Huxley Aldous Nowy wspaniały wiat

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Wiem o tym.I dlatego poszliśmy wczoraj do łóżka, właśnie jak dzieci, zamiastokazać dorosłość i czekać.- Ale przecież było miło - nastawała Lenina.- Było, prawda?- O, w najwyższym stopniu - odparł, lecz głosem tak smutnym, z miną taknieszczęśliwą, że cała satysfakcja Leniny natychmiast się ulotniła.On chyba jednak uważa jąza zbyt pulchną.- A nie mówiłam? - skwitowała Fanny zwierzenia Leniny, jakie potem nastąpiły.-Dolali mu alkoholu do surogatu.- Tak czy owak - twierdziła z uporem Lenina - ja.go lubię.Ma takie ogromne miłedłonie.I to jego wzruszenie ramionami.robi to z takim wdziękiem. Westchnęła.- Wolałabym jednak, żeby nie był taki dziwaczny.�2Zatrzymawszy się na moment przed drzwiami gabinetu dyrektora, Bernard odetchnąłgłęboko i wyprostował się zbierając siły na spotkanie niechęci i niezadowolenia, które, jak byłprzekonany, niewątpliwie go tam oczekują.- Panie dyrektorze, proszę o podpis na przepustce - powiedział możliwienajzwyklejszym tonem i położył papier na biurku.Dyrektor spojrzał nań kwaśno.Jednakże u góry arkusza odciśnięta była pieczęć BiuraZarządcy Zwiata, u dołu zaś znajdował się zamaszysty czarny podpis Mustafy Monda.Wszystko było w najlepszym porządku.Dyrektor nie miał wyboru.Nakreślił swoje inicjały -dwie marne blade literki złożone u stóp Mustafy Monda - I już miał zwrócić papier bez słowakomentarza czy uprzejmego Ford zapłać , gdy wzrok jego padł na tekst wypisany naprzepustce.- Do rezerwatu w Nowym Meksyku? - powiedział, a ton jego głosu i skierowany naBernarda wzrok wyrażały poruszenie i zdumienie.Zdumiony jego zdumieniem, Bernardskinął głową.Zapadła chwila ciszy.Dyrektor odchylił się w krześle i zmarszczył brwi.- Kiedy to było? - rzekł bardziej do siebie niż do Bernarda.- Chyba ze dwadzieścia lattemu.Może nawet około dwudziestu pięciu.Musiałem być w pana wieku.- Westchnął ipokiwał głową.Bernard odczuł niezmierne zażenowanie.Człowiek o takim wychowaniu, dbający odobre maniery - a tu taki nietakt! Miał ochotę zapaść się pod ziemię lub wybiec z pokoju.Rzecz nie w tym, iżby on sam miał coś przeciw ludzi om mówiącym o odległej przeszłości;od tego hipnopedycznego przesądu zupełnie się (jak mniemał) uwolnił.Peszyło go w tejsytuacji to, że dyrektor go potępiał - a mimo to ulegał pokusie robienia rzeczy potępianej.Jakiprzymus wewnętrzny go do tego skłaniał? Pomimo swego zażenowania Bernard nadstawiłuszu.- Miałem ten sam pomysł co pan - mówił dyrektor.- Chciałem się przyjrzeć dzikim.Uzyskałem przepustkę do Nowego Meksyku i poleciałem tam spędzić letnie wakacje.Zdziewczyną, którą w owym momencie miałem.Była betą-minus i chyba - zamknął oczy -chyba miała blond włosy.W każdym razie była sprężysta, wyjątkowo sprężysta; to pamiętamdobrze.No więc polecieliśmy tam, oglądaliśmy dzikich, jezdziliśmy na koniach i tak dalej.Inagle, chyba w ostatni dzień mojego pobytu, nagle ona., no.zniknęła.Pojechaliśmy konnona jedno z tamtych okropnych wzgórz, było straszliwie gorąco i duszno i po posiłkuzdrzemnęliśmy się.A w każdym razie ja.Ona widocznie wybrała się sama na spacer.Tak czyowak, kiedy się zbudziłem, nie było jej.A na dworze rozszalała się najstraszliwsza burza, jakąw życiu widziałem.Lało, grzmiało, błyskało; konie zerwały postronki i uciekły.Próbując jezłapać, upadłem i skaleczyłem się w kolano, tak iż z trudem mogłem chodzić.Niemniejszukałem i wołałem bez ustanku.A jej ani śladu.Pomyślałem, że może na własną rękęwróciła do domu wypoczynkowego.Powlokłem się więc w dół doliny drogą, którąprzyjechaliśmy.Kolano bolało mnie potwornie, a na domiar złego zgubiłem swoją somę.Trwało to wszystko wiele godzin.Do domu wypoczynkowego dotarłem po północy.A jej tamnie było; nie było jej - powtórzył dyrektor.Zapadła chwila ciszy, po czym dyrektor kończyłopowieść: - No więc następnego dnia zaczęły się poszukiwania.Ale nie mogliśmy jej znalezć.Mogła spaść w przepaść, mógł ją pożreć lew górski.Ford jeden wie.W każdym razie byłookropnie.Przygnębiło mnie to wtedy bardzo.Bardziej, powiedziałbym, niż powinno.Boprzecież taki wypadek może się przydarzyć każdemu; ciało społeczne trwa, choć komórkiulegają wymianie.- Lecz ta podawana przez sen pociecha nie wydawała się skutecznieoddziałać na dyrektora.Kiwając głową mówił cichym głosem: - Jeszcze dziś mi się to śni.Znimi się, że budzi mnie grzmot pioruna, a ja stwierdzam, że jej nie ma; śni mi się, że szukam jejpomiędzy drzewami.- Zapadł w milczenie pełne wspomnień.- To musiał być dla pana straszny wstrząs - rzekł Bernard niemal z zazdrością.Na dzwięk jego głosu dyrektor drgnął, uświadomiwszy sobie nagle z poczuciem winy,gdzie jest: łypnął na Bernarda i odwrócił wzrok rumieniąc się mocno; znowu nań spojrzał,tym razem z podejrzliwym błyskiem w oku, i rzekł z irytacją, a zarazem z godnością:- Niech pan nie sądzi, że z tą dziewczyną łączył mnie jakiś nieprzyzwoity związek.%7ładnych uczuć, nic długotrwałego.Wszystko było całkowicie zdrowe i normalne.- WręczyłBernardowi przepustkę.- Doprawdy nie wiem, dlaczego nudziłem pana tą trywialnąopowiastką.- Wściekły na siebie, że wyjawił tak kompromitujący sekret, swą złość skierowałna Bernarda.Spojrzenie miał teraz prawdziwie złowieszcze.- Chciałbym skorzystać z okazji -powiedział - by oświadczyć panu, panie Marks, że bardzo jestem niezadowolony z doniesieńo pana zachowaniu poza miejscem pracy.Powie pan, że to nie mój interes.A jednak nie.Zależy mi na dobrym imieniu Ośrodka.Moi pracownicy muszą być poza wszelkimpodejrzeniem, zwłaszcza z kast wyższych.Alfy są tak warunkowane, że nie potrzebują sięzmuszać do bycia dziećmi w sferze uczuć.Tym bardziej jednak muszą dbać o swoją postawę.Dziecięctwo jest ich obowiązkiem, nawet wbrew własnym skłonnościom.A więc, panieMarks, uczciwie pana ostrzegam.- Głos dyrektora drżał oburzeniem, teraz już w pełniuzasadnionym i bezosobowym, stanowiącym wyraz niezadowolenia Społeczeństwa samego [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki