Gauze Jan Brazylia 02 Brazylia mierzona krokami

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pocieszałem go, lecz sam stawałem się przesądny, zwłaszcza że Indianieciągle twierdzili, że to jest zemsta Guaranów i wyrażali chęć powrotu.Zacząłem nawet oba-wiać się, że pewnego dnia znikną i pozostawią nas samych, co w tych okolicznościach byłobydla nas nieszczęściem, więc stale ich pilnowałem.W nocy nigdzie nie odeszliby, gdyż oba-wiali się ciemności, lecz w dzień mogli się ulotnić, a bez ich pomocy trudno byłoby wydobyćsię z tej matni.Wreszcie Michał oświadczył, że może się poruszać i zaczął chodzić podpierając siękijem.Spakowaliśmy manatki i pewnego pięknego poranka, zanim słońce wzeszło, wyruszy-liśmy w stronę rzeki Piquiri, po osiągnięciu której mieliśmy posuwać się wzdłuż jej biegu ażdo ujścia do Rio Parana, gdzie znajduje się miasteczko i port Guaira oraz słynny wodospadzwany Salto Guaira.Wodospady Igua�u i Parany ciągle podniecały moją wyobraznię i kusiły swym niesa-mowitym pięknem, niestety dalszy rozwój wypadków zmienił całkowicie moje projekty.Od Rio Piquiri oddzielało nas kilkadziesiąt kilometrów bezdroży i trudnego do przeby-cia górzystego terenu porosłego tropikalnym lasem.Michał szedł kulejąc z owiniętą szmataminogą i klął zawzięcie, gdyż chora noga ogromnie utrudniała mu chodzenie.Wlókł się więc nakońcu niosąc na ramieniu worek i but, które napełnił pomarańczami.Indianie szli przodem zfakonami, instynktem wyszukując tropy i ścieżynki oraz miejsca mniej zarośnięte, możliwedo przejścia.Czasami natrafialiśmy na małe polanki lub stepowe łysiny porosłe trawami i drobnymikrzakami.Czasem znów szliśmy środkiem jakiegoś strumyka sączącego się po głazach.Ojedzenie nie trzeba było się martwić, gdyż zwierzyny, ptactwa, różnego rodzaju owoców,jadalnych bulw, miodu i miękkiego rdzenia palmy coqueira w smaku przypominającegoorzechy było w bród.Znajdowaliśmy się teraz w środku olbrzymiej, rozciągającej się na setki kilometrówdziewiczej dżungli, w odległości co najmniej dwustu kilometrów od najbliższych ludzkichosiedli.Wreszcie po paru dniach uciążliwego i niezmiernie powolnego marszu dotarliśmy nadrzekę Piquiri powyżej wodospadu.W tym miejscu rzeka była jeszcze dość szeroka, leczniezbyt głęboka.Z wody wystawały potężne głazy, o które z szumem rozbijały się fale.Wycięliśmy długie tyki i zrzuciwszy ubrania przeszliśmy rzekę w bród.Na niewielkiej pola-nce po drugiej stronie rzeki urządziliśmy biwak, postanawiając nieco wypocząć i zanocować.Tej nocy złożył nam wizytę pan tych stron, grozny jaguar.Musiało być dobrze po pół-nocy, gdyż ognisko znacznie przygasło, gdy obudził mnie trzask gałęzi i gorączkowe krząta-nie się Indian koło ogniska.Dorzucali do ognia suche gałęzie i pęki trzciny, która paląc siępękała głośno, wydając trzaski podobne do wystrzałów. Co się stało Boruma? zapytałem podnosząc się i chwytając za dubeltówkę. Tigre rzekł krótko Boruma, obserwując pilnie pobliskie chaszcze.Ogień płonął jasnym płomieniem oświetlając nieruchomą ścianę dżungli.Głęboka ciszazalegała okolicę, tylko z rzadka, gdzieś w głębi lasu pohukiwał puszczyk, a nad rzeką pojęki-wały żaby. Gdzież ten tigre? zapytałem kucając przy ognisku i wbijając wzrok w nieprzeni-knioną czerń lasu.Boruma podniósł rękę na znak ciszy.Po chwili gdzieś w pobliżu rozległ się lekki szelesttrzcin i głuche postękiwania podobne do pokasływań.Jaguar krążył dokoła ogniska w odległości kilkunastu metrów, widać zaciekawiony wi-dokiem i zapachem obcych, nie znanych mu istot.Nie ośmielił się jednak wyłonić na światło.Obaj z Michałem przygotowaliśmy strzelby szykując się na godne przyjęcie króla dżu-ngli.Mądry zwierz nie raczył jednak pokazać się i wkrótce usłyszeliśmy jego dalekie, basoweporykiwania.Do świtu nic już nie zakłóciło nam spokoju.Teraz należało obrać kierunek dalszej podróży.Do Guaira odległość wynosiła prawdo-podobnie przeszło sto kilometrów, do toldo Indian było znacznie bliżej.Michał, który czuł sięciągle zle, nie chciał słyszeć o samotnej wędrówce w dół Rio Piquiri. Pójdę z tymi Bugrami oświadczył po namyśle. Odpocznę u nich w toldo, stam-tąd przedostaniemy się ścieżkami do Catanduvas, albo osiągniemy drogę do Guarapuawy, atam na pewno ktoś się napatoczy z końmi i podwiezie.Muszę wypocząć i leczyć nogę, bo sięjeszcze wda gangrena biadolił, zakładając chorą nogę na kolano. A co masz zamiar czynić dalej? zapytałem. Nie wiem jeszcze.Skarbów nie znalazłem, bo zle zorganizowaliśmy wyprawę, aleone są, to nie ulega wątpliwości.Teraz wrócę do miasta, albo ożenię się na kolonii i założęwendę, a ludzie sami skarby przyniosą, nieprawda? roześmiał się zadowolony z pomysłu.Nic na to nie odpowiedziałem, bo złość mnie wzięła i miałem już dosyć tej wędrówki.Ubranie zniszczyło się, pieniędzy też już miałem niewiele, należało jak najszybciej dostać siędo Rio Grande do Sul i zacząć pracować.Opatrzyłem Michałowi nogę, która przedstawiała się wielce podejrzanie i wymagałaprzyzwoitego opatrunku, po czym wyruszyliśmy dalej, mozolnie gramoląc się na urwistewzgórza, gęsto porosłe trzcinami i kolczastymi krzakami.W miarę wstępowania na góry lasstawał się rzadszy i wygodniejszy do podróży.Liczne tropy zwierząt i ścieżki przez nie wyde-ptane ułatwiały posuwanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki