Matkowski Tomasz Gangsterski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Siedem dni właśnie minęło - rzekł słodkim tonem, przy-wiązując Klewera do krzesła sznurem od firanek - a szanownypan towarku zwrócić nie raczył.Oj, Szef nie będzie zado-wolony, nie będzie.Pominie szanownego pana w kolejce doodznaczenia orderem Lenina! - Santucci powiedział ten żartspontanicznie, ale już nie poczuł niepokoju, że żart jest trochędziwaczny i może świadczyć o zachwianej równowadzepsychicznej.Czuł się wspaniale, był w euforii.Nareszciepierwsze zwycięstwo! Teraz już wszystko pójdzie gładko.- Dotąd radziłeś sobie niezle, Klewer.To trzeba przyznać.Ale teraz sprawy wróciły do normy.Zwiat odzyskał swojeodwieczne prawa.Nam jeszcze nikt nie uciekł.I nie ucieknie.Gdzie jest towar? Mówisz po dobroci, czy mamy użyćstandardowych metod?Klewer milczał.Cóż mógłby im powiedzieć? %7łe nie ma, żezgubił? To nie są żadne wyjaśnienia.A nawet gdyby miał,gdyby odzyskał pojemnik z towarem, i gdyby im dobrowolnieoddał, i tak by go zabili, wiedział to.Poszukiwania, któreprowadził, były raczej działaniem psychologicznym, chciałsiebie w ten sposób uspokoić, mieć poczucie, że coś robi,łudzić się, że odwlecze moment egzekucji.Teraz ten momentnadszedł i wszelkie słowa były zbędne.- Aha, nic nie mówisz? I może myślisz, że tak po prostu cięzabijemy? Nie, mój drogi.Najpierw nam powiesz, gdzie toschowałeś.A potem zapłacisz nam za wszystko, co przez ciebieprzeżyliśmy.Za kolejki.Za kelnerów.- Za telefony! - dorzucił Big.- O, właśnie.Jak myślisz, Big, od czego zaczniemy?- Może od nurkowania? W końcu zanurzyliśmy się wszyscyw dziwnym kraju, więc to będzie pasowało.-.i ledwo dyszymy! Ha, ha! Można powiedzieć, że się tudusimy psychicznie! A wszystko z winy tego oto obywatela.Masz rację, dobra jest, zaczynamy od nurkowania.Zaciągnęli go do łazienki i przełożyli, wraz z krzesłem, przezbrzeg wanny głową w dół.Czubek głowy brutalnie uderzył ożeliwne dno, uda opierały się niewygodnie o brzeg, nogisterczały w górę wraz z nogami krzesła.Klewer poczuł, jakkrew boleśnie napływa mu do głowy.Lecz jeszcze boleśniejszajest myśl: No tak, to już koniec.Teraz odkręcą krany, nalejąwody, i." Psszt�! Prrrr!!! Bul, bul, bul".- w kranie zagwizdało po-wietrze, a potem wyprysnęło z niego kilka baniek.- No, co jest? Odkręć drugi!Santucci chwycił drugi kurek, ten od ciepłej wody, i kręciłnim coraz mocniej, w lewo, w prawo, do oporu, i jeszcze raz wlewo.Lecz wody wciąż nie było.Ustało nawet syczenie.Luckykręcił z coraz większą zawziętością.Nagle jeden z kurkówzostał mu w dłoni.- Myślisz, że to na nas robi wrażenie? - odrzucił z furiąurwany kurek w kąt łazienki - Chciałbyś, co? Nie łudz się.Mysię nie dajemy tak łatwo zmylić.Owszem, to było sprytne,przyznaję, załatwiłeś to jakoś z hydraulikami, wiedziałeś, co cięczeka, ale nikt nie jest w stanie przewidzieć wszystkiego! Mamyw zanadrzu różne sposoby i sposobiki, dzięki którym ludziestają się rozmowni.Bardzo rozmowni.Tak rozmowni, że niemożna im przerwać.Słyszałeś o żarówce"? Nie słyszałeś? No,to przed tobą odkrycie Ameryki.Zaiaz się wcielisz w żarówkę.A żarówki mówią, a nawet krzyczą!Zawlekli go do pokoju, i podczas gdy Santucci rozpinałKlewerowi spodnie, Big wziął ze stolika nocną lampkę.Zdjąłklosik, odkręcił żarówkę, zadrżał, podskoczył, próbowałodrzucić od siebie lampę, ale nie mógł, trzymał ją kurczowo wzaciśniętej dłoni.Spomiędzy zębów pociekła mu ślina i dobyłosię kilka ledwo zrozumiałych słów.- Lluccckkky.Lluccky - rrratunku.Santucci wpatrywał się w- niego, oniemiały.Nagle rzucił sięna ziemię i zaczął turlać się po podłodze, płakać i wyć:- Elektryków też przekupiłeś? Wszystko przewidziałeś?Wszyscy ci pomagają? Dlaczego ci pomagają! Klewer! Dla-czego!!!???Sznury od firanek, którymi Klewer był przywiązany dokrzesła, nie były chyba najwyższej jakości, gdyż wystarczyłomocne napięcie mięśni, aby pękły.Klewer wyrwał z kontaktuwtyczkę od lampki nocnej, w ostatniej chwili, bowiem zzaciśniętej dłoni Biga zaciął już dochodzić swąd przypalanegociała.Obaj gangsterzy leżeli na podłodze, kompletniewyczerpani.Klewer stajł nad nimi.Przez chwilę miał ochotęwziąć któryś z leżących na dywanie pistoletów, zastrzelić obu gangsterów i wyjść.Dlaczego tego nie zrobił?Zrobiło mu się ich żal? Nie, chyba nie to.Raczej zrozumiał, żesą oni w tym kraju niegrozni, że nie potrafią tu działać, że nicnie rozumieją - świadczył o tym chociażby fakt, że w zwykłychusterkach technicznych doszukiwali się działania jakichśtajemniczych sił, jakichś wspólników, jakichś przekupionychmajstrów.Może to błąd, może będzie jeszcze tego żałował, alenie, jakoś nie może ich zabić.Zresztą, co by powiedziałaRenata? Od pewnego czasu wszystkie swoje postępki oceniałpod tym kątem, chociaż może nie zdawał sobie z tego sprawy,dopiero w tej chwili to do niego dotarło. Co by powiedziałaRenata." Czy mógłby jej opowiedzieć, że zabił dwóchnieprzytomnych, bezbronnych ludzi?Schylił się, podniósł pistolety i wrzucił je do kosza na śmieci.Nie było to wcale takie proste, bo pokrywa kosza się zacięła,chociaż była wyposażona w mechanizm podnoszenia jej nogąpoprzez naciśnięcie na pedał, a może właśnie nie działała zpowodu tego skomplikowanego urządzenia, w końcu jednakudało się ją uchylić i wsunąć do środka oba pistolety, tu niktich nie znajdzie, sprzątaczka na pewno nie przychodzi codzień [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki