[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jen, rigardu çi tiun manon!”Ÿi klinis sin, kaptis la senmovan, malvarman, strange ÿrumpintan, bluan manon.”Infano mia, mi timas, ke jes!”119FANNYeLIBROEl ÿia gor¸o eli¸is plor¸emo, alta, akra unue, poste malforti¸anta al tremego, kiu ÿajnis nenii¸i en ÿia koro.Post tio ree estis kviete en la çambro, nur la anhelado, tamen pliraûki¸anta, estis aûdebla.Fanny fiksrigardis la virinon en la lito, la longforman, delikatan kapon kun la nigraj haroj, kiuj nun distaûzitaj kuÿis sur la kuseno, la longan, rektan, inteligentan nazon, la mildan buÿon.Ÿi sentis, ke esti¸as en ÿi furioza, blinda kontraûstaro.Kion prezentis al ÿi la vivo? Kion, fakte nenion.Ÿi grincigis la dentojn.Ÿi spiregis tra la nazotruoj, kvazaû ÿi îus kuregis.Subite ÿi ekpre¸is, ne ceremonie kun Ci kaj Cia kiel en la pre¸ejo, ne elegante, ne elokvente, per bele formitaj frazoj, sed minace, raûke, kiel senesperi¸anto, preskaû provoke pre¸as.”Rigardu do, Dio,” kaj nenio profana estis en tio, kion ÿi diris, ”rigardu, Dio kaj vidu, kio okazis çi tie.Ÿi faris sian plejeblon.Nun estas via vico! Ne lasu ÿin morti!Rigardu ÿin, rigardu al ÿi!”Ÿi preskaû sufoki¸is pro emocio kaj ÿia korpo skui¸is pro senbrida malpacienco.Çu tio estas justa? Tio estas trivialaîo je virino, kiu çion donis, kion ÿi havis.Kion ÿi¸uis dum tuta sia vivo? Nenion! Tiu mizeriga, aça butiko kaj tiuj same açaj klientoj! Çu tio estas ÿia rekompenco? Vi donu al ÿi ÿancon, çu vi aûdas, Dio, alie mi.”Ÿia voço rompi¸is en singulton.La flegistino turnis sin abrupte kaj senkompate kaj kondukis ÿin el la çambro.120FANNYeLIBROÇAPITRO VIII.Vi povas malsupreniri.Çiuj çeestas, mi kredas.Doktoro Thallmann estas komenconta.”Fanny enprofundi¸is en se¸egon en sia dormçambro, ekrigardis la indiferente afablan viza¸on de la virino, kiu klinis sin super ÿin.Ÿi ekstaris, obee iris al la ÿtuparo per pezaj stumblopaÿoj.”Mi mallevus mian vualon, se mi estus vi,” diris la naj-barino kaj ÿi intencis preni la vualon por helpi al Fanny, kiu mem jam palpis la faldaîojn sur la kapo.”Mi vere forgesis, vere mi ne atentis ¸in!”La densa krepo falis çirkaû siajn ÿultrojn kaj kaÿis in-dulge la ÿvelintan, senkoloran viza¸on.Ÿi malsupreniris la ÿtuparon.Obtuza bruado de sonoj, nekomprenebla, sed tamen iom emocia, kiel simpatiatesto, fluis al ÿi, kiam ÿi preteriris la plenan familian çambron al la antaûçambro, kie rabeno Thallmann atendis kun libro en la mano apud tio, kio staris tie, kovrita de floroj.Fanny eksidis.Ÿi havis senton, kvazaû çio çirkaû ÿi ne estus realaîo.Doktoro Thallmann skraptusis kaj malfermis sian libron.Estis tute malgrave, kiel rabeno Thallmann redaktis sian funebran predikon, ¸i neniel difinis la 121FANNYeLIBROrangon de Molly Brandeis en la kongregacio, nur la kon-sistigantoj de la societo, kiuj aûskultis, kion la rabeno diras, indikis sian lokon en la urbo.Çiu havis sian opinion pri Molly Brandeis, kiun lasta panegiro certe ne povus ÿan¸i iel ajn.Pastro Feitzpatrick estis tie; lia bela, granda figuro kun la blankaj ambaûvangaj, flirtantaj haroj donis al li en çi tiu medio pli ol iam la sintenon de gvidanto.Li apartenis al tiuj, kiuj sidis en la tielnomita,— laû lia diro — konfesejo de sinjorino Brandeis, tie apud la forno en la butiko.Ili ambaû parolis ofte pri çielaj kaj surteraj aferoj.Lia instruita kaj ekzercinta spirito ne estis egalvalora konku-ranto por ÿia, sed ili ambaû posedis humuran, same kiel dramecan inklinon kaj iun tagon ili kune malkovris, sufi-çe strange, ke ili kultas la saman Dion.Çiu el tiuj aferoj aparte jam sufiças por naski amikecon.Krom tio, Molly Brandeis scipovis rakonti en neimitebla maniero irlandan fabelon.Çu vi jam aûskultis pastron Fitzpatrick, kiam li rakontis tiun de Ikey kaj la nikelmonero? Nu, tio estus plezuro por vi.Ne, efektive, tiu katolika pastro, kiu ÿajnis streçe aûskulti, nur malmulton lernis per tio, kion rabeno Thallmann diris.Hermano Walthers, la bankisto de la ”Unua Nacia Winnebaga,” kies vizitoj multfoje timigis Molly’n Brandeis, çeestis.Augustus G.Gerretson kun tri el siaj sekci-çefoj estis tie.Tuj malantaû li sidis Emil Bauer.En an-122FANNYeLIBROgulo sidis Sadie, la koketulino, nun tre modesta, kio rilatas ÿiajn vestojn; ÿi tute ne samprogresis kun la modo, escepte konceme la suçinfanajn.Hen Cody, kiu ofte prizorgis transporton por sinjorino Brandeis, sidis, mallerte nekutimi¸inta al nigraj vestoj, flanke de la urbestro A.J.Dawes.La juda kongregacio, preskaû tute kompleta, kunfunebris.Sur la antaûa se¸ovico sidis çiuj estrarani-noj de la Sinjorina Subtena Komitato.Neniam ili petis al Molly Brandeis okupi estraranan postenon, kvankam ÿi çiujn aferojn de la komitato, sociajn same kiel politikajn, povus plenumi kun unu mano surdorse kaj ambaû okuloj fermitaj.En la kuirejo kaj en la koridoro staris grand-nombre nekonatoj, virinoj, kies fingropintoj aperis el la katunaj gantoj kaj kies jupoj ridige malantaûen elstaris.Nur Molly Brandeis estus povinta identigi ilin al vi.Sinjorino Brosch, la buter- kaj ovovendistino staris en la pordo de la man¸oçambro.Ÿi kontribuis en la funebra man¸o per funto da butero por la viando, kiun ÿi ÿtelme-tis en la kuirejon.Birdie Callahan, çefkelnerino çe Haley, sidis flanke de la eleganta sinjorino Morehouse, la supera ludantino de la golfklubo.Birdie estis en la restoracio trofiera junulino, en sia rigide gladita blanka bluzo, sed sub la glacia krusto de fiero kuÿis abunde bonkoreco kaj afableco.Ÿi kaj Molly Brandeis iom similis unu la alian.Nur duone Fanny komprenis, ke çiuj çi homoj çeestas.Mi eç supozas, ke ÿi sentis malmildan ¸uon pro tio, ke 123FANNYeLIBROili estas çi tie.Ÿia çagreno ne estis tiu de fortuloj, kiuj suferegas sekokule, senlarme, kaj pri kiuj oni ofte legas.Ÿi ploris dumtage kaj dumnokte, senespere, nekonsoleble, dum ÿi dolorigis sin mem per pentigaj demandoj.Kial ÿi ne insistis, ke la kuracisto venu, kiam ÿia patrino ne volis man¸i dum Kristnasko? Blinda kaj egoista ÿi estis.Ÿia viza¸o estis ÿvele misformita kaj ÿi notis, ke ÿi portas vualon.La Winnebaganoj estis indignitaj, rimarkinte, ke ÿi ne estas nigre vestita.Sinjorino Brandeis neniam estis konsentinta, ke ÿi portu nigrajn vestojn; ÿi ne posedis sufiçe da koloro por tio, ÿi diris.Ÿi tial portis sian malhelbluan vintran kostumon kaj la çapelon kun la helblua plumo.La voço de la malgranda rabeno sençese daûri¸is kaj Fanny sciis, ke ne povas esti vero.Kiel rilatis la parolado ”esti polvo kaj refari¸i polvo” pri iu tiel vigla, elasta kaj tiel konstruita, kiel Molly Brandeis?Meze en la prediko estis akra singulto, plorado kaj poste ¸emado.Estis Aloisio, kies irlanda koro, irlande fidela koro, estis tute rompita.Fanny kunpremegis la dentojn por povi konservi sian sinregadon.La funebra soleno fini¸is kaj oni eliris en respektple-na grupo el la domo al la juda tombejo.Tie kuÿis ankoraû virga la Kristnaska ne¸o, escepte sur tiu loko, kie la tombfosisto kaj liaj servistoj faris sian laboron.124FANNYeLIBROPoste oni reiris trotpaÿe tra la frosta krepusko de la vintroposttagmezo.La radoj de la veturiloj knaris sur la malmola, seka ne¸o.Fanny Brandeis pensis en si (ÿia kapo verÿajne turni¸is pro malsato kaj aflikti¸o): ”Nun mi scios, çu estas vere aû ne, kiam mi revenos hejmen.Se ÿi estas tie, ÿi certe diros: ’Nu, Fanjo, çu malsata? Ho, jen la manetoj de mia injo estas tute malvarmaj! Venu çi tien al la forno, por varmigi ilin.’ — Ho, Dio, ke ÿi estu tie! Igu ÿin esti tie!”Sed ÿi ne estis hejme.La domo estis rearan¸ita de fremdaj, indiferentaj manoj.En la man¸oçambro oni bruete flustris kaj el la kuirejo tentis apetitigaj odoroj de kuiritaîoj
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
