W.Rutkiewicz Na Jednej Linie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na wszelki wypadek pakujemy cały sprzęt, przygotowując się do wyjścia.Noc spędzamy w bivacco,ale nie śpimy dobrze.Krzysztof prawdopodobnie ma niewesołe myśli, czując się odpowiedzialny zalosy naszego zespołu.Jestem skłonna iść dalej, choć nie bez obaw.Krzysztof w dalszym ciąguodczuwa skutki zatrucia.Decyzję za nas podejmuje pogoda.Wczesnym rankiem wichura wciska się wszpary bivacco.Nadchodzi f�hn.Trzeba schodzić.Mija już prawie tydzień od wymarszu z Taconnaz ikończy się żywność.Wiatr i mgła utrudniają odnalezienie drogi.Krzysztof jest przygnębiony.Schodzimy do szczeliny brzeżnej.Za nią jest już lodowiec Brouillard.Krzysztof schodzi pierwszy napodejrzanie wyglądający mostek śnieżny.Pozostaję na stromym zboczu lodowym, kilkanaście metrównad szczeliną.Jesteśmy związani liną.Na wszelki wypadek wyrąbuję minimalne stopnie w lodzie.Równie odruchowowbijam czekan i przekładam przezeń linę.W czasie tego zejścia prawie nie asekurowaliśmy się i terazzapewne Krzysztof nie przypuszczał, że to robię.Postawił ostrożnie jeden krok, potem drugi.Usłyszałam stęknięcie zapadającego się mostka, potem okrzyk Krzysztofa.Szarpnięcie liny - zaciskamręce! Zawisnął na linie.Pózniej powiedział, że był niezmiernie zdziwiony faktem, że wisi.Był święcieprzekonany, że zaraz do niego zawitam.- Opuść mnie niżej! - krzyknął lekko przyduszonym głosem.Stanął na dnie szczeliny i przeciwległą ścianą wydostał się na lodowiec.Jak do niego dojść? Trzebaprzeskoczyć szczelinę.Proszę Krzysztofa, by przyciągnął mnie w czasie skoku.Długo sięprzymierzam, w końcu nabieram odwagi i skaczę, lądując na drugim brzegu szczeliny.Po tychnieprzewidzianych emocjach ruszamy dalej.Zmęczeni, zgłodniali dochodzimy do schroniska Manzino.Krzysztof ma lirowe zaskórniaki.Prosimy omangiare i gospodarz schroniska stawia przed nami pokazną porcję makaronu.Nie możemy nocowaćw schronisku - znów pieniądze, a raczej ich brak! Biwakujemy w dolinie Val Veni w strugach deszczu.28Wanda Rutkiewicz - Na Jednej LinieNastępnego dnia podchodzimy na przełęcz Giganta.Mozolnie pniemy się 1400 metrów, od stacjikolejki Entreves.Przełęcz przekraczamy z obawą, by nie zatrzymali nas strażnicy graniczni.Udaje sięnam przejść niepostrzeżenie i lodowcem Giganta zmierzamy w stronę Mer de Glace, Morza Lodu.Pokilkunastu godzinach jesteśmy nareszcie w Taconnaz.Chatkę zastajemy opustoszałą, tylko na drzwiach - obok naszej - tkwi kartka: Ktokolwiek wie coś olosach Wandy i Krzysztofa, niech natychmiast zawiadomi żandarmerię górską.Andrzej Skłodowski.Rano idziemy do Chamonix.Przed sklepami, wprost na ulicy, mnóstwo jedzenia -wspaniały światświeżego jedzenia! Owoce, warzywa, mleko, którym opijamy się nieprzytomnie.Docieramy naposterunek, by zawiadomić "o losach Wandy i Krzysztofa".Okazało się, że mimo zgłoszenia naszego"zaginięcia", na posterunku nikt tym się specjalnie nie przejął:- Dziewczyna i chłopak? Pewnie pojechali na Lazurowe Wybrzeże.Co pan nam tu opowiada, jakiCzerwony Filar? Dla świętego spokoju przekazali informację o nas załodze helikoptera patrolującegorejon Mont Blanc.Niedowierzanie, że poszliśmy w góry, było w pewnym stopniu uzasadnione -trudny Czerwony FilarMgieł, dziewczyna i chłopak z Polski, na dodatek podchodzący pod filar z zupełnie przedziwnejstrony.Po pewnym czasie Krzysztof przyznał się, że proponując tę drogę chciał mi dać trochę po nosie.Przypuszczał, że w czasie wspinaczki mój animusz zmniejszy się, ambicje okażą się ambicjami nawyrost i zmęczona trudnościami, przerażona tym, co nas czeka, zawołam w końcu: "Krzysiu, ratuj!".29Wanda Rutkiewicz - Na Jednej LinieW krainie trollówW 1968 roku jeden z sierpniowych numerów ilustrowanego tygodnika "Alle Menen", będącego czymśw rodzaju norweskiego "Playboya", miał zupełnie nietypową okładkę: dwie dziewczyny kompletnieubrane, na dodatek w stroje alpinistyczne ze wszystkimi akcesoriami wspinaczkowymi.To byłyśmy my-Halina Kr�ger-Syrokomska i ja - stojące na szczycie Romsdalshorn.W taki to, między innymi, sposób został zauważony fakt, że jako siódmy z kolei, a pierwszy kobiecyzespół, zdobyłyśmy wschodni filar Trollryggenu.Wyjazd do Norwegii miał charakter rekonesansu.Wprawdzie wiadomo, że Norwegia obfituje w góry,ale czy można się w nich wspinać tak jak w Tatrach czy Alpach?Góry norweskie nie są wysokie - najwyższe wierzchołki nie przekraczają 2500 metrów, ale podstawywielu masywów leżą bardzo nisko.Na północy urwiska skalne zaczynają się prawie od powierzchnimorza, co sprawia, że drogi wspinaczkowe pod względem rozpiętości pionowej są porównywalne znajwiększymi drogami alpejskimi.Niebagatelną zaletą jest też geograficzne położenie Norwegii - leżyna tej samej szerokości co Alaska.Dzięki temu od czerwca do połowy sierpnia można się wspinaćprzez 20-24 godziny na dobę.Jest tam kilka rejonów interesujących dla wspinaczy.Jednym z nich jest Romsdalen -grupaskładająca się z trzech masywów zbiegających się przy fiordzie Romsdal i miasteczku Andalsnes.Sąto Vengendalen, Isterdalen i Trolltindene.Najbardziej interesujący jest ten ostatni - murkilkukilometrowej długości o wysokości ponad 1000 metrów.To właśnie tutaj znajdował się nasz cel -wschodni filar Trollryggenu, przez który 1600-metrowym urwiskiem prowadzi droga należąca donajdłuższych dróg wspinaczkowych w Europie.Przewodniki określają ją jako skrajnie trudna.Moje wiadomości o przyszłym obszarze działania były raczej skromne, opierały się jedynie naprospektach reklamowych.To w nich właśnie znalazłam nazwisko Arnego Randersa Heena,przewodnika górskiego zamieszkałego w Andalsnes.Arne Heen to niezwykła postać.Ogromnie zasłużony dla rejonu Romsdal, w czasie wojny kierowałtutejszym ruchem oporu, ukrywał jeńców zbiegłych z obozów, wśród których byli również Polacy iRosjanie.To na jego ręce, po wkroczeniu aliantów, składał kapitulację dowódca garnizonuniemieckiego, okupującego miasteczko.Po wojnie Heen był oficjalnym gościem w ZwiązkuRadzieckim, zaproszonym przez uratowanych przez siebie żołnierzy radzieckich.Heen jest członkiem Norsk Tindeclub.Z własnej inicjatywy znakował szlaki, sprawdzał stan drógwspinaczkowych, na szczytach budował kamienne schrony - słowem, dbał o góry jak o własne30Wanda Rutkiewicz - Na Jednej Liniegospodarstwo.Z zawodu jest krawcem, z czym wiąże się powszechnie opowiadana w Andalsnesanegdota.Pewnego razu do zakładu krawieckiego przyszedł klient, który zamierzał wybrać się z Arnemna Romsdalhorn.Podniecony czekającą go wyprawą Arne nakreślił kredą zarys Romsdalhornu i szkicdrogi, którą mieli pójść, na materiale przeznaczonym na spodnie.Potem najspokojniej skroił materiałwedług nakreślonego szkicu.Do Andalsnen przyjechaliśmy w lipcu - Halina, ja i Andrzej Paulo, kierownik "wyprawy".Poprzyjezdzie od razu udaliśmy się do Arnego Heena, który udzielił nam wszelkich informacji.Namiotyrozstawiliśmy w dolinie Romsdal, w pobliżu farmy Fiva, której właścicielami byli państwo Dahle.Nasze plany wspinaczkowe przedstawiliśmy Arnemu.Kiedy usłyszał, że żeńska dwójka wybiera sięna wschodni filar Trollryggenu, nie ukrywał sceptycyzmu co do powodzenia tego przedsięwzięcia.Mimo to stał się jego gorącym orędownikiem i zadbał o odpowiednią publicity.Dzięki jego staraniomcodzienne gazety informowały o każdym niemal naszym kroku na filarze.Dopóki byłyśmy widoczne na ścianie, ustawiona przez Arnego na drugim brzegu rzeki Raumy lunetaz napisem "Tu się wspinają - oglądanie 1 korona" umożliwiała obserwację naszej wspinaczki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki