Schmitt Eric Emmanuel Papugi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Mama.będzie cierpiała, kiedy się o tym dowie.och.Diane podtrzymała dziewczynę i próbowała przemówić jejdo rozsądku: Albane, nie mieszaj jednego z drugim.Przecież nie będziecierpiała bardziej od ciebie. Właśnie, że tak!Diane zorientowała się, że dziewczyna mówi szczerze.Ku jejwielkiemu zdziwieniu ta konstatacja zabrała ją dziesiątki latwstecz, kiedy smarkula, którą wówczas była, chciała chronić swojąmatkę przed udrękami życia.Kochające dziecko stawia czołowłasnemu cierpieniu, lecz wzdraga się przed zadręczaniemrodziców.Odłożyła to wspomnienie do szuflady z martwymiuczuciami i zaprowadziła Albane do swojej garderoby.Ponieważdziewczyna nie mogła ponownie włożyć podartego stroju, trzeba jąbyło ubrać, zanim wróci do domu.Albane na kilka chwil przestała być męczennicą,zachwycając się tym, co zobaczyła.Ponieważ nieobliczalna ikapryśna Diane uwielbiała odgrywać rozmaite sceny, w jejgarderobie było wszystko, tworząc nieprzystające do siebie pary,skóra i tweed, angora i lateks, od szorstkiego kostiumu mieszczkipo mundur seksownej pielęgniarki, poprzez hipisowską tunikę czyobcisłą suknię z lamy.Jej szafy przypominały garderobę teatralną,raczej zasoby transformistki niż ścienne szafy mieszkankiBrukseli.Diane wybrała dżinsy i zwiewny sweter, a potem, trzymającAlbane za rękę, zaprowadziła ją do matki.Gdy pół godziny pózniej opuszczała mieszkanie Patricii,czuła smutek bliski popłochowi zrodzony z pytania Albane: Copani tam robiła?.Oczywiście Diane nie mogła ujawnić prawdy,więc coś na ten temat zaimprowizowała: Jechałam samochodem izatrzymałam się, żeby zapalić papierosa przy otwartym oknie.Matka i córka przełknęły kłamstwo, wykrzykując: Całeszczęście!..Jednak Diane nie wysiadła, żeby zapalić.Włóczyła się poparku Forest, po okolicy uchodzącej za niebezpieczną, ponieważpragnęła tego wieczoru, gdy jej mąż wyjechał, spotkać tam jakieśpodejrzane towarzystwo.W rzeczywistości snuła się tam, żebyprzeżyć przygodę, jaka właśnie zdruzgotała Albane.Dobrowolnie,ona! Czy można było się przyznać do czegoś takiego? A przedewszystkim, czy można było tego słuchać? Ona sama miałatrudności ze zrozumieniem siebie.Nagle uznała, że jest zmęczona życiem.Przy Albanedostrzegła, że wszystko już przeżyła, wszystkiego spróbowała,wyczerpała wszystkie możliwości.Jej poszukiwania tego co nowe,ekstremalne, niebezpieczne zaprowadziły ją do krytycznegopunktu natury ludzkiej a może nieludzkiej w którym drwiłasobie ze wszystkiego.Była cyniczką i bawiło ją to, co innychprzerażało.Czy będzie jeszcze w stanie coś poczuć? Czy niestępiła swoich emocji? Nawet gwałt już nie wydawał jej sięagresją, lecz zabawą, bo natychmiast przekształcała go winscenizację.Każde zdarzenie stawało się rytuałem, a ona statystkąpodczas tego rytuału. Jestem swoją kamerą do nadzoru.Zmieniłam się w stróżanocnego, który siedząc przed ekranami, zabawia się, obserwującmnie w niestosownych sytuacjach.W gruncie rzeczy już nie żyję,oglądam swoje życie.Kim była kobieta, która więcej czasu spędzała na zewnątrzniż wewnątrz siebie?Przechodząc przez plac d Arezzo, Diane zauważyłaporuszenie innego rodzaju.O ile wcześniej poczuła radosnąniecierpliwość emanującą z gości, którzy śpieszyli na przyjęcie, otyle teraz dostrzegła jakieś hamowane napięcie: muzyka, którasączyła się przez okna, umilkła, a skwer zastygł w bezruchu.Zobaczyła, że wielkie drzwi rezydencji się otwierają ipojawiają się w nich policjanci z Zacharym Bidermannem.Diane uznała, że padła ofiarą halucynacji: dumny, wyniosłyZachary Bidermann w otoczeniu czterech stróżów porządkupublicznego przypominał podejrzanego zabieranego do aresztu.Przewracał oczami z oburzeniem i dotrzymywał kroku tym, którzygo prowadzili.W końcu ktoś nacisnął na jego głowę i zamkniętogo w jednym z białych samochodów z oślepiającymi, pulsującymina niebiesko reflektorami na dachu.Jakby chodziło o przestępcę!Na szczycie schodów pojawiła się Rose, z przygnębionątwarzą, chusteczką w ręku, podtrzymywana przez kilka bliskichosób, miedzy innymi L�o Adolfa, przewodniczącego RadyEuropejskiej.O ile widok Zachary ego wprawił Diane w osłupienie, o tylewidok Rose ją poruszył.Odwracając twarz, niemal się kryjąc,umknęła, idąc wzdłuż szpaleru drzew, i schroniła się w domu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki