[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Plej fore la mondo malaperas en lumanta brilo kiu devasveni de la maro, la granda akvo kiu çion ampleksas per siasenfineco: tiel la Øano perceptas ¸in.Super si li havas la orbitantan sunon, la nubojn kiuj ama-si¸as aû dissolvi¸as, la grandega spaco kiu ankaû estas laEterna Blua Çielo.Estas egale al kiu direkto li sin turnas, li vidas unu samanmondon, kaj ¸i ÿajnas havi la formon de renversita pelvo kieli meze sidas levite sur sia roko.Tie li do sidas kaj vidas la mondon sub si, kvazaû regante¸in sed ne povante interveni en ion ajn, ne povante tuÿi ali-on ol la rokon sur kiu li sidas, ne povante sin formovi.Li sin trovas meze de çio kaj tamen eksterece pro sia alt-leviteco, tio estas potenco kiu samtempe estas senpotenco,kaj tujsubite kaptas lin intensa kolero, li salte levi¸as en fu-riozo, sed devas tuj poste sin ekregi por restigi sin sur la rok-pinto.Li povas nur furiozi, bati çirkaû si, krii en la malplenon senke eç eÛo lin respondas, ¸is li subite perceptas la ridindon ensia situo, sidi¸as kaj mallaûte ridas çe si mem.Fine li pensas ke li sidas bone tiel kiel li sidas, neniel verÿaj-nas ke iu povas ¸islevi sin tien kaj minaci lian pozicion, lamondon li havas sub si kaj ja tamen ne eblas ion fari pri ¸i.164 LA VOLO DE L ÇIELOeLIBROLa Øano rimarkas nubformaciojn kiuj similas al urboj en laspaco, blankaj, alte turantaj, kun potence volbantaj kupolojkaj krenelaj mursuproj, urboj tiaj kiajn li multfoje vidis sur-tere similantajn al sobi¸intaj nubamasoj.Ili tamen enspiras al li strangan maltrankvilon, ili tro simi-las al urboj kaj malfacilas ilin konsideri nur kiel nubformojn,ili ÿajnas konstruitaj sur nevideblaj terasoj aû levitaj en laaeron, ÿvebantaj aû pendantaj tie, malgraû ke ili donas im-preson de granda pezo.La Øano trovas ke li rajdante sur sia çevalo rapidege prok-simi¸as al unu el tiuj urboj en la spaco, aû eble ankaû ¸i vo-jas ale al li simile al drivanta nubo, kaj ÿajnas al li ke li jamveturas sub ¸in kiel tra giganta, malhele faûkanta pordo.Li nun povas distinge sensi la enorman pezon de la ÿtona-masoj de la urbo super si, kaj li aûdas ekmu¸on kiel de tondroaû implodego de monto, supermezure peza tondro kiu for-ruli¸as samtempe en kontraûaj direktoj.La Øano sentas heziton, havas duonintencon reiri kaj for-rajdi de tiu minaco en la spaco, sed lia volo levas sin kontraû¸i, spitema kolero ekregas lin: la Øano permesas al nenio ti-migi sin kaj neniam cedas!¯uste tiam la urbo en la spaco komencas fendi¸i kun po-tencaj krakegoj, fendoj ekdisas zigzage kiel nigraj fulmoj, pro-fundaj abismoj sin malfermas kaj la urbo komencas disfale-gi.Blokoj kvazaû formitaj el ÿtoni¸inta ne¸o falas unuj suraliajn kaj ruli¸as foren sur la grundo diversdirekte, la turoj kajla muroj ÿanceli¸as kaj falas, strange malrapide, kvazaû he-165 LA VOLO DE L ÇIELOeLIBROzitante ¸is la fino, la kupoloj apertas sin kaj klivi¸as en apar-tajn pecojn, staras tie faûkante antaû ol ili falas.La grundo violente tremas kaj fendi¸as siavice, longaj fen-doj rapidaj kiel vipofrapoj apertas sin antaû la Øano, apud li,çirkaû li, kaj timigas la çevalon fari subitajn saltojn por ilineviti.Tiel la spacurbo disfalas çirkaûe, ¸is çio fari¸as kvieta kajsole levi¸as kvazaû blanka nebulo super la ruinoj, neniu estu-lo vidi¸as, ne vivantoj nek mortintoj, estas kvazaû ¸i estusforlasita, nelo¸ata urbo.Kaj la Øano sin trovas nevundita meze de la detruo, eç neestas îetita de la çevalo, ne trafita de plej malgranda fragmen-to, kaj li antaûenrajdas inter la amasi¸oj de kunfalintaj blan-kaj muramasoj, kiuj pli similas al ÿtoni¸inta ne¸o ol al ÿtono.Li sentas glacian malvarmon disemani de la blankaj ruinojkaj komencas fridotremi pro malvarmo, feliçe li kunportas laduoblan peltmantelon kaj ¸in surtiras.La Øano veki¸as pro stranga, balanci¸anta movi¸o, li estas ensia jurto, sia regentotendo, sed neniu venas kiam li vokas, lipensas ke devas esti violenta ÿtormo kiu igas la jurton movi¸itiel, aû eble ne, la jurto estas metita sur kibitko kiu evidenteantaûenruli¸as sur malebena grundo.Li stari¸as por vidi kie li estas, kaj nun li perceptas sononkiel de plaûdanta akvo, pensas ke tio devas esti tiu sono kiuesti¸as kiam la kibitko antaûentiri¸as tra alta greso, se ne te-mas pri travadejo en rivero.Kiam li malfermas la jurton kaj eliras li certe jes staras surla platformo de kibitko kaj antaû si li havas du vicojn de blan-166 LA VOLO DE L ÇIELOeLIBROkaj bovoj, kun dek bestoj en çiu vico kiel decas al regentovoja¸anta.Sed ne estas alta greso tio kion travadas la bovoj, ¸i estasakvo, tamen verda preskaû kiel greso, kaj la bovoj estas mer-gitaj ¸is la dorso en tiu akvo, kaj la kibitko flosas en la akvotiel ke nur la plejsupra parto de la radoj vidi¸as.Kaj kiam li levas la rigardon li anstataû ondanta gresebe-no vidas akvovaston kiu ondas, senfine en çiuj direktoj!La Øano perpleksi¸as kiam li komprenas kion li vidas: lidevas trovi¸i sur la maro, sur la senlimaj akvoj trans la firmatero de la mondo, sola kun la maro kaj la Eterna Blua Çielo.Sola, çar neniu krom li trovi¸as tie, neniu en la jurto neksur la platformo, neniu pelas la bovojn kaj la bovoj movi¸asne pli ol la ondoj movas ilin, lulante ilin unu kontraû aliaj enlanta ritmo, kie ili flosas en la maro kaj eble jam estas mor-taj.Nenio estas por vidi krom akvo, akvo, senfinaj akvovastojkun ondoj kiuj sekvas unu aliajn sen rompo, ondoj kiuj lavasla dorsojn de la bovoj kaj la flankojn de la kibitko
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
