Anne Holt Vik i Stubo 04 Materialista

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ci szaleńcy ze Stanów zabijali, aby zabijać, Bjarne! Nic niewiedzieli o kawałku papieru leżącym w starej, zakurzonejdębowej szafie w kancelarii adwokata Fabera.- Mówiła zcoraz większym podekscytowaniem.- Nie będę więcej słuchaćtakich bzdur! - Odwróciła się z powrotem do kuchennegoblatu.- Dzwonię na policję - oświadczył Bjarne gniewnie.- Mogęzadzwonić anonimowo i kazać im skontaktować się zFaberem, żeby zapytali go o testament na korzyść NiclasaWintera.Oni mają takie telefony, pod które można dzwonić iwcale nie trzeba się przedstawiać.Dzwonię, Vero.Dzwonięjuż teraz.Vera demonstracyjnie westchnęła i drobną dłoniąprzygładziła włosy.- Ty nie zadzwonisz na policję.Jeśli ktokolwiek w tymdomu ma rozmawiać z władzą porządkową, to ja.Przynajmniej jestem w stanie wytłumaczyć, w jaki sposóbuzyskałam legalny dostęp do tego testamentu.- Kolejny raznerwowo przygładziła wypracowaną fryzurę.- No to dzwoń - zirytował się Bjarne.- Dzwoń do nich.Vera rzuciła nożykiem do masła.Spojrzała na mężanajsurowszym spojrzeniem, na jakie było ją stać, ale on nieustępował.Z uporem małego chłopca nie spuszczał z niejwzroku.- Jak sobie chcesz - oświadczyła z ponurą miną i poszła potelefon.***- Dzwonił Yngvar Stub� - powiedział Lukas z lekkimzdziwieniem i odłożył telefon na stolik do kawy.- Po co? Mówiłeś chyba, że wrócił do Oslo.Ojciec przynajmniej znów zaczął się odzywać.Chociażtrochę, pomyślał Lukas.- Zdaje się, że znów dzisiaj przyjechał.- Dlaczego dzwonił?- Powiedział, że chce rozmawiać z tobą.Osobiście.- Ze mną? Po co?- Tego nie wiem.Ale twierdził, że to ważne.Mówił, żepróbował telefonować do ciebie, wyłączyłeś telefonstacjonarny? - Lukas nachylił się i zajrzał za fotel ojca.- Taknie wolno robić.Musi być jakaś możliwość kontaktu z tobą.- Mam prawo do tego, żeby mnie zostawili w spokoju.Lukas nie odpowiedział.Lekki niepokój kazał mu krążyć posalonie.Dopiero teraz zauważył, że w domu nie sprzątano odświąt.Oprócz stosu prenumerowanych gazet, wznoszącegosię na metr koło telewizora, w salonie było jako takouładzone.Ojciec dbał o porządek, lecz o nic więcej.KiedyLukas przeciągnął palcem po płaskiej powierzchni bufetu,zostawił wyrazny ślad.Bożonarodzeniowa szopka wciąż stała,ale żarówka w dużej szklanej skrzynce się przepaliła i to, cokiedyś było tworzącą nastrój dekoracją, zmieniło się wponure wspomnienie świąt, o których najchętniej byzapomniał.Kiedy podszedł do kanapy w drugiej częścipokoju, koty z kurzu bezszelestnie przemknęły wzdłuż listewprzy podłodze.Zatrzymał się poza zasięgiem wzroku ojca i wciągnąłpowietrze przez nos.Pachniało starym człowiekiem, starym domem.Nieśmierdziało wprost, ale panował nieprzyjemny, zastałyzaduch.Lukas postanowił, że posprząta, i poszedł do schowka nakorytarzu po wiadro i środki do mycia.Z tego, co pamiętał,stał tam również odkurzacz.Uświadomiwszy sobie jednak, żeYngvar Stub� może się zjawić w każdej chwili, zrezygnował.- Chyba trochę przewietrzymy - powiedział głośno ipodszedł do okna w salonie.Mocował się z haczykiem, którywreszcie ustąpił, ale kalecząc go w kciuk.- Cholera - mruknął i wsunął palec do ust.Tak szybkie pojawienie się Yngvara Stub� w Bergen mogłobyć dobrym znakiem.Zledztwo najwyrazniej nabrało tempa.Lukas nie słuchał radia ani nie czytał dzisiejszych gazet, alewczoraj rano głos Yngvara Stub� brzmiał optymistycznie.Lukas poczuł smak słodkiego żelaza na języku i obejrzałobolały palec.Kiedy szedł szukać plastra w apteczce matki,rozległ się dzwonek do drzwi.Z palcem w ustach zawrócił, żeby otworzyć.***- Proszę - powiedziała Silje S�rensen głośno, patrząc nadrzwi.Inger Johanne uchyliła je ostrożnie i wsunęła głowę dośrodka.- Proszę, proszę - powtórzyła policjantka, dając jej znaćgestem.- Cieszę się, że mogłaś przyjść osobiście.Te historiew VG wpędzają mnie w paranoję, a Yngvar uważał, żepowinnaś mnie jak najszybciej poinformować, co się dzieje.Nie ufam nawet własnej komórce.- To chyba ostatnia rzecz, jakiej możesz ufać.- IngerJohanne usiadła na krześle dla gości.- Macie pojęcie, skąd teprzecieki?- Nie.Zawsze mieliśmy problemy z prasą, która wie zadużo, ale to najgorszy przykład, jaki pamiętam.Czasami sięzastanawiam, czy ci dziennikarze przypadkiem kogoś z nasnie szantażują.Uśmiechnęła się nagle i postawiła przed Inger Johannebutelkę z wodą mineralną i szklankę.- Zawsze tak ci się chce pić - wyjaśniła.- A jestem terazstrasznie ciekawa.Yngvar powiedział, że sprawa w Bergenprzypuszczalnie przyjęła całkiem nowy obrót.- No cóż, ja nie.Zadzwonił telefon.Silje przez moment się wahała, w końcu przepraszającomachnęła ręką i sięgnęła po słuchawkę.- S�rensen - przedstawiła się szybko.Ktoś miał najwyrazniej sporo do przekazania.IngerJohanne poczuła się zakłopotana.Pani nadkomisarz mówiłabardzo niewiele, momentami spoglądała na nią neutralnym,wręcz nieobecnym spojrzeniem.W końcu Inger Johannepostanowiła wyjść na korytarz.Z zakłopotania znów zaczęłasię pocić.Już wstawała, kiedy Silje S�rensen gwałtowniepokręciła głową i uniosła rękę.- Czy ona tu z tym jedzie? - spytała w słuchawkę.- Teraz?Znów zapadła cisza.- Zwietnie - odparła Silje.- Tylko od razu, dobrze? Czekamu siebie.Odłożyła słuchawkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki