Liparulo Robert Wirus(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Zastukał w okienko w drzwiach.- Litt - odezwał się Allen.Okulary zwróciły się w jego kierunku.- Jeśli istnieje jakakolwiek szansa, że ten cały Kendrick dowiedział się, gdzie jesteś, todlaczego stąd nie wyjedziesz?- Muszę wiedzieć, doktorze Parker.To jest mój dom, moje laboratorium, to miejscejest dla mnie wszystkim.Rozumie pan?Allen przypomniał sobie listę z chipa Vero i wreszcie pojął, jakie były jej strasznekonsekwencje.Zaczął się zastanawiać, czy wszyscy ci ludzie zostali już zarażeni, czy dopieroteraz zaczynali się kiepsko czuć, czy czuli już taki ból jak on? Czy bali się tak jak on? To bylimężowie, żony i dzieci.Bracia, siostry i rodzice.Tylu ludzi dotkniętych, tyle cierpienia.Powiedział:- Widziałem pańską listę nazwisk.- Chciał wyglądać twardo, prowokująco, alepodejrzewał, że jedyną rzeczą, jaka rzucała się w oczy, było jego cierpienie.- Dlaczego ażtylu?Drzwi brzęknęły i się otwarły.Litt chwycił za ich krawędz.- Filmy - odparł.- Filmy?- One nas uniewrażliwiły.Jedna śmierć, dziesięć przypadków śmiertelnych już nikogonie zaciekawi.Dziesięć tysięcy ofiar przykuje ich uwagę.- Nigdy nie czytał pan Stalina?Litt uniósł podbródek.- Kiedy umiera jedna osoba, to jest tragedia.Kiedy umiera milion, to jest statystyka.- Doktorze Parker, nie sądzę, żeby jakikolwiek rodzic uznał śmierć swojego dzieckaza statystykę, a pan?Po chwili z satysfakcją skinął głową i wyszedł.*Osiemsetkilometrowa podróż z S�o Paulo do Ponta Pora zabrała im ponad sześćgodzin ze względu na zaplanowane postoje samolotu linii TAM Transportes A�reos wprowincjonalnych miasteczkach, takich jak Maili, Presenente Prudenti czy Dourados.Nakażdym malutkim lotnisku pilot i stewardesa schodzili z pokładu, by wypić jakiś gazowanynapój i wymienić z obsługą naziemną kilka najwyrazniej prześmiesznych dowcipów, w czasiekiedy drugi pilot rzucał kamieniami w wyliniałe psy.Garstka Brazylijczyków, z którychwiększość wyglądała na zmęczonych lub pijanych, wytaczała się z samolotu, a do środkawtaczali się ich zmiennicy.Cały czas liczba pasażerów na pokładzie oscylowała wokółpołowy dopuszczalnej liczby osób, jaką mógł zabrać na pokład ten trzydziestoosobowyturboodrzutowiec.Niebo szarzało coraz bardziej z każdym postojem i za każdym razem, kiedy samolotbył w powietrzu, stewardesa dokonywała dramatycznej prezentacji opisującej potop, którynawiedził zachodnią część kraju, tam gdzie leżała Ponta Pora.Po wylocie z Dourados, naostatnim odcinku podróży, to, co obserwowali na zewnątrz, sprawiło, że ostrzeżeniastewardesy stały się zbyteczne.Samolotem rzucało i kołysało niczym latawcem przyporywistym wietrze.Dwoje pasażerów dostało mdłości i kabina wypełniła się ostrą woniąwymiocin.Julia i Stephen zamknęli oczy i każde z nich jedną ręką mocno ściskało popękanewinylowe oparcie, a drugą - dłoń towarzysza.Kiedy wreszcie wylądowali w Ponta Pora, wczesnopopołudniowe niebo było ciemne,jakby już zapadł zmierzch.Zciana deszczu padała pod kątem i zdawało się, że faluje wniknącym blasku dnia.Deszcz walił w metalowe poszycie samolotu tak zaciekle, że Juliazorientowała się, iż silniki stanęły dopiero wtedy, kiedy zobaczyła jak turbiny przestająwirować, a inni pasażerowie wstają i zbierają swoje rzeczy.Gdy w kabinie zapaliło sięświatło, w okienku z pleksiglasu pojawiło się za nią odbicie Stephena.- Dlaczego mnie to nie dziwi - powiedziała do jego odbicia.Przed wylotem z Atlanty przerzucili swoje rzeczy - ubranie na zmianę dla każdego znich, lekkie kurtki, przybory toaletowe, sprzęt komputerowy Julii - do dwóch plecaczkówJanSportu; plecak Stephena miał kolor khaki, a Julii był oliwkowy.Upchnęli resztę gotówkiw wyściełanych paskach naramiennych.Ta zapobiegliwość okazała się jednak zbędna -urzędnicy celni w S�o Paulo byli więcej niż pobłażliwi.Podnieśli tylko plecaki, oceniając ichwagę, zupełnie jakby byli już tak przyzwyczajeni do kontrabandy, że potrafili ocenićzawartość bagażu tylko na podstawie jego ciężaru.Julia żałowała, że nie wzięła pistoletu.Stephen wyciągnął plecaki z niewielkiego schowka na bagaż podręczny znajdującegosię nad ich siedzeniami, po czym ruszył do przodu.Julia wyciągnęła rękę po swój plecak [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki