[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Herbojn kaj verdajn foliojn, kiuj taûgas por man¸o, Ronjo kolektis kiel Loviso instruis ÿin.Kaj nun fragoj estis ma-turaj.Ru¸aj kaj multaj ili brilis çie sur la deblovejoj, baldaû ankaû la mirteloj venos.”Ne, malsati ni ne bezonas,” Ronjo diris.”Sed la unuantagon sen pano kaj sen lakto, ¸in mi ne ÿatas.” Kaj tiu tago venis pli frue ol ili atendis.Viva respondis fidele, kiam oni vokis ÿin en la vesperoj, sed ÿi ne plu ÿatis, ke oni melkis ÿin, tio estis rimarkebla.Fine Ronjo povis ricevi nur kelkajn gu-tojn kaj Viva klare montris, ke nun devas sufiçi.116R O N J O , RABISTA FILINOeLIBRORonjo prenis ÿian kapon inter siaj manoj kaj rigardis enÿiajn okulojn.”Vi havu dankon Viva, por tiu çi tempo.Venontsomere vihavos novan idon, çu vi scias tion? Kaj tiam vi denove havos lakton, sed ¸in via ido havu, ne ni.”Ronjo karesis la çevalinon.Ÿi volis kredi, ke Viva komprenis ÿiajn vortojn, kaj ÿi diris al Birk:”Ankaû vi danku ÿin.”Kaj tion Birk faris.Longe ili restis çe ÿi kaj kiam ili forlasis ÿin, ÿi postsekvis kelkajn paßojn en la luma somera vespero.Estis kvazaû ÿi komprenus, ke nun estas fino de tiu stranga travivaîo, kiun ÿi havis, kiu tute ne similis al ÿia vera çevalvivo.La malgrandaj homoj, kiuj faris çion strangan, nun survojis for de ÿi, kaj ÿi restis staranta iom kaj rigardis post ili, ¸is ili malaperis inter la abioj.Poste ÿi reiris al sia aro.Vespere ili kelkfoje vidis ÿin, kiam ili venis rajdi, kaj se ili vokis ÿian nomon ÿi respondis per heno, sed ÿi neniam forlasis la aron por iri al ili.Sova¸a çevalo ÿi estis, dombesto ÿi neniam estos.Sed Fripono kaj Sova¸ulo venis fervore kurante, tuj kiamili ekvidis Ronjon kaj Birkon.Nun ili ne sciis ion pli bonan ol vetkuri kun po unu rajdanto sur siaj dorsoj.Kaj Ronjo kaj Birk havis veran amuzon dum siaj longaj rajdoj diversloke en la arbaroj.Sed unu vesperon ili estis atakataj de sova¸a harpio.Laçevaloj estis konsternitaj pro terurego.Ili ne lasis sin manovri aû direkti.Ronjo kaj Birk povis nur desalti kaj lasi ilin kuri.Sen rajdantoj la çevaloj ne devis timi.La homojn la harpioj malamis kaj volis puni, ne la bestojn de la arbaro.Sed por Ronjo kaj Birk nun estis dan¸ere.Ili kuregis time-117R O N J O , RABISTA FILINOeLIBROgantaj, çiu en sia direkto.Ilin ambaû la harpio ne povis kapti, sed tion ÿi, pro sia stulteco tamen volos provi, tion ili sciis.Kaj tio estis ilia savo.Dum ÿi çasis Birkon, Ronjo povis forkuri.Por Birk estis pli malfacile.Sed kiam la harpio furioze ser-çadis Ronjon kaj por momento forgesis Birkon, tiam li rapide trovis lokon inter du grandaj ÿtonblokoj.Tie li sidis longe kaj atendis çiun sekundon, ke ÿi retrovos lin.Sed por sova¸aj harpioj estas tiel, ke kion ili ne vidas, tio ne ekzistas.Nun ne estis homo, kiun ÿi povus ungograti kaj ÿi flugis furioza supren al la montoj por tion sciigi al siaj kruelaj fratinoj.Birk vidis ÿin malaperi kaj kiam li estis certa, ke ÿi ne revenos, li vokis Ronjon.Ronjo rampis el sia kaÿejo sub abio kaj ili rondodancis pro ¸ojo pri sia savi¸o.Kia feliço, neniu el ili estis mortigita de sova¸aj harpioj aû pelita en la montajn grotojn por vivi kiel kaptito.”En la Matisarbaro oni ne rajtas timi,” Ronjo diris.”Sed kun sova¸aj harpioj flugadantaj çirkaû la oreloj estas malfacile ne timi.”Fripono kaj Sova¸ulo ne estis en la proksimeco, tial Ron-jo kaj Birk devis piediri la longan vojon al la Ursogroto.”Sed mi povas promeni la tutan nokton, se mi ne estas atakata de sova¸aj harpioj,” Birk diris.Ili promenis tra la arbaro, manon en mano, kaj multe pa-rolis, gajaj kaj viglaj, kiaj ili estis post la timego.Komencis krepuski¸i, estis bela somera vespero kaj ili parolis pri tio, kiel agrable oni povas vivi, eç se ekzistas sova¸aj harpioj.Kiel mi-rinde estis vivi en la libereco de la arbaro, tage same kiel nokte, sub la suno, la luno kaj la steloj kaj dum la trankvila paso 118R O N J O , RABISTA FILINOeLIBROde la sezonoj, en la printempo, kiu jam pasis, en la somero kiel nun kaj en la aûtuna tempo, kiu baldaû venos.”Sed la vintro,” Ronjo diris, kaj poste ÿi silentis.Ili vidis pugoniçjojn, krepuskajn trolojn kaj grizgnomoj scivoleme ÿtelrigardis jen kaj jen de malantaû la abioj kaj ÿtonoj.”Krepuskuloj,” Ronjo diris, ”ili vivas kviete ankaû vintre.”Ÿi silentis.”Fratino mia, nun estas somero,” Birk diris.Kaj Ronjo sentis, ke kompreneble tiel estas.”Çi tiun someron mi certe portos en mia memoro tiel longe kiel mi vivos,” ÿi diris.Birk çirkaûrigardis en la krepuska arbaro, kaj li ekhavis strangan senton; kial, tion li ne sciis.Li ne komprenis ke tio, kion li spertis kiel mal¸ojo en la brusto, estis nur la beleco kaj trankvilo de la somervespero, nenio alia.”Çi tiun someron,” li diris kaj rigardis al Ronjo.”Jes, çi tiun someron ni portos kun ni ¸is la fino de la vivo, tion mi scias.”Kaj ili venis hejmen al la Ursogroto.Sur la plata ÿtono ekster la groto sidis Klipeto atendante.119R O N J O , RABISTA FILINOeLIBRO14Klipeto sidis tie, platnaza kaj kun hirtaj haroj kaj barbo, tia kiel Ronjo çiam konis lin.Nun estis kvazaû ÿi neniam estis havinta pli belegan vidon, kaj kun krieto ÿi brakumis lin.”Klipeto, ho, çu vi-vi venis?” Ÿi estis tiel ¸oja, ke ÿi balbu-tis.”Bela vidaîo çi tie,” diris Klipeto.”Oni vidas la riveron kaj la arbaron.”Ronjo ridis.”Jes, oni vidas la riveron kaj la arbaron.Çu pro tio vi venis çi tien?””Ne, Loviso sendis min kun pano,” Klipeto diris.Li malfermis sian ledosakon kaj alprenis kvin grandajn rondajn pa-nojn.Tiam Ronjo denove ekkkriis:”Birk, çu vi vidas? Panon! Ni ricevis panon.”Ÿi prenis panon kaj tenis ¸in alte, ÿi flaris la odoron, kaj larmoj venis en ÿiajn okulojn.”Pano de Loviso.Mi estas forgesinta, ke tia agrablaîo ekzistas.”Ÿi rompis grandan pecon kaj metis ¸in en la buÿon.Ÿi vo-lis doni ankaû al Birk, sed li staris tie malgaja kaj senvorta, kaj sen akcepti panon li malaperis en la groton.”Jes, Loviso divenis, ke vi devas esti sen pano je çi tiu tempo,” diris Klipeto.Ronjo maçis, la gusto senti¸is kiel beataîo en ÿia buÿo kaj 120R O N J O , RABISTA FILINOeLIBRO¸i igis ÿin sopiri al Loviso.Sed nun ÿi devis demandi al Klipeto:”Kiel Loviso sciis, ke mi trovi¸as en la Ursogroto?”Klipeto elsnufis.”Vi ja ne kredas, ke via patrino estas stulta? Kie alie vi es-tu?”Li rigardis penseme al ÿi.Tie ÿi sidis, ilia Ronjo, ilia bela Ronjeto, kaj nur enßtopis en si panon, kvazaû tio estus çio, kio interesas ÿin en tiu çi vivo.Nun li devas prezenti sian veran komision, devas okazi ruze, tion Loviso estis dirinta, kaj li maltrankvili¸is, çar tre ruza ne estis Klipeto.”Vi Ronjo,” li diris singarde.”Çu vi ne baldaû venos hejmen?”Brukrako aûdi¸is el la groto.Tie estis iu, kiu aûskultis kaj kiu volis, ke Ronjo sciu tion.Sed Ronjo ¸uste nun interesi¸is nur pri Klipeto.Estis mul-to, kion ÿi volis demandi, estis kvazaû ÿi ne povus rigardi lin.Male, ÿi direktis sian rigardon al la rivero kaj al la arbaro, kaj ÿi demandis mallaûte, tiel ke Klipeto apenaû aûdis.”Kiel estas en la Matiskastelo nuntempe?”Kaj Klipeto respondis, kiel vere estis
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
