Michael Crichton Człowiek terminal

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A skoro istnieje jakaś szansa, że znów będziemy mieli okazję się nim zająć,radziłbym poczekać.-- Więc nie ma pan zamiaru powiadomić policji?-- Nie.-- Naprawdę chce pan ponosi ć odpowiedzialność za to, że Benson w czasie atakumoże znów kogoś ciężko pobić, zamiast wrócić do szpitala?-- Ja już ponoszę za to odpowiedzialność -- odparł McPherson, uśmiechając sięniepewnie.Była piąta rano.6Wszyscy odczuwali już zmęczenie, ale nikomu nie chciało się spać.Siedzieli wpokoju TELEKOMP-u, obserwując, jak migający kursor wspina się wzdłuż wyznaczonejkrzywej.Minęła piąta trzydzieści, następnie za kwadrans szósta.Ellis wypalił całą paczkę papierosów i wyszedł kupić sobie następną.Morris wbijałwzrok w otwarte czasopismo, ale nawet nie udawa ł, że czyta.Tylko od czasu do czasuzerkał na ścienny zegar.Ross przechadzała się nerwowo, wyglądając przez okno na wstający świt.Niebo nawschodzie jaśniało z wolna, a ró żowawy brzask z trudem przebija ł się przez warstwębrunatnego smogu.Wrócił Ellis z papierosami.Gerhard oderwał się na chwilę od komputera, żeby zaparzyć świeżej kawy.Morriswstał z krzesła i poszedł za nim; nie odzywał się jednak, nie pomagał mu, tylko stał ipatrzył.Janet zwróciła uwagę na głośne cykanie zegara.Zdziwiło ją, że do tej pory tego niezauważyła, gdyż zegar ścienny chodził naprawdę głośno.W dodatku co minutęrozbrzmiewał jeszcze głośniejszy stuk, gdy przesuwała się wskazówka minutowa.Denerwowały ją te dzwięki, zaczęła się skupiać na cykaniu, wyczekując tegogłośniejszego uderzenia, które obwieszczało kolejną pełną minutę.Dostaję obsesji,pomyślała.Zaraz też przypomniały jej się inne zaburzenia psychiczne, jakieobserwowała u siebie w przeszłości -- d�j� vu, czyli wrażenie, że już kiedyś było się wdanym miejscu; depersonalizacja, złudzenie postrzegania siebie pośród ludzi jakgdyby z zewnątrz; różne omamy słuchowe, urojenia i fobie.Nie istniała żadna granicapomiędzy zdrowiem psychicznym a chorobą, pomiędzy normalnością i odchyleniami.Wszystkie elementy tworzyły ciągłe spektrum i każdy człowiek zajmował określonemiejsce na tej skali.Ze swojego punktu widzenia uwa żało się innych za dziwaków.Dlanich wszystkich Benson był nienormalny, ale bez wątpienia on ich również traktowałjak stukniętych.Kiedy zegar wybił szóstą, zapanowało napięcie -- wszyscy w milczeniu spoglądali nacyferblat, ale nie wydarzyło się nic szczególnego.-- Może stanie się to dokładnie o szóstej cztery -- mruknął Gerhard.Czekali dalej.Zegar pokazał w końcu szóstą cztery.Nadal nic się nie działo: nie dzwonił telefon,nie przybywali posłańcy z wiadomością.Wciąż panował spokój.Ellis powoli zerwał celofanową osłonę z paczki papierosów i zmiął ją w dłoni.Janetten dzwięk omal nie doprowadził do szaleństwa.Ellis bez przerwy to zgniatałopakowanie, to rozprostowywał je w palcach, lecz Ross tylko głośno zgrzytnęła zębami.Wskazówki przesunęły się na szóstą dziesięć, pózniej na szóstą piętnaście.Wreszciedo pokoju zajrzał McPherson.-- Na razie wszystko w porządku -- rzekł, uśmiechając się niewyraznie, po czymszybko zamknął drzwi.Zgromadzeni w sali TELEKOMP-u popatrzyli na siebie nawzajem.Minęło kolejnych pięć minut.-- Sam już nie wiem -- oznajmił Gerhard, wpatrując się w ekran.-- Może wynikiekstrapolacji są do niczego? W końcu mieliśmy tylko trzy punkty pomiarowe.Spróbujęwyznaczyć inną krzywą.Usiadł przed komputerem i zaczai wciskać klawisze.Na ekranie, jaskrawymi białymiliniami na zielonym tle, ukazywały się krzywe innego typu.Kiedy obliczenia dobieg łykońca, Gerhard oznajmił:-- Nie, pierwsza krzywa najlepiej pasuje do rozmieszczenia punktów, współczynnikkorelacji jest najwyższy.-- Zatem wychodzi na to, że komputer się myli -- odparł Morris.-- Już prawie wpół dosiódmej, kawiarnia powinna być otwarta.Czy ktoś ma ochotę na śniadanie?-- Niezły pomysł -- odezwał się Ellis, wstając z krzesła.-- Idziesz, Janet?Ross pokręciła głową.-- Zaczekam jeszcze trochę.-- Nie sądzę, żeby cokolwiek się wydarzyło -- powiedział Morris.-- Lepiej byś cośzjadła.-- Zaczekam tutaj! -- syknęła z wściekłością, po części wbrew woli.-- Dobrze, w porządku -- mruknął Morris, unosząc obie ręce.Spojrzał porozumiewawczo na Ellisa i obaj wyszli.Janet została sam na sam zGerhardem.-- Czy wyznaczałeś przedział ufności dla tej krzywej?-- Tak, ale to niczego nie zmienia.Już wyszliśmy poza przedział ufności.Komputerokreślił go na plus minus dwie minuty z prawdopodobieństwem dziewięćdziesięciudziewięciu procent.-- To znaczy, że załamanie powinno wystąpić między szóstą dwie a szóstą sześć?-- Tak, dokładnie.-- Wzruszył ramionami.-- Ale, jak widać, nic takiego się nie stało.-- Możliwe, że jedynie niczego jeszcze nie wykryto.-- To prawda.-- Gerhard pokiwał głową, ale sprawiał wrażenie niezbyt przekonanego.Janet obejrzała się w stronę okna.Słońce stało już dość wysoko, zalewając krajobrazczerwonawym blaskiem.Dlaczego wschody słońca są zawsze mniej efektowne, jakgdyby przytłumione w porównaniu z zachodami? -- pomyślała.Przecież powinny byćidentyczne.Za jej plecami rozległ się nieprzyjemny, mechaniczny pisk.-- Oho -- mruknął Gerhard.Janet odwróciła się.-- Co to za sygnał?Wskazał jej niewielką skrzynkę umieszczoną nad półką w rogu pokoju, połączonąkablem z aparatem telefonicznym.Na jej obudowie świeciła zielona lampka.-- Co to jest? -- zapytała.-- Linia specjalna, działająca przez okrągłą dobę.Automat udziela instrukcji podnumerem wybitym na wszystkich znaczkach ostrzegawczych.Ross podeszła szybko i zdjęła słuchawkę z widełek.Zasłuchała się w monotonny,dzwięczny głos odtwarzany z taśmy:--.należy zaznaczyć, że ciało nie może być poddane kremacji ani pochówkowi,dopóki nie zostanie usunięty wszczepiony pod skórę materiał radioaktywny.Jakiekolwiek zaniedbania grożą poważnym skażeniem promieniotwórczym.Szczegółowe informacje.Obejrzała się na Gerharda.-- Czy można to wyłączyć?Ten wcisnął klawisz na obudowie skrzynki i monotonny głos zamilkł.-- Halo! -- zawołała Janet.Przez chwilę panowała cisza, wreszcie w słuchawce rozległ się męski głos.-- Kto mówi?-- Tu doktor Ross.-- Czy pani pracuje na.oddziale badawczym neuropsychiatrii?-- Tak.-- Zatem proszę wziąć coś do pisania, podyktuję pani adres [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki