Edigey Jerzy Minerva Palace Hotel

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Być może, że dwaj agenci różnychwywiadów, dążąc do tego samego celu, przypadkowo spotkalisię w numerze profesora.A może jeden świadomiepostanowił przeszkodzić drugiemu?Tak czy inaczej, należało jak najszybciej zbadać, co się zatym wszystkim kryje.Dlatego też nazajutrz Michał Wyganowicz siedział w holu Minerva-Palace-Hotelu i pilnie przeglądał prasę.Byłocharakterystyczne, że dzienniki szwedzkie, tak lubujące się wopisach sensacji, jak gdyby na czyjąś komendę, nagle nabraływody w usta.O śmierci niefortunnego złodziejaszka nie byłow nich już najmniejszej wzmianki, chociaż bardziej błahezdarzenia komentowano często i przez tydzień.Kapitan oczy-wiście nie silił się na dokładne czytanie całej prasy, bo nieznał szwedzkiego, a zadowolił się przejrzeniem ilustracji istarał się zrozumieć wielkie tytuły wiadomości.Przyznajomości języka angielskiego i niemieckiego nie jest tospecjalnie trudne.Około godziny ósmej profesor Jabłoniowski zszedł na dół iudał się na śniadanie.Wystarczyło wprawdzie zadzwonić,żeby kelner przyniósł na górę wszystko, czego tylko gośćzażąda, ale starszy pan nigdy z tych ułatwień nie korzystał.Także i jego asystent schodził do restauracji i tutaj spotykałsię z profesorem.Po śniadaniu młody człowiek czekał wholu, a jego przełożony powracał do swojego numeru poteczkę.Zazwyczaj obydwaj szli spacerem do Svenska Atom.Nie było to zbyt daleko, bo Kungsgatan, przy którym stał Minerva-Palace-Hotel , krzyżowała się ze Sveav�gen.Obyczaje uczonych oficer kontrwywiadu znał już napamięć.Sprawdził też, że pokojówka nigdy nie sprzątaapartamentu oznaczonego numerem czterysta dwadzieściasiedem wcześniej niż przed dwunastą.Będzie więc możnaspokojnie się po nim rozejrzeć i zbadać przyczynę takniezdrowej ciekawości konkurujących ze sobą wywiadów.Kiedy Polacy zniknęli w drzwiach wyjściowych, kapitanzłożył gazetę i wolnym krokiem człowieka, któremu nigdziesię nie śpieszy, pojechał windą na górę.Wysiadł na piątympiętrze.Korytarzami dotarł do schodów służbowych i zszedłnimi piętro niżej.Jak to słusznie przewidywał, zarówno napiątej, jak i na czwartej kondygnacji było teraz zupełniepusto.Ci ludzie, którzy przyjechali do Sztokholmu zainteresami, udali się do miasta.Reszta, turyści orazprzyjeżdżający do stolicy Szwecji, aby się zabawić iprzyjemnie spędzić czas, pozostawali jeszcze w swoichpokojach.Albo odsypiali zarwaną noc, albo dopierowstawali.Dochodząc do drzwi apartamentu profesora, Wyganowiczjeszcze bardziej zwolnił kroku.Gruby chodnik leżący napodłodze korytarza tłumił wszelkie hałasy.Przed drzwiamioficer rozejrzał się uważnie.Nikogo nie było.Szybkoprzyłożył do drzwi malutki aparacik podsłuchowy, aminiaturową słuchawkę do ucha.Był pewien, żeJabłoniowskiego nie ma w numerze, bo uczony przed chwiląopuścił gmach hotelu, ale po wszystkich cudach , jakiedziały się w Minerva-Palace-Hotelu , kapitan wolał nieryzykować.Słusznie zrobił.W słuchawce rozległy się wyrazne trzaski.Ktoś chodził po pokoju.Kapitan usłyszał, że ten ktośpowiedział jakieś zdanie.Używał języka szwedzkiego.Stąddwa wnioski.W pokoju był Szwed i to nie sam.Musiało ichtam być przynajmniej dwóch.Oficer zdjął z drzwi aparat podsłuchowy i energiczniezapukał.Odpowiedziała mu cisza.Zapukał powtórnie.Niebyło żadnego odzewu.Nacisnął klamkę.Drzwi nie poddałysię.Co robić?Czy pod pozorem, że widział złodziei zakradających się doapartamentu profesora, wszcząć alarm? Sam pomysł niezły,ale i jego by zapytano, co robił na czwartym piętrze idlaczego interesował się akurat pomieszczeniamizajmowanymi przez Jabłoniowskiego.Tego kapitan pragnąłuniknąć.Instrukcje wyraznie przestrzegały przednawiązywaniem kontaktu z profesorem, jak i niedopuszczenie do zdekonspirowania Wyganowicza.Na pewno władze szwedzkie, a zwłaszcza policja polityczna,otaczają obu uczonych dyskretną opieką.Cele tej policji sątakie same, jak i zadania misji Wyganowicza: nie dopuścić,żeby ktoś trzeci zawładnął formułą katalizatora.Jest jednakjasne, że żadne państwo nie będzie tolerowało na swoimterenie działalności agenta obcego wywiadu, chociażby ten,jak w przypadku kapitana, nie działał na szkodę, ale kupożytkowi akcji.Gdyby władze szwedzkie powzięły choć najmniejszepodejrzenie o prawdziwej roli rzekomego jubilera bra-zylijskiego, Diego de Periera, nic by mu nie zrobiono.Oświadczono by mu jedynie, i to w eleganckiej formie, żejego dalszy pobyt w Królestwie Trzech Koron jestniepożądany.Tak więc wszczęcie alarmu byłoby zbyt ryzykowne.MichałWyganowicz spróbował rozszyfrować zagadkę w inny sposób.Na czwartym piętrze rządziła pokojówka, mile wyglądającastarsza kobieta.Kiedyś Margo opowiadała o niej, że to jednaz najdłużej pracujących niewiast w ,,Minerva-Palace-Hotelu.Można zatem było przypuszczać, że nie jest ona nausługach żadnego wywiadu.Nie ryzykowałaby utraty renty,od której dzieliło ją tylko kilka lat.A rentę by niewątpliwiestraciła, gdyby ją oskarżono i skazano, choćby na najniższąkarę, za współpracę z obcymi agenturami.Kapitan odszukał pokojówkę.Właśnie sprzątała jeden zpokoi przy bocznym korytarzu.Włączyła odkurzacz i jezdziłanim po dywanie. Przepraszam fru7 powiedział stając w progu pukałem do profesora Jabłoniowskiego, tego co mieszkapod numerem czterysta dwadzieścia siedem.Nikt jednak nieodpowiada.Czyżby profesor zachorował? Taki krępy, siwy.Chodzi zawsze z teczką w ręku. Wiem, wiem.Profesor wyszedł już do miasta.Schodziłna dół z godzinę temu.Sama widziałam. To dziwne.Umówił się ze mną.Miał na mnie czekać. Niestety, wyszedł. Kiedy pukałem do drzwi, zdawało mi się, że ktoś jest wpokoju.Pokojówka zmieszała się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki