wiatłoć serca Shea Robert

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Gdybym pragnął kłamać przed tobą, czy nie sądzisz, że mógłbym wymyślićjakiś koncept, którym zbyłbym pytania? Kiedy powiadam, że nie mogę nic rzec, jestto uczciwa prawda.To nie jest rzecz wzajemnego zaufania - od mego milczenia za-leży życie innych ludzi.Gdybyś znała całą prawdę o Mont S�gur i ty byłabyś w nie-bezpieczeństwie.- Z czyjej strony?- Ze strony Inkwizycji - wycedził przez zęby.Te słowa sprawiły, że gniew zmieszał się z lękiem.Całe życie obawiała się odzia-nych w białe habity zakonników o bladych, zawziętych twarzach, o oczach zawszeniesytych zła, które dostrzegali wszędzie wokół siebie.Ich bezimienni donosiciele,sekretne izby tortur, ich władza posyłania ludzi na stos.Kiedy była dzieckiem, w jejsnach koszmary Inkwizycji pojawiały się częściej niż smoki i wilki.- Teraz już rozumiesz? - napierał Roland.- Powiedziałem ci, że ślubowałemuczynić wszystko, co w mojej mocy, by położyć kres takim przerażającym niegodzi-wościom jak masakra na Mont S�gur.Czy myślisz, że nosiłem krzyż krucjatowy,żeby stawać do walki przeciw swoim współplemieńcom? Ja, wygnaniec i syn wy-gnańca.Jak myślisz, dlaczegom przybrał inne imię? Znasz mnie już na tyle, by od-gadnąć, co mogłem robić na Mont S�gur, i to musi wystarczyć.Wiesz dość, żebyposłać mnie na stos.Jestem w twojej władzy.Jego uśmiech pozbawiony był radości, zaledwie lekko uniósł lewy kącik górnejwargi.Pytała siebie, co próbował jej powiedzieć.%7łe jego krucjatowy krzyż był tylko po-zorem, podobnie jak imię Orlanda z Perugii? Znasz mnie już na tyle, żeby odgad-nąć co mogłem robić na Mont S�gur.Daje mi do zrozumienia, że był po stroniekatarów.Czy szedł z jakimś posłaniem dla oblężonych? Czy miał przekazać coś odnich na zewnątrz? %7łycie innych zawisło od jego milczenia? Czyżby ktoś uratował sięz masakry?Niepewność i rozpacz na myśl, czy kiedykolwiek będzie jej dane dowiedzieć się, kimnaprawdę jest Roland, rozszarpywały serce jak szpony krogulca.Mógł powiedzieć, co95tylko chciał, skądże miała wiedzieć, co jest prawdą.A jeśli się wreszcie dowie, możebyć już za pózno.Najlepiej zrobi, jeśli się stąd zabierze.Zaraz.- Od chwili kiedym cię ujrzała w Chinon, pokładałam w tobie wiarę, a tyś miodpłacił, znikając bez słowa.Na rok bez mała.Nie miałam najmniejszego bodajdowodu, że myślisz o mnie.A potem usłyszeć - nie od ciebie wszak, lecz od obcych -o tych szalonych czynach, przyłączeniu się do najezdzców Langwedocji, potykaniu zmym mężem.A teraz oczekujesz, że przyjmę cię jak kochanka, mimo że nie kwapiszsię z wyjaśnieniami? Czyż myślisz, że jestem aż tak głupia, panie Orlandzie - Rolan-dzie - jakie tam twoje imię?I znowu ten sam krzywy uśmiech.- Nie myślę, że jesteś głupia, mi dons, myślę, że wiesz, iż mówię prawdę -uczynił krok w jej stronę - i przyjmiesz mnie jak kochanka, bo mnie kochasz.Stała sparaliżowana, jakby pod jego wygłodniałym wzrokiem obróciła się w ka-mień, pod tym wzrokiem, który przywodził na myśl potwora z bestiariuszy - bazy-liszka.- Zostań, panie, gdzie stoisz.Nie, otwórz mi drzwi.Nie kocham cię, bo nie mo-gę ci ufać.- Mi dons, nie potrafisz oprzeć się miłości, kimkolwiek bym był.Przejrzałemcię, poznałem.Miłość jest zarówno twoją panią, jak i moją.Nicoletta poczuła, że gorąco rozlewa się po jej ciele.Zaczęła oddychać szybciej.- Będę z tobą walczyła.Jeśli nie będę ciebie pewna, będę wiedziała, jak się cie-bie pozbyć.- Wydawało się, że upadnie na łoże, zacisnęła mocno dłonie na jegokrawędzi.Roland uśmiechając się, postąpił jeszcze krok w jej kierunku.- Czym ja prosił wyjaśnień, dlaczego jesteś poślubiona wrogowi?Pytanie zabolało jak cios wymierzony w splot słoneczny.Najpierw nią wstrzą-snęło, potem wywołało wściekłość.Jakie to okrutne! Niegodziwe! Nie miałam wy-boru.Skoczyła i zebrawszy wszystkie siły, wymierzyła policzek.Z zadowoleniem dostrzegła, że się zachwiał.Twarz mu poczerwieniała, ale ręcezwisały bezwładnie.Nagle łzy jej napłynęły do oczu.96- Wybacz, Rolandzie, proszę.- Rzuciła się ku niemu ponownie, tym razem, że-by pochwycić go w ramiona.Odpowiedział najpierw delikatnym uściskiem, który stawał się silniejszy, im żar-liwiej go tuliła.Wypłakiwała mu się na piersi.- Masz rację, zdradziłam nasz kraj, poślubiając Almaryka, nie mam prawa sta-wiać ci żadnych pytań.- Wiem, że musiałaś mieć powody, skoro za niego wyszłaś - powiedział łagod-nie - i wiem, że musiały to być ważne powody.Wybacz, że wspomniałem o nim.Jeśli o mnie idzie, to prawda, że wiele przed tobą taję.Uwierz we mnie, a pewnegodnia, kiedy będzie już bezpiecznie, powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć.Przylgnęła do niego całym ciałem.- Jest jak rzekłeś, kocham cię, kimkolwiek jesteś.Ku jej zaskoczeniu cofnął się.- Wiesz, że cię pragnę, mi dons, ale nie było w twych zamiarach zlec dziś zemną.Kiedy tu weszłaś - uśmiechnął się - do tego tureckiego raju , napomniałaśmnie, jaki obrót winna przyjąć nasza miłość.Wiem, że miałaś rację.Chcę zaskarbićsobie prawo do twojego obnażonego ciała i obnażonej duszy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki