Zamboch Miroslav Wylęgarnia 02 Krolowa mierci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Orgia, w którejdarowana przez boga moc zostanie podzielona pomiędzy wiernych.Dzika, opętańcza orgia,cześć oddawana stworzeniu.- Gdzie my teraz jesteśmy? - zapytał, kiedy zamknęli za sobą drzwi i uwolnili się odprzytłaczającej obecności %7ńiernego.- Pod Krakatitem", na najgłębszym poziomie piwnicy.Właśnie dlatego to tuprzygotowywaliśmy się do pertraktacji, żeby w razie czego wykorzystać przy atakunajskuteczniejszą broń - wyjaśniał Vejval.W pomieszczeniu, w którym zaledwie dwie godziny wcześniej wisiał na łańcuchach,Barbarossa skontrolował oddział uderzeniowy.Jeśli Direaovi albo Rudrun przeszkadzało, żesą jego podkomendnymi, to nie dawali tego po sobie poznać.Krótko i zwięzle opisał położenie willi, zainstalowane środki bezpieczeństwa izaproponował plan działania.Jeśli Alex jeszcze żył, musiał się znajdować w laboratorium.- Nie rozumiem, dlaczego wy i VepY�k przez cały czas tak usilnie nas poszukiwaliście- zakończył.Oparty o bar Vejval uśmiechnął się.- Nasza przykrywka była zagrożona.Staliśmy się tym, czym jesteśmy, tylko dlatego,że nikt nie miał o nas bladego pojęcia.Jeszcze kilka miesięcy temu moc %7ńiernego stanowiłazaledwie ułamek tego, czym jest dzisiaj, i jedna interwencja policji mogłaby zniszczyć efektwieloletnich trudów i starań.Alexandrowi Rubinowi wystarczył jeden dzień, by sięzorientować, że śledztwo należy przenieść z Kirgizji do Pragi.Obawialiśmy się, że naszdekonspiruje, co zresztą właśnie się stało.A teraz mamy nadzieję, że pomoże nam pracowaćnad siłą Mitu.Między innymi, oczywiście.To geniusz, a taki człowiek zawsze się przyda.- Doskonale to rozumiem - przytaknął Barbarossa.- Idziemy spełnić rozkaz naszegowładcy, idziemy po Alexandra Rubina - zakończył beznamiętnie i jako pierwszy ruszył wstronę korytarza, który prowadził do wyjścia z bloku położonego daleko, daleko od Krakatitu".Rozdział dwudziesty ósmyZa wszystko trzeba płacićOdsunęłam pokrywę i przez chwilę nasłuchiwałam, czy nie jedzie jakiś samochód, apotem szybko wyskoczyłam na ulicę.Czułam się jak szmaciana kukła, jak drewnianypajacyk, który lada moment się rozleci, jak człowiek, który stracił resztki nadziei.Gonili nas cały dzień i udało nam się ich zgubić dopiero w kanałach pod najstarszymidzielnicami Pragi.Grubera i KYeholka musiałam zostawić głęboko pod ziemią, z obydwomabyło już bardzo zle.Właściwie to można powiedzieć, że umierali, poturbowani przez potworyi podziurawieni dziesiątkami pocisków.Gdyby mieli odpowiednio dużo czasu, być możewylizaliby się dzięki naszym nadprzyrodzonym zdolnościom regeneracyjnym.Tylko że imwłaśnie najbardziej brakowało czasu.Kule wzmocnione siłą niezliczonych mitów, któreludzie stworzyli na przestrzeni wieków, zabijały szybciej, niż mogli się uzdrawiać.Siedzielina ziemi w wilgotnym, przesyconym zgnilizną kanale oparci jeden o drugiego, oddychająccoraz płycej, i czekali, aż wrócę.Miałam nadzieję, że wpadnę na jakiś zbawczy pomysł, alenic takiego nie nastąpiło i kolejni moi przyjaciele rozstawali się z tym światem.Reflektory przejeżdżającego samochodu otarły się o mnie, a zaraz potem wchłonęłamnie ciemność.Niedaleko świeciła się witryna sklepu całodobowego.Gdy weszłam do środka,przywitał mnie odgłos automatycznego brzęczka.Bez namysłu wrzuciłam do koszykaopakowanie bandaży, wodę utlenioną, tabletki przeciwbólowe i zasypkę - po prostu wszystko,co mogło nam się przydać.Sprzedawca, młody chłopak z kolczykiem i starannieprzystrzyżonym zarostem wokół ust, bacznie mnie obserwował i wydawał się lekkozdenerwowany.Może za sprawą ciemnych okularów.Nie ściągałam ich nawet na chwilę -część mojej uwagi była permanentnie skierowana na marszczącą się i falującą jak morzepowierzchnię M-pola.Przez cały czas miałam nadzieję, że odezwie się Alex, chociaż niezareagował na żadną z moich prób połączenia się z laboratorium.Koszyk był już pełny,zatrzymałam się przy chłodziarce i wzięłam puszkę schłodzonych Kruaovic.KYeholek poprostu je ubóstwiał.Położyłam koszyk przed sprzedawcą.Chłopak sczytał kody kreskowe.- Czterysta pięćdziesiąt sześć - powiedział i popatrzył na mnie.Pieniądze, chciał ode mnie pieniędzy, co było zresztą naturalne.Tak długo poruszałamsię po wymiarach należących do innych światów, że teraz poczułam się zaskoczona.Nerwowym ruchem języka zwilżył usta.Mogłam odejść bez płacenia, sprawić, bystracił przytomność lub nawet zginął, albo mogłam w ogóle wymazać mu z pamięci naszespotkanie.%7ładne z tych rozwiązań nie wydawało mi się jednak właściwe, chciałam tylkokupić parę rzeczy.Zerwałam z szyi wisiorek, który dostałam od ojca na urodziny.Szlifowany kryształ nałańcuszku.- Nie mam pieniędzy, ale mogę panu tym zapłacić, wystarczy? Potrzebuję tych rzeczy.Aańcuszek jest ze srebra, ale za kamień dostanie pan o wiele więcej, niż są warte te zakupy -przekonywałam go.Symulacja M-pola zaczęła się zmieniać z taką szybkością, że jej krawędzie stały sięostrzejsze.Po chwili równie niespodziewanie obraz zastygł, a jeden pik powiększył siękilkakrotnie w stosunku do pierwotnej wielkości.Mój się nie zmienił.Nagle dopadła mnieokropna słabość, musiałam się oprzeć o ladę, żeby nie upaść.Coś się działo, ale ja niewiedziałam co i nie miałam na to najmniejszego wpływu.Dobry powód, żeby się nad tym niezastanawiać.Zadzwonił brzęczek - wszedł kolejny klient.Sprzedawca powtórzył, że wszystko jest w porządku i że odpowiada mu taki sposóbrozliczenia.Podałam mu wisiorek i z pełnym koszykiem wyszłam ze sklepu.Na chodniku przed wejściem stało dwóch mężczyzn.Wystarczyło jedno spojrzenie ijuż wiedziałam, co to za jedni.Zdążyli nas wytropić.Rozstąpili się, pozwalając mi przejść.Nie zawahałam się, patrzyłam na nich obojętnie.Jeden miał miecz, drugi pistolet.Niereformowalny idiota.Cięcie lewą ręką, uskok i potężny kopniak z prawej nogi.Moja stopa uformowana w szpikulec na moment zaklinowała się w jego klatcepiersiowej.Kiedy tylko na powrót przybrała ludzki kształt, bezwładne ciało padło na chodnik.Odkopnęłam uciętą głowę i ruszyłam w stronę włazu kanalizacyjnego.Skoczyłam w dół,zatrzymałam się na piątym szczeblu od góry i palcami wolnej ręki zasunęłam pokrywę.Jeszcze wczoraj smród ścieków, gnijącej wody i szczurzego łajna pewnie by mniepowstrzymał, a z całą pewnością zaczęłabym wymiotować.Dzisiaj to był drobiazg, o którymwprawdzie dobrze wiedzieć, ale nie warto się nim zbytnio przejmować.Gonił mnie czas.Najwięcej wysiłku kosztowało mnie przebycie trzydziestometrowej betonowej rury,którą musiałam się czołgać.Nachylenie było tak ostre, że od czasu do czasu trzeba byłoprzyhamować, wbijając pazury w ścianę.W porównaniu z tym wejście z powrotem na górę topestka.Trzy piętra pod ziemią zaczynał się stary system kanalizacyjny, gdzie wreszciemogłam stanąć na nogi.Od razu mnie zamurowało - już tu dotarli, sfora psów gończych,które ścigają ofiary do samego końca.Ruszyłam biegiem przed siebie, żeby ratować życie -nie swoje, ale przyjaciół.Już w połowie drogi wiedziałam, że tym razem przegram, ponieważodgłosy walki słabły i ich miejsce zajmowała złowroga cisza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki