[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.polskie) 216(1999) nr 9-10, s.46-47.447Tamże, s.46.93 Praktycznie jest dość trudno sformułować sposób tego dialogu, często bywaon interpretowany zbyt szeroko lub zbyt wąsko i łatwo wkradają się nieścisłości wtej dziedzinie.Oto, tytułem drobnego przykładu, słowa pochodzące z pewnegoopisu spotkania Jana Pawła II z przedstawicielami innych religii w 1986 r.w Asyżu.Autor tych słów podkreślił wspólnotę modlitwy (i do tego uroczystą ) zprzedstawicielami innych religii: modlitwa w Asyżu, gdzie Papież [Jan Paweł II]bardzo uroczyście modlił się razem z przywódcami innych religii i Kościołów 448.Tymczasem, gdy to samo zdarzenie wspominał Jan Paweł II, wtedy podkreśliłwłaśnie odrębność modlitwy chrześcijańskiej od modlitwy niechrześcijańskiej, a tosamo zauważał w swoich komentarzach dotyczących tego samego wydarzenia kard.J.Ratzinger.Oto słowa papieża: W 1986 roku w Asyżu chrześcijanie z różnychKościołów i Wspólnot kościelnych jednym głosem błagali Pana historii o pokój dlaświata.Tego samego dnia modlili się o pokój w sposób odrębny, ale równolegle znami również %7łydzi i Przedstawiciele innych religii niechrześcijańskich 449.Innypapieski komentarz do tego wydarzenia brzmiał: tęsknota za pokojem przynaglado gromadzenia się razem na modlitwie, ale nie do modlenia się razem 450.Jakwidać, brak należytej wnikliwości i precyzji prowadzi do niejasności i nieporozumieńzwiązanych z praktycznym dialogiem międzyreligijnym.Tym bardziej jednak winnoto mobilizować do intelektualnego wysiłku w materii dialogu doświadczeniaduchowego.Dlatego aby zachować wymogi precyzji w tej kwestii, odpowiedz na pytanieo stosunek Kościoła do duchowości innych religii musi iść w dwóch kierunkach, gdyżtaki sposób podejścia do problemu wskazywany jest przez szereg dokumentówKościoła, a szczególnie przez programowy w tym względzie dokument Jana PawłaII, Redemptoris missio.Pierwszy z tych kierunków to dialog i dostrzeżenieautentycznych wartości duchowych i moralnych religii niechrześcijańskich, a drugi to ewangelizacja (misje ad gentes) i podejmowanie apologetycznej polemiki, anawet wskazywanie zagrożeń duchowych wynikających z kontaktównieprzemyślanych i nieroztropnych.b.Teologiczne podstawy dialogu doświadczenia religijnegoDostrzeżenie autentycznych wartości duchowych innych religii pozostanie nastałe w skarbcu myśli teologicznej jako wielka zasługa nauczania soborowego.Najbardziej wymownym przykładem jest tu stosunek chrześcijan do %7łydów, starszych braci w wierze , których łączność z wyznawcami Jezusa ma ściślereligijny charakter: w powołaniu Abrahama zawarte jest również powołaniewszystkich wyznawców Chrystusa, synów owego Patriarchy według wiary 451.WięzKościoła z plemieniem Abrahama nazwał Sobór zespoleniem duchowym 452.Ujęcie podkreślające dialog z innymi religiami jest bardzo szerokoeksponowane w tak wielu publikacjach, że wystarczy tylko tytułem przykładu iprzypomnienia podać słynne soborowe słowa o szczerym szacunku wobec tego,co w religiach owych prawdziwe jest i święte , a zwłaszcza zdanie o odbiciu w448A.Michnik, J, Tischner, J.%7łakowski, Między panem a plebanem, dz.cyt., s.273.449Jan Paweł II, Ut unum sint, 76.450[Za:] Od redakcji, [w:] I.S.Ledwoń i K.Pek (red.), Chrześcijaństwo a religie, Lublin/Warszawa 1999, s.7.451Nostra aetate, 4.452Nostra aetate, 4.94 innych religiach promienia Prawdy, która oświeca wszystkich ludzi 453.Słowa testwierdzają istnienie elementów religijnej prawdy, a nawet świętości, poza obrębemchrześcijaństwa i mówią o akceptacji przez Kościół katolicki tego, co na takąwłaśnie ocenę zasługuje.Już teraz warto zauważyć, że o ile w czasach posoborowych częściejeksponowano aspekt dialogu międzyreligijnego, to aspekt ewangelizacyjno-apologetyczny wydawał się być nie dość często podkreślany.Tymczasem jednaknawet sam tekst deklaracji Nostra aetate wykazuje bardzo wyrazne zróżnicowanieoceny różnych religii, w zależności od tego, z jakim konkretnym wierzeniem mamydo czynienia.Sobór inaczej ocenia objawioną religię judaistyczną, inaczej związanyz nią islam, a jeszcze inaczej religie naturalne, oparte na wysiłkach ludzkiegoinstynktu religijnego.Powracając jednak do problemu obecności Ducha Zwiętego w religiachniechrześcijańskich warto odwołać się do słów Jana Pawła II na ten właśnie tematpochodzących z encykliki Redemptoris missio: Sobór Watykański II przypominadziałanie Ducha w sercu każdego człowieka [.] w inicjatywach religijnych.[
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
