Crowley John Aegipt 02 Milosc i sen

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Dlaczego kazała ci pójść?Bobby wzruszyła jednym ramieniem.- Bo jes gupia krowa.- Czemu nie chcesz wrócić do domu?- Nie mam domu.- Mysza, znaczy się pani Calton, powiedziała ci, żebyś wracała do taty.- To nie jes mój tata.- To czemu tak powiedziała?- To nie mój tata, ino dziadek.- Aha.- Adoptował mnie.Więc mówi, że jes moim tatom i ja mam go tak nazywać, ale nienazywam.Odgarnęła ciemne loki zaniedbanych włosów z twarzy i splotła małe dłonie napodołku, nieświadoma, że powiedziała coś tak zdumiewającego, iż trójka dzieci nie wiedziałanawet, o co ją teraz zapytać.- Ona ci pozwoli tu zostać - powiedział Pierce wspaniałomyślnie.- Powiemy jej, żebyci pozwoliła.- Nie - wtrąciła Ptasia.- Musi - powiedział Pierce.- Przecież pracuje dla nas, nie?Z tym nie dało się dyskutować, ale nikt nie wiedział też, jak się za to zabrać.Bobby imnie pomogła - nie prosiła ich, żeby pozwolili jej zostać, ale nie próbowała odejść.Siedziałatylko obok grzejnika, coraz mniej się trzęsąc, spoglądając po dzieciach z kocią szczerością.Zbraku lepszej alternatywy zdecydowali, że zostanie z nimi w domku, a Mysza o niczym sięnie dowie.Miała spać na kanapie w salonie.Pierce zaoferował, że pójdzie po coś do jedzenia,ponieważ zdecydowali (podczas gdy Bobby przysłuchiwała się beznamiętnie, jak o niejrozmawiają), że tego jej potrzeba.- Mleko - zaproponowała Hildy.- Mleko nie - powiedziała Bobby.- Mleko jes dla mnie jak trucizna.Pierce włożył szlafrok i rozejrzał się za kapciami.Przez szklane drzwi bungalowuwidział, że w domu palą się jeszcze światła. Pierdzę".Zakonnica w kościele pw.św.Szymona Cyrenejczyka powiedziała mukiedyś, że Pierce to nie jest imię świętego, a każdy katolik powinien nosić imię jakiegośświętego.Niedługo po tym, jak przybył do Kentucky, powiedział o tym z pełną powagą przykolacji, a Hildy odparła, że w porządku, może wybrać sobie nowe imię na bierzmowaniu, aSam przytaknął i podszedł do półki po księgę świętych, żeby wyszukać dobre imię.Dziecirzucały propozycje, najczęściej Franciszek, Józef i Antoni, ale Sam je wykpił; zbyt łagodne.Przekartkował księgę.Waldo, a może Waldo.Nie? Mój Boże, spójrzcie na te imiona.ZwiętyPankracy, wspaniały dworzec kolejowy, święty Quodvultdeus, co u licha? Wszyscy sięśmiali. Błogosławiony Dodo", zawołał Sam, płacząc ze śmiechu, znany w regionie zpraktykowania zdumiewającej prostoty.O Boże!" Pierce też się śmiał.Nocny wiatr wiał między budynkami, zimny i wonny.Pierwszym pomieszczeniem, do którego wszedł w większym budynku, była letniakuchnia, w zimie zamieniająca się w - przedpokój, gdzie stała stara lodówka i rzędy butów.Następnie właściwa kuchnia.Z głębi domu dochodził szmer telewizora - tych programówPierce nigdy nie widział.Jeśli zostanie przyłapany, ocknie się", uda zdziwionego i powie, żelunatykował.Otworzył lodówkę, wyciągnął pudełko sera Velveeta i kilka kromek chusteczkowego chleba", marchewkę i napój pomarańczowy Nehi.Wrócił niezauważony.Bobby zdjęła już płaszcz, ale nie ruszyła się jeszcze z miejsca przy grzejniku.Miała nasobie letnią sukienkę z cienkiej bawełny.Naciągnięty sweter był szary i za mały.- Ale dlaczego cię adoptował? - pytała Hildy.- Czy twoi rodzice nie żyją?Książki, jakie czytała, pełne były dziewcząt osieroconych przez matki, aadoptowanych przez życzliwe ciotki albo bogatych wujków.Bobby aż się wzdrygnęła.- Nie, oni som w Detroit.- No to czemu jesteś adoptowana?- Jestem bękartem - powiedziała Bobby.- Mój tata skrzywdził mamę w Detroit, potemona wróciła i żeśmy zamieszkali w Clay Country, i tu rosłam, a dziadek mnie zaadoptował,żeby dostać zasiłek.Teraz moja mama jes znów w Detroit, szuka taty, a dziadek mówi, że jesmoim tatom, ale nie jes.Pierce i jego kuzynki słuchali uważnie, ale niewiele rozumieli; równie dobrze moglisłuchać glosolalii.- Tak czy siak nie wracam do niego.Idę szukać mamy.Nie mieli noża, by kroić ser, więc użyli cienkiego wieszaka z drutu.Bobby jadłaplasterek za plasterkiem, z chlebem, nie odrywając wzroku od pomarańczowej kostki, jakgdyby bała się, że ta zniknie, zanim ona zdąży się najeść.Napój otwarli otwieraczemprzyśrubowanym do futryny drzwi łazienkowych, jak w motelu.Tylko po co? Wyłączyliświatła w pokoju Hildy i Ptasi i szeptali, chociaż Mysza była daleko.Konsekwencje odkryciaBobby przez Myszę w trakcie jedzenia u nich sera były nieprzewidywalne.Potem wzięlidodatkowy koc z szafy w holu (indiańskie paski, romby i trójkąty) i długi płaszcz Hildy.Zaprowadzili Bobby z powrotem do ponurego salonu.Hildy niosła koc i płaszcz.Stądbyło daleko do grzejnika, ale Hildy nalegała (trzymała się konwencji, wedle której tak właśniedziało się w książkach - sieroty kładziono spać na sofach).Bobby położyła się zatem nakanapie w ubraniu, z rękami skrzyżowanymi na piersiach niczym trup, a oni ją przykryli.- OK.- OK.- OK.Bobby?- Chyba.- OK.Ale pózniej, kiedy już zasnęli w swoich łóżkach, Bobby wstała, przemknęła przezpokój Pierce a, a może i przez jego sen, weszła do frontowego pokoju, zdjęła buty, ale niezdjęła sukienki i dziecięcego swetra, wgramoliła się na łóżko Ptasi, nie budząc jej, i spała tamw bezruchu do rana.SIEDEMPierce obudził się przekonany, że coś zupełnie nowego, coś zarówno niebezpiecznego, jakwartościowego leży z nimi w bungalowie, ale z początku nie pamiętał, co to jest.Kiedy sobieprzypomniał, uświadomił sobie także, że Winnie, nie, Mysza, przyjdzie zaraz sprawdzić, czyjuż wstali, i zawoła ich na śniadanie; trochę pózniej przybędzie też siostra Mary Filomela, aona nie może zobaczyć Bobby.- Pierce, ona tu jest!Zerwał się z łóżka, lecz zbyt pózno, bo drzwi już się otwarły i Mysza przemówiła:- Chodzcie na płatki bo zara wystygnom.I drzwi zamknęły się za nią.Zajrzał do pokoju Ptasi i Hildy akurat wtedy, gdy Bobby się odkrywała, maleńkapośród artystycznego nieładu pościeli na łóżku Ptasi.Wstała bez śladu zmęczenia i skruchy,obiema dłońmi odgarniając splątane kosmyki: od teraz ich podopieczna, zadowolona z tegostanu rzeczy, choć wciąż pod powierzchnią jej zamkniętej twarzy pełgała niepewność.Kiedy ubierała się i myła, starali się obmyślić jakiś plan, ale plany Pierce a były takszalone - przebieranki, iluzje, kłamstwa, itede, itepe - że Hildy stwierdziła, iż nie chce brać wtym udziału, a Bobby zrobiła się nerwowa i na ich sprzeczkę krzyknęła nie mówcie, niemówcie, nie M�WCIE, choć nic takiego nie mieli na myśli: była przecież pomiędzyspecjalistami od sekretów, a więc całkowicie bezpieczna.Podczas śniadania wypełniali kieszenie chlebem i owocami, zgodnie z poleceniemHildy, co Mysza zauważyła, ale nie poświęciła temu uwagi; nie było jednak czasu, żebyBobby to zjadła, ponieważ niebawem zjawić się miała siostra Mary Filomela.- Kogo siostra?- Siostra, ze szpitala.- Ale kogo?Kazali jej włożyć płaszcz, napchali kieszenie i Pierce zaciągnął ją za rękę przez pokójlekcyjny do tylnych drzwi.W samą porę, ponieważ kiedy przekradali się po drugiej stroniebungalowu, schylając się pod oknami (Gene i Smiley tak to właśnie robili, pochylali się podoknami, zaglądając do środka, by podglądać nieświadomych złoczyńców), usłyszeli, jaksiostra Mary Filomela wita się z Myszą i Warrenem.Biegli między budynkami na tyły - Pierce bał się puścić jej gorącą rękę, żeby niezwiała - aż do wzmocnionych drzwi prowadzących do piwnicy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki