Stiefvater Maggie Drżenie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.ROZDZIAA 26GRACE1,6�CNie mogłam zebrać myśli do kupy.Stałam w kuchni gapiąc się na szafki, które byłypokryte poprzypinanymi do nich fotografiami uśmiechniętych ludzi członków paczki wludzkiej postaci.Normalnie zaczęłabym szukać wzrokiem pomiędzy nimi twarzy Sama, alewciąż miałam przed oczami kształt jego rozbitego ciała leżącego w wannie, a w uszachdzwoniło mi przerażenie słyszalne w jego głosie.Wizja trzęsącego się go w lesie tuż przedtym, gdy zdałam sobie sprawę, co się dzieje powtarzała się w mojej głowie ciągle i ciągle odnowa.Rondel.Puszka zupy.Chleb z zamrażarki.Ayżki.Kuchnia Beck a była prowadzona przezkogoś, kto był zaznajomiony z dziwnym harmonogramem wilkołaków; była pełnapuszkowanego i pakowanego jedzenia z długimi terminami ważności.Ustawiłam w rzędziena ladzie wszystkie składniki potrzebne do przygotowania prowizorycznego obiadu,zmuszając się do koncentrowania się na wykonywanym zadaniu.W pokoju obok, Sam siedział pod kocem na kanapie, jego ubrania zaniosłam do pralni.Moje jeansy wciąż były wilgotne, ale musiały poczekać.Włączając palnik pod rondlem,spróbowałam skupić się na zgrabnych czarnych pokrętłach, błyszczącej powierzchnialuminium.Ale zamiast tego przypomniałam sobie Sama leżącego w konwulsjach na podłodze, zzamkniętymi oczami i zwierzęcym jękiem, kiedy zdał sobie sprawę, że zatraca się.Moje ręce zadrżały, gdy przechyliłam puszkę z zupą do rondla.Nie mogłam ogarnąć tego w całości.Chciałabym to ogarnąć.Widziałam wyraz jego twarzy, kiedy wepchnęłam go do wanny, podobnie jak musieli tozrobić jego rodzice.Boże, nie mogłam o tym myśleć.Otwierając lodówkę, byłam zaskoczona widokiemmleka w kartonie, pierwsze łatwo psujące się jedzenie, jakie znalazłam w domu.Było to taknie na miejscu, że poczułam jak moje myśli się wyostrzają.Sprawdziłam datę ważności minęła dopiero trzy tygodnie temu wylałam śmierdzące mleko prosto do zlewu i zajrzałamdo lodówki w poszukiwaniu innych oznak nowego życia.Sam wciąż leżał zwinięty na kanapie, kiedy wyszłam z kuchni, by podać mu miskę zzupą i tosta.Zaakceptował ten fakt z jeszcze bardziej żałosnym spojrzeniem niż zwykle.- Musisz myśleć, że jestem totalnym świrem.Usiadłam na krześle przykrytym pledem naprzeciw niego, chowając nogi pod siebie, itrzymając swoją miskę z zupą przy klatce piersiowej dla ogrzania.Sufit salonu ciągnął się posam dach i pokój był wciąż przewiewny.- Tak bardzo mi przykro.Sam potrząsnął głową.- To była jedyna rzecz, jaką mogłaś zrobić.Ja po prostu nie powinienem byłzatracić się w ten sposób.Skrzywiłam się, przypominając sobie trzask jego uderzającej o ścianę głowy irozcapierzone palce chwytające powietrze, gdy wpadał do wanny.- Bardzo dobrze zrobiłaś powiedział Sam, rzucając na mnie okiem i dłubiąc wtoście.Wydawał się rozważać swoje słowa, i powtórzył: - Bardzo dobrzezrobiłaś.Czy ty& - zawahał się i spojrzał w stronę, gdzie siedziałam, kilka stópod niego.Coś w jego spojrzeniu sprawiło, że pusta przestrzeń na kanapie obokniego stała się boleśnie oczywista.- Nie boję się ciebie! powiedziałam. Czy to jest to, o czym myślisz? Po prostupomyślałam, że chciałbyś trochę wolnej przestrzeni podczas jedzenia.Faktycznie, w każdej innej chwili z radością wślizgnęłabym się z nim pod koc zwłaszcza z nim wyglądającym tak ciepło i seksownie w zestawie starych bluz wyciągniętych zjego pokoju.Ale ja po prostu chciałam po prostu potrzebowałam uporządkować swojemyśli, a nie sądzę bym mogła to zrobić siedząc tuż obok niego.Sam uśmiechnął się z wyrazem ulgi na twarzy. Smaczna ta zupa.- Dzięki. W rzeczywistości nie była aż taka dobra, smakowała jak puszka i byłamdła, ale byłam na tyle głodna, że mnie to nie obchodziło.A mechanicznewykonywanie czynności, jaką było jedzenie, pomogło mi pozbyć się z głowyobrazu Sama w wannie.- Opowiedz mi coś więcej o waszym umysłowym połączeniu powiedziałam,chcąc zająć go rozmową, by móc słyszeć jego ludzki głos.Sam przełknął. Umysłowym-czym?- Powiedziałeś, że pokazałeś mi lasy, kiedy byłeś wilkiem.I że wilki w ten sposóbze sobą rozmawiają.Powiedz mi o tym coś więcej.Chcę wiedzieć jak to działa.Sam pochylił się do przodu, aby postawić miskę na podłodze, a gdy usiadł z powrotem ipopatrzył na mnie, jego twarz wyglądała na zmęczoną. To nie jest tak.- Nie mówiłam, że to jest jak coś takiego! powiedziałam. Nie jak co?- To nie jest supermoc odpowiedział. To nagroda pocieszenia.- Gdy na niegospojrzałam, dodał: - To jedyny sposób, w jaki możemy się komunikować.Niemożemy pamiętać słów.Nie moglibyśmy ich wypowiedzieć, nawet gdybyśmyowinęli swoje wilcze mózgi wokół nich.Więc wszystkim, co dostajemy, są małeobrazki, które możemy sobie wysyłać.Proste obrazki.Pocztówki z drugiejstrony.- Możesz mi teraz jeden wysłać?Sam zgarbił się na kanapie, ciaśniej owijając się kocem. Nawet nie pamiętam jak toteraz robić.Kiedy jestem sobą.Robię to tylko wtedy, gdy jestem wilkiem.Dlaczego miałbymtego teraz potrzebować? Mam słowa.Mogę ci powiedzieć cokolwiek zechcę.Pomyślałam o mówieniu, że słowa nie wystarczą, ale na samą myśl o tym poczułam, żeto boli w nieznany mi sposób.Więc zamiast tego powiedziałam: - Ale ja nie byłam wilkiem,kiedy pokazałeś mi lasy.Więc wilki mogą porozumiewać się z innymi członkami paczki, kiedyci są ludzmi?Sam rzucił na mnie spojrzeniem spod ciężkich powiek. Nie wiem.Nigdy niepróbowałem tego z kimkolwiek innym.Tylko z wilkami. Znowu powiedział: - Dlaczegomiałbym tego potrzebować?Było coś gorzkiego i zmęczonego w jego głosie.Postawiłam swoją miskę na niskimstoliku i dołączyłam do niego na kanapie.Podniósł koc tak, abym mogła przylgnąć do jegoboku, a potem oparł swoje czoło o moje, zamykając oczy.Przez dłuższą chwilę po prostuodpoczywał, aż ponownie otworzył oczy.- Jedyne, o co się troszczyłem, to by pokazać ci, jak znalezć się w domu powiedział niskim głosem.Jego oddech ogrzał moje usta. Gdybyś się zmieniła,chciałem mieć pewność, że będziesz wiedziała jak mnie znalezć.Przebiegłam palcami w poprzek trójkąta nagiej klatki piersiowej, która była widocznanad luznym kołnierzykiem jego sportowej bluzy.Mój głos wyszedł trochę nierówny: - Cóż,znalazłam cię.Suszarka zabrzęczała z korytarza, dziwny dzwięk bytności w tym pustym domu.Samzamrugał i odchylił się do tyłu. Powinienem wyjąć swoje ubrania. Otworzył usta, jakbyzamierzał powiedzieć coś jeszcze, i nagle się zarumienił.- Ubrania nigdzie nie pójdą powiedziałam.- Podobnie jak my, jeżeli nie włamiemy się do Bronco po kluczyki. Sam wskazał. Myślę, że lepiej prędzej niż pózniej.Szczególnie, że musisz to zrobić ty.Niemogę pozostać na zewnątrz tak długo.Niechętnie cofnęłam się, aby mógł wstać, owinięty wokół kocem niczym jakiśprymitywny wódz.Mogłam dostrzec pod nim zarys jego kanciastych ramion i pomyślałam odotyku jego skóry pod moimi palcami.Zobaczył, jak na niego patrzyłam i przez pół sekundywytrzymał mój wzrok zanim zniknął w ciemnym korytarzu.Coś gryzło mnie w środku, głodne i pragnące.Usiadłam na kanapie po tym jak wyszedł, debatując czy pójść za nim do pralni, aż wkońcu zdecydowałam.Zabrałam talerze do kuchni, po czym wróciłam do salonu, żebyporozglądać się po zdjęciach stojących na kominku.Chciałam rozgryzć wilkołaka, któregonazywał Beck, posiadacza tego domu.Tego, który wychował Sama [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki