu przed kościołem Saint Germain des Pr�s zwróciła mu uwagę, że należy jużpożegnać się.Prosił, żeby jeszcze pozwoliła iść ze sobą dokądś, na przykład do Luwru [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki