Levin Ira Żony ze Stepford

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jest teraz wasz - powiedział Walter.Pete uciekał, a Kim biegła za nim.Joanna stała z Walterem przy zimnej szybie, patrząc, jak Bobbie,Dave i Adam wsiadali do samochodu.- Fantastycznie - powiedział Walter.- Czyż nie wyglądają świetnie? - powiedziała.- Bobbie niewyglądała tak znakomicie nawet na naszym przyjęciu.Dlaczegonie chciałeś jej pocałować?Walter nic nie powiedział, a po chwili stwierdził:- Nie wiem, ale uważam, że całowanie w policzek to taki gest napokaz.- Nie zauważyłam wcześniej, żebyś miał coś przeciwko temu -powiedziała.- Pewnie się zmieniłem.Patrzyła, jak zamknęły się drzwisamochodu i włączyły światła.- Co byś powiedział na weekend tylko my, we dwoje? - zapytała.-Oni wezmą Pete'a do siebie, a Kim może by dać do van Santów.Jestem pewna, że zgodziliby się.- Byłoby świetnie - powiedział.- Zaraz po świętach.- Można by ją dać do Hendry'ów, oni mają sześcioletnią córeczkę,a chciałabym, żeby Kim poznała murzyńską rodzinę.Samochód odjechał, widać było jeszcze czerwoneślady światełek.Walter zamknął drzwi na klucz i zgasiłzewnętrzne światło.- Chcesz drinka? - spytał.- I to jeszcze jak - powiedziała Joanna.- Należy mi się po takim dniu jak dzisiejszy.Co za poniedziałek: pokój Pete a musi być generalnieposprzątany, a pozostałe przynajmniej odkurzone.Trzebapozmieniać bieliznę pościelową, wynieść brudną, której się dużonagromadziło, zrobić listę zakupów na jutro i przedłużyć Pete'owi spodnie.Tb wszystkomusiała zrobić natychmiast, a czekały nanią inne rzeczy - zakupy świąteczne, adresowanie kart z życze-niami, szycie kostiumu dla Pete'a do sztuki Dziękuję za to, pannoTbmer.Bogu dzięki, Bobbie nie zadzwoniła, nie miała czasu na plotki przy kawie.Joannazastanawiała się.Czy ona ma rację?Czyżbym się zmieniała? Wcale nie, kiedyś trzeba nadgonićobowiązki domowe, inaczej ten dom zamieni się w dom Bobbie.Poza tym prawdziwa żona ze Stepford robiłaby to spokojnie, bezpośpiechu i nie jezdziłaby odkurzaczem po kablu, a następnie,kalecząc sobie palce, wyciągała go ze środka.Zrobiła Pete'owi piekło, że nie odkłada zabawek na miejsce, skoro przestał się nimi bawić.Onsię obraził i przez godzinę nie odzywałsię do niej.A Kim zaczęła kaszleć.Walter wybłagał, aby tym razem wyręczyła go w zmywaniu ipobiegł do pełnego już samochodu Herba Sundersena.Nastałpracochłonny okres dla Stowarzyszenia.Realizują plan ZabawekGwiazdkowych dla Ubogich Dzieci (Dla kogo? Czy były w Stepfordjakieś ubogie dzieci? Nie znała żadnych).Pocięła prześcieradło, by wreszcie zacząć kostium bałwana dlaPete a.Następnie zagrała z dziećmi w koncentrację (Kimkaszlnęła tylko raz, odpukać).Potem zaadresowały kartyświąteczne na literę L".O dziesiątej poszła do łóżka i zasnęła przy książce Skinnera.We wtorek było lepiej.Kiedy posprzątała po śniadaniu i pościeliła łóżka, zadzwoniła do Bobbie.Nikt się jednak nie zgłaszał, pewnie Bobbie znów pojechała szukać domu.Udała się więc doCentrum izrobiła zakupy na cały tydzień.Potem poszła na lunch.Po lunchuwróciła do Centrum i zrobiła zdjęcia szopki.Wróciła do domu tużprzed przyjazdem autobusu szkolnego.Walter pozmywał naczynia i dopiero potem pojechał do klubu.Zabawki miały być dla dzieci z miasta, mieszkających w ghettach i szpitalach.I spróbuj tu narzekać, pani Eberhart.A może jeszcze pani Ingalls?Pani Ingalls-Eberhart?Kiedy wykąpała się i wysłała do łóżek Pete'a i Kim, zadzwoniła do Bobbie.To dziwne, że nieodezwała się do niej w ciągu dwóch dni.- Halo? - powiedziała Bobbie.- Dawno nie rozmawialiśmy.- Kto mówi?- Joanna.- Witaj - powiedziała Bobbie.- Jak się masz?- Dobrze, a ty? Czy może zle się czujesz?- Nie, czuję się świetnie.- Trafiłaś dziś na coś ciekawego?- Tb znaczy?- W poszukiwaniach domu.- Rano byłam na zakupach - powiedziała Bobbie.- Czemu nie zadzwoniłaś do mnie?- Wcześnie wyszłam.- Ja wyszłam około dziesiątej, musiałyśmy się minąć.Bobbie milczała.- Bobbie?- Tak?- Jesteś pewna, że nic ci nie jest?- Najzupełniej.Jestem właśnie w trakcie prasowania.- O tej porze?- Dave potrzebuje na jutro czystej koszuli.- To zadzwoń do mnie około dziesiątej, może zjemy razem lunch.Chyba, że znowu będziesz szukać domu.- Nie będę - odpowiedziała Bobbie.- To zadzwoń do mnie, dobra?- Dobra.Cześć, Joanno.^~PBP \^f�&3\f*Odłożyła słuchawkę i siedziała z ręką na telefonie, patrząc przed siebie.Uderzyła ją nagległupia myśl, że Bobbie zmieniła się tak jak Charmaine.Nie, na pewno nie Bobbie.Musiałapokłócić się zDaviem i to poważnie i nie była jeszcze gotowa opowiedzieć jej owszystkim.A może to ona - Joanna - jakoś nieświadomie obraziłaBobbie? A może w niedzielę powiedziała coś na temat pobytuAdama, co Bobbie mogja opaczniezrozumieć? Ale nie, przecież rozstały się przyjaznie, jak zawsze z pocałunkiem na pożegnaniemówiąc, że zadzwonią do siebie.Aleteraz, kiedy Joanna myśli o tym, wydaje się jej, że już wtedyBobbie była jakaś inna.Mówiła inaczej niż zawsze i ruszała sięjakby wolniej.Może razem z Davem palili coś podczas weekendu?Bobbie mówiła, że kilka razy próbowali, bez skutku, może terazpodziałało.Zaadresowała kolejne kartki.Zadzwoniła do Ruthanne Hendry, która była bardzo miła iucieszyła się z telefonu.Rozmawiały o Magu, który podobał się Ruthanne tak bardzo jakJoannie.Ruthanne opowiedziała jej onowej książeczce o Penny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki