Zimowy morderca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Na ten szok nie była przygotowana. Ale przecież telefonowałam do niego, a wy natychmiast sprawdzaliście hotel. Owszem, dzwoniliśmy tam i powiedziano nam, że nie ma go w pokoju.Kiedy jednak z nimrozmawiałaś przez telefon, siedział na frankfurckim lotnisku i czekał na lot.Wydał odpowiednieinstrukcje obsłudze hotelu i płacił za pokój przez te dwie doby, chociaż go tam jeszcze nie było.Rozumiesz, on poleciał tam dopiero dwa dni pózniej, niż zeznał.Prawdopodobnie dlatego takdziwnie zachowywał się przy telefonie.Musiał odwołać wizytę u Chińczyków i jednocześnieudawać, że był w Hongkongu. Zwinia.A gdzie był? Tutaj we Frankfurcie.U swojej młodej asystentki.Ona w międzyczasie to potwierdziła. Jeżeli jego przyjaciółka była przy tym tak mało przekonująca jak jej orgazm, powinieneśjeszcze raz zbadać to alibi. Mogę tylko mieć nadzieję, że w twoim wypadku nie muszę mieć takich wątpliwości odrzekł Henri.Chwycił ją za ramiona, jakby zamierzał nią potrząsnąć.Zamiast tego przyciągnąłją jednak do siebie i pocałował na środku ulicy.Gdy ją wreszcie puścił, powiedziała: Nie możemy dalej poruszać się w tej historii po omacku.Potrzebujemy przełomu w śledz-twie. 22Narada kryzysowa, która właśnie dobiegła końca, nie przyniosła ani promyka nadziei.Wręczprzeciwnie.Nadal nie mieli żadnego tropu prowadzącego do Frederika Winklera.Niezliczoneślady, które zebrali i ocenili, nie miały sensu, nie posiadali niczego, z czym mogliby je porównać.Tymczasem Denise Winkler rozpłynęła się w powietrzu.Nadzieja, że zdołają prześledzić jej drogę, stopniała szybciej niż sprawdzenie list pasażerów.Do Krakowa latało ponad dziesięć linii lotniczych z ponad pięciu niemieckich lotnisk.Na twa-rzach wszystkich malowała się frustracja zmieszana z przemęczeniem.Mężczyzni powinni sięogolić, a Miriam, która czekała z Henrim na windę, miała pilną potrzebę kupienia nowej parybutów. Fischer powinien mieć na oku Josta powiedziała. Nie ufam mu.On coś zataja.Albokombinuje. Nie mamy podstaw do wprowadzenia oficjalnego nadzoru. Henri jednocześnie naciskałkilka guzików, by dać upust swej niecierpliwości. Nie mówię o nadzorze.Po prostu depczcie mu po piętach. Trzeba pogadać z jego koleżanką z pracy, Ramoną Neuberger.Krążą plotki, że mająromans. Jak tam twój kontakt z polską policją? Rozmawiałem już z Mateckim.Szuka Sophii Fuchs. Co ze zdjęciami? Nadal są badane w muzeum St�dla.Powiedziałem Mateckiemu, żeby zachował cierpli-wość. Czas złożyć wniosek o oficjalną współpracę główkowała Miriam. Czy naprawdę chcesz uruchomić całą machinę? Tak przynajmniej wszystko przebiegaszybko i bez biurokracji. Ale nie będziemy mogli skutecznie zareagować, jeżeli zajdzie taka potrzeba.Wiesz prze-cież, jak szybko pojawia się zarzut popełnienia błędów w procedurze.Matecki powinien podaćnazwisko swojego przełożonego. Okej. Pozostaje jeszcze Oliver.Czy on ma coś wspólnego ze śmiercią Henriety Winkler lub zuprowadzeniem syna?Miriam stanowczym ruchem przycisnęła guzik wzywający windę, która najwyrazniej zatrzy-mywała się na każdym piętrze i kazała długo na siebie czekać. Przez całe popołudnie będę poza biurem.Możesz mnie łapać pod numerem komórkowym. Co zamierzasz?Miriam nie odpowiedziała.Dłoń Henriego dotknęła jej ręki. Nie powinieneś mieszać życia prywatnego z pracą odezwała się Miriam i odepchnęłajego dłoń. Dlaczego? Bo to reguła. Gdzie to zapisano? To niepisane prawo. Niepisane prawo nic dla mnie nie znaczy.Dlaczego mam przestrzegać prawa, które nie ist-nieje? Równie dobrze mógłbym stać tu i wierzyć, że trzymają mnie zamkniętego w klatce.Cho-ciaż nie widzę żadnych prętów. Wiesz, o czym mówię.Hanna Roosen minęła ich, rzucając zaciekawione spojrzenie.Henri nie zwrócił na nią uwagi.Złapał Miriam z ramię i przyciągnął bliżej do siebie. Co chcesz zrobić? Widzę po tobie, że coś kombinujesz. Nie wyobrażaj sobie, że po jednej nocy znasz mnie tak dobrze, że potrafisz czytać w moichoczach.Winda zbliżała się do ich piętra. Obserwuję cię od miesięcy.W tym czasie dość dobrze cię poznałem. Puść mnie!Drzwi windy otworzyły się, ale Henri dalej ją przytrzymywał.Minął ich jakiś policjant.Głu-pio by wyglądało, gdyby pani prokurator wyrywała się komisarzowi, żeby wskoczyć do windy.Skoro już Henri nie zachowywał klasy, przynajmniej ona to zrobi.Drzwi windy zamknęłysię, zanim Miriam zdołała wsiąść. Cholera syknęła muszę iść.W tym momencie zadzwoniła komórka Henriego. Dokąd? zapytał spokojnie. Powiem ci, jak będę wiedziała.Nie odbierasz? Nie.Miriam wyjęła telefon z jego kieszeni na piersi i przycisnęła klawisz odbioru.W słuchawcerozległ się zdenerwowany głos.Czysta rozpacz, przerażenie, które mroziło serce i zapierało dech. Proszę się uspokoić powiedziała Miriam i uniosła dłoń, by dać Henriemu znać, że coś sięwydarzyło. Co się stało?Głos rozmówcy słychać było na całym korytarzu. Proszę się nie martwić odparła Miriam. Będziemy działać.Denise i Frederikowi nic sięnie stanie.Obiecuję to panu.Zakończyła rozmowę.Kim była, żeby szastać takimi obietnicami na lewo i prawo? Szamanką, średniowiecznymszarlatanem, kuglarzem? I znowu nie zapiał ani jeden kogut. To był Carl Winkler.Denise zabrała z sejfu broń.Carl Winkler w czarnym płaszczu siedział w biurze Hanny Roosen.Ręce mu drżały, gdyzdejmował okulary i pocierał oczy. Po co to zrobiła? Dlaczego Denise ucieka się do czegoś takiego? zwrócił się do Miriam.Pani.pani powinna to wiedzieć.Przecież zna ją pani lepiej ode mnie. Przez wiele lat nie miałam z nią żadnego kontaktu. Ja też odparł cicho. Ja też.Odsunęła się ode mnie po śmierci matki.Zarzucała mi, że tobyła moja wina. Wina nie istnieje powiedziała Hanna Roosen.Miriam z powątpiewaniem spojrzała w jej stronę.Oczywiście, że istniała.Ktoś ponosił odpo-wiedzialność.To przecież czyni nas ludzmi.Fakt, że przejmujemy odpowiedzialność za naszeczyny.Bez tego nie ma kultury, a bez kultury jest tylko dżungla, czyli swoboda rozwalaniakomuś łba i picia z jego czerepu. Proszę opowiedzieć nam o swoich rodzicach. Hanna Roosen weszła całkowicie w rolępsychologa. Pańska matka była miłośniczką sztuki i muzyki.Kolekcjonowała obrazy, grała nafortepianie. Muzyka.Ja nie mam do niej talentu, ale Denise tak. Co pańscy rodzice mówili o wojnie? zapytała Miriam, uznawszy, że czas przejść do rze-czy.Hanna zgromiła ja wzrokiem. Frankfurt był prawie całkowicie zniszczony.Było mnóstwo do odbudowania, dużo pracy.W obliczu zniszczeń w niemieckich miastach mieli mnóstwo planów, byli pewni sukcesu.Podej-mowali duże wyzwania. To było po wojnie odparła Miriam. A co działo się pomiędzy trzydziestym trzecim aczterdziestym piątym? Nigdy państwo o tym nie rozmawiali? O projektach wojennych, w którychuczestniczyli pańscy rodzice? Projekty wojenne? Co pani mówi? To ma przecież wydzwięk militarny. Już w trzydziestym roku rozpoczęto w Bad Nauheim budowę bunkra dla F�hrera.Istniejądowody na udział firmy Winklerbau w tym przedsięwzięciu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki