PH Saylor S. Rzym

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tym razem jednakGnejusz nawet okiem nie mrugnął, tylko zmierzył go stalowym spojrzeniem. Bardzo niedługo, Publiuszu Pinariuszu, wszyscy trzej wejdziemy w wiekżołnierski.Każdy Rzymianin jest wojownikiem.Najwyższym obowiązkiem, jakiRzym nakłada na swoich obywateli, jest wymóg ćwiczeń każdej wiosny iwypraw po nowe łupy każdego lata.Nie każdemu jednak Rzymianinowi jestpisana jednakowa chwała.Biedniejszy plebs, który musi walczyć pieszo, bo gonie stać na konia, ma gorzej.Możemy tylko mieć dla nich litość, bo niewielemają korzyści z przelania własnej krwi.Jednak od ludzi majętnych jak my,mających najlepszą broń i zbroje, a także czas na szkolenie i opanowaniepięknej sztuki jezdziectwa, Rzym oczekuje znacznie więcej.Na tym świeciechwała liczy się najbardziej, a największą mogą osiągnąć tylko najwięksiwojownicy.Tym właśnie pragnę zostać, choćby po to, by matka była ze mniedumna.największym wojownikiem, jakiego Rzym kiedykolwiek widział.Narazie, Publiuszu, możesz ze mnie drwić do woli, bo jesteśmy tylko chłopcami.Wkrótce jednak będziemy mężczyznami, a wtedy bogowie zobaczą, który z nasz większą dumą będzie mógł się zwać Rzymianinem! Parweniusz! Publiusz nie dawał się zbić z tropu. Pyszałkowaty plebejusz!Gnejusz odwrócił się i odszedł, jak zwykle z podniesionym czołem.Tytuszareagował na jego namiętną przemowę podobnie jak na widok posągu Wulki.Patrząc za odchodzącym przyjacielem, wyszeptał tylko: Wspaniały!Publiusz zerknął na niego spod oka i trzepnął dłonią w tył głowy. Widzę, że jesteś w Gnejuszu jeszcze bardziej zakochany niż w tym etruskimpederaście!Dopiero co nauczył się tego greckiego słowa i uwielbiał go używać. Och, zamknij się już, Publiuszu!�� Tego wieczoru Potycjusz senior wydał wielką ucztę, w której brali udziałojciec i stryjowie Tytusa z rodzinami, zaprosił też dwoje gości: młodegokuzyna króla Tarkwiniusza o imieniu Kollatyn i jego żonę Lukrecję.Kobietysiedziały razem z mężczyznami, ale kiedy po posiłku służąca wniosła dzbanwina, nie podano im pucharów.Gdy Kollatyn wzniósł toast za zdrowie króla,panie tylko patrzyły.Był to młodzieniec o miłej aparycji i wesołym usposobieniu, może niecogłośny i apodyktyczny, ale nie tak arogancki jak synowie Tarkwiniusza.Jegoprzystępność sprawiła, że Potycjusz postanowił nawiązać i utrzymywać z nimznajomość, w nadziei że przez niego może uzyskać dostęp do króla beznieprzyjemnej konieczności przestawania z królewiczami.Wygłosiwszy toast, gość wychylił kielich do dna, zamiast tylko pociągnąć łykczy dwa. Jakie wspaniałe wino! zakrzyknął, cmoknąwszy głośno, po czym spojrzałna żonę. Szkoda, że nie możesz go spróbować, kochanie.Lukrecja spuściła oczy, rumieniąc się.W tej chwili wzrok wszystkichmężczyzn, z Tytusowym włącznie padł na nią; chłopiec pomyślał, że nigdyjeszcze nie widział kobiety choćby w połowie tak pięknej jak ona.Rumieniectylko podkreślił doskonałość jej mlecznej cery.Włosy miała ciemne i lśniące, itak długie, że chyba nigdy nie były ścinane.Ubrana była wprawdzie wskromną stolę z ciemnoniebieskiej wełny i z długimi rękawami, ale linie jej fałdpozwalały się domyślać figury o cudownych proporcjach.Kiedy jej policzkiznów przybladły, uniosła głowę i się uśmiechnęła.Tytusowi się zdawało, żeserce przestało mu bić, kiedy przez moment uchwycił wzrokiem spojrzenie jejzielonych oczu.Lukrecja odwróciła się do Kollatyna. Czasami, kiedy mnie całujesz, mężu, czuję słaby smak wina na twoichustach.To mi wystarcza.Kollatyn wyszczerzył zęby i ujął jej dłoń. Lukrecjo, Lukrecjo! Ależ z ciebie kobieta! rzekł ze śmiechem, po czymzwrócił się do pozostałych. Mądrze postąpił król Romulus, kiedy zakazałkobietom pić wino.Mówią, że Grecy z południa pozwalają na to swoim żonom,przez co wiecznie mają z nimi kłopoty.Nawet tu, w Rzymie, są tacy, którzydopuszczają podobne rozprzężenie.Ludzie z najwyższych sfer, którzy powinniwiedzieć lepiej!Tytus wyczuł raczej, niż zrozumiał, że mowa o królewskich kuzynachKollatyna. Ale nie może z tego wyjść nic dobrego ciągnął mężczyzna. Tymprzyjemniej mi się przekonać, że dawne cnoty i zdrowy rozsądek panują wdomu Potycjuszów, jak przystało na jeden z najstarszych rodów Rzymu.Dziadek Tytusa skłonił głowę, przyjmując komplement, po czymzaproponował następny toast: Za dawną virtus!Kollatyn znów wypił do dna.Tylko Tytusowi jako chłopcu podano winorozcieńczone wodą, gość jednak, tak jak inni mężczyzni, pił je czyste i zaczynałczuć jego wpływ. Jeśli mamy uczcić cnotę rzekł to specjalny toast należy się najgodniejszejwśród nas osobie.mojej żonie Lukrecji.Nie masz lepszej nad nią kobiety wRzymie! Na dowód zaraz wam opowiem pewną historię.Za Lukrecję! Za Lukrecję! powtórzył Tytus.Kobieta znów zalała się rumieńcem i spuściła oczy. Parę dni temu zaczął Kollatyn odwiedziłem mego kuzyna Sekstusa.Jegodwaj bracia byli tam także, więc byliśmy w komplecie.ja i wszyscy królewscysynowie.Piliśmy, może odrobinę za wiele.ci młodzi Tarkwiniusze wszystkorobią w nadmiarze!.i w pewnej chwili doszło do dysputy, który z nas manajcnotliwszą żonę.No, może raczej ja poruszyłem ten temat.Kiedymężczyzna jest z czegoś dumny, czy ma siedzieć cicho?.Moja Lukrecja,powiedziałem im, jest najcnotliwszą z kobiet.Nie, nie, zaczęli mnieprzekrzykiwać, ich żony są co najmniej tak samo porządne.Akurat,prychnąłem im w nos.Chcecie się założyć? No, Tarkwiniusze nigdy się nieuchylą od zakładu! Poszliśmy więc złożyć wizyty naszym małżonkom.Sekstusową zastaliśmy w jej skrzydle domu, jak się zabawiała grą planszową iplotkowaniem ze służbą.Niezbyt to chwalebne, przyznacie sami.Ruszamywięc do domu Tytusa.Jego dama.musi być ze trzy razy większa od Lukrecji.leżała na sofie i wcinała jedno po drugim ciastka miodowe, otoczona góramiokruchów.Aadna mi cnota, obżarstwo! No to idziemy dalej, do Arrunsa.Zprzykrością wam powiem, że zastaliśmy ją z paroma przyjaciółkami iwszystkie piły wino! Kiedy Arruns udawał wstrząśniętego, powiedziała, żebysię nie wygłupiał i jej dolał.Najwyrazniej ona to robi na co dzień, ani trochę sięnie bojąc kary.Pomaga mi to zasnąć, oświadczyła.Wyobrażacie sobie? No więcidziemy do mnie.Robiło się już pózno, sądziłem więc, że Lukrecja może jużspać, ale wiecie, co robiła? Siedziała przy kołowrotku i przędła, śpiewając przytym kołysankę naszemu dziecku, leżącemu przy niej w kołysce.Powiadamwam, w życiu nie czułem takiej dumy jak w owej chwili! Nie tylko wygrałemzakład, ale trzeba by wam widzieć miny Tarkwiniuszy, kiedy ją ujrzeli.Zawszejest piękna, ale wtedy, w prostej białej sukni bez rękawów, żeby jej niekrępowały rąk przy pracy, z blaskiem lampy na twarzy.nawet mi zaparłodech w piersi na ten widok.Tamci pozielenieli z zazdrości! Kochanie, straszniejestem z ciebie dumny. Kollatyn podniósł dłoń żony i ucałował ją [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki