Selma Lagerlöf tetniace serce

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Milczał tylko jak zaklęty, a kto go pozdrowił, odbierał w odpowieói jeno krótkie ski-nienie głową.Mogło to być spowodowane szacunkiem dla miejsca i duchownej praktyki,bo katechizację uważano ogólnie za roóaj nabożeństwa.Przed rozpoczęciem samej nauki musiano stwieróić obecność wiernych, gdy tedyproboszcz wywołał Jana Andersona ze Skrołyki, odpowieóiał bez chwili wahania, zupeł-nie jakby nigdy nie istniał na świecie jakiś cesarz Portugalii.Proboszcz sieóiał pod ścianą w głębi izby i trzymał rozłożoną przed sobą na stolewielką księgę, a obok niego Lars Gunnarson i pomagał mu, wyjaśniając, kto w czasieostatniego roku wydalił się z gminy, kto się ożenił czy zmarł.Kiedy Jan dał odpowiedz jak należy, wszyscy zobaczyli, że proboszcz zwrócił się doLarsa z niedosłyszalnym pytaniem. O, nie było tak zle, jak się zdawało! powieóiał Lars. Wyperswadowałemmu to! Teraz coóiennie przychoói tu do Falli i pracuje jak przedtem.Lars nie był tak taktowny jak proboszcz i odpowiadając, nie zniżył głosu, toteż wszyscyzrozumieli, o co ióie i oczy wielu zwróciły się na Jana.Ale on sieóiał spokojnie, jak gdybynie słyszał nic a nic.Rozpoczęła się katechizacja, a proboszcz kazał powieóieć czwarte przykazanie kilku-nastu młodym, zatrwożonym trochę parobczakom, którzy mieli dnia tego być pytani dlazbadania, czy obeznani są należycie z zasadami wiary świętej.Nie stało się to tak całkiem przypadkowo, że proboszcz wybrał właśnie to czwarteprzykazanie za temat nauki.Znalazł się w wygodnej, zacisznej izbie, z ławkami wzdłużścian, pełnej staroświeckich naczyń, noszącej niezaprzeczalne znamiona dobrobytu.Czułtedy potrzebę przypomnieć słuchaczom o tym, że dobrze óieje się tym roóinom, któreselma la erl f Tętniące serce 66trzymają się z pokolenia w pokolenie razem i góie młoói pozwalają starszym rząóići władać, póki im starczy sił, potem zaś szanują ich i otaczają opieką aż do śmierci.Zaczął właśnie objaśniać owe wielkie obietnice nagród, jakich Bóg uóieli tym, którzyczczą ojca i matkę swoją, gdy nagle wstał z ławki Jan ze Skrołyki i powieóiał: Pod drzwiami stoi ktoś i nie śmie wejść do środka! B�rje! powieóiał proboszcz. Sieóicie najbliżej drzwi, wyjrzyjcie też!Bórje wstał, otwarł drzwi i wyjrzał za próg. Nie ma nikogo! powieóiał. Janowi się przesłyszało.Nauka potoczyła się dalej.Proboszcz objaśniał wiernym, że przykazanie to nie macech rozkazu, ale jest raczej roóajem dobrej rady, której powolny być winien ten, ktopragnie, by mu się powoóiło w życiu.Proboszcz przyznał, że jest jeszcze młodym czło-wiekiem, ale zarazem oświadczył, że z doświadczenia zna dużo przykładów na to, iż tenkto nie słucha swych roóiców i pogaróa nimi, kłaóie kamień węgielny pod gmachniepowoóeń, zawodów i nieszczęść własnych.Proboszcz mówił, a Jan obracał raz po raz ku drzwiom głowę.Potem dał znak Kata-rzynie, sieóącej w ostatnim rząóie krzeseł i mającej lepszy dostęp do drzwi, by wyjrzała.Posieóiała jeszcze chwilę, ale rozważywszy, że Janowi nie trzeba się w tym czasie sprze-ciwiać, wstała na koniec.Nie ujrzawszy znowu nikogo, potrząsnęła ku mężowi przeczącogłową i wróciła na miejsce.Proboszcz nie zwracał uwagi na krętaninę Katarzyny, ale ku wielkiej radości tych,którzy mieli być pytani, pełną parą wjechał w poruszony temat i zapomniawszy o właści-wym katechizowaniu, rozw3ał przed słuchaczami piękne myśli, nasuwające mu się ciągle. Pomyślcie tylko mówił czyż nie podnosi ducha widok domostwa, góiewszystko, co może stworzyć praca młodych, oddane zostaje dla użytku roóiców i ichwygody.Oni to, gdyśmy byli mali i nie mogli dać sobie rady, z wysiłkiem nieraz wielkimhodowali nas, zapominając o sobie.Jakże słuszne jest, by wówczas, kiedy gospodarstwoobejmie młoda para, roóice ci, starzy zawsze prawie, czuli się u óieci swych jak w niebie&W chwili gdy proboszcz wypowiadał te słowa, rozległ się w przeciwległym kącie izbycichy płacz.Lars Gunnarson, sieóący przez cały czas z pochyloną nabożnie głową, wstałszybko, przeszedł pokój stąpając na palcach, by nie przeszkaóać proboszczowi, otoczyłswą teściową ramieniem i przyprowaóił ją do stołu, przy którym sieóiał kaznoóieja.Tu musiała zająć miejsce Larsa, a on stanął za nią i spoglądał z góry.Dał znak swejżonie, a ona wstała i stanęła obok.Wyglądało to baróo pięknie i wszyscy zrozumieli,co chciał przez to wyrazić; chciał zaznaczyć, że właśnie u niego jest tak, jak wedle słówproboszcza wszęóie óiać się powinno.Proboszcz spoglądał radośnie uśmiechnięty na starą matkę i młodą parę, jedno mutylko psuło wrażenie, a mianowicie, że stara Erykowa płakała i to coraz baróiej, co-raz rozpaczniejv t.Zaprawdę, takiego rozrzewnienia nie wywołały słowa jego u żadnegoz parafian [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki