Verne Juliusz Robur Zdobywca

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Alewięcej nie można było od niego żądać.Oczywiste było, że nadchodzi rzadki na tych szerokościach cyklon.Obojętne, czy nazwie się gohuraganem na Atlantyku, tajfunem na morzach chińskich, samumem na Saharze, tornadem nawybrzeżach zachodnich zawsze jest to burza z wirami powietrznymi, w dodatku niebezpieczna.Tak! Niebezpieczna dla każdego statku pochwyconego przez wir, którego obroty rosną od obwodu wkierunku środka, pozostawiając tylko tam, w samym centrum, jedyne spokojne miejsce.Robur wiedział o tym.Wiedział również, że lepiej było uciec przed cyklonem opuszczając strefęjego przyciągania przez wzniesienie się do wyższych pokładów powietrza.Aż dotąd zawsze mu sięto udawało.Ale teraz nie było chwili do stracenia!Siła wiatru bowiem wyraznie wzrosła.Fale o ściętych grzbietach wzbijały na powierzchni morzabiały pył.Oczywiste było również, że cyklon przesuwając się, spadnie na tereny podbiegunowe zestraszliwą prędkością. W górę! powiedział Robur. W górę! powtórzył za nim Tom Turner.Statek, któremu nadano maksymalną prędkość wznoszenia, wzleciał ukośnie, jak gdyby wzbijałsię po płaszczyznie nachylonej w kierunku południowo-zachodnim.W tym momencie barometr jeszcze opadł był to gwałtowny spadek słupka rtęci o osiem, potemo dwanaście milimetrów.Nagle Albatros przestał się wznosić.Co było przyczyną tego zahamowania? Oczywiście ciśnienie powietrza przerażający prąd,który rozprzestrzeniając się z góry na dół, obniżał siłę punktu oparcia.Zruba parowca płynącego w górę rzeki wykonuje pracę częściowo bezużyteczną, gdyż wodaucieka między jej ramionami.Ruch wsteczny jest wtedy znaczny, a nawet może stać się równyruchowi postępowemu.Podobnie było w tej chwili z Albatrosem.Robur jednak nie zaprzestał walki.Siedemdziesiąt cztery śmigła, poruszając się w doskonałymrytmie, zostały wprawione w maksymalne obroty.Lecz pojazd, nieodparcie przyciągany przezcyklon, nie mógł mu umknąć.W czasie krótkich chwil spokoju starał się wzbić w górę.Potem silneciśnienie porywało go znowu i opadał niczym tonący okręt.Bo czyż nie było to tonięcie wpowietrznym morzu, pośród nocy, w której ciemnościach zasięg świateł pojazdu był bardzoograniczony?Rozumie się, że gdyby siła cyklonu jeszcze wzrosła, Albatros nie byłby niczym więcej jakzdanym na jego łaskę zdzbłem słomy unoszonym przez jeden z tych wirów, co wyszarpują drzewa zkorzeniami, zrywają dachy, przewracają mury.Robur i Tom mogli się porozumiewać już tylko za pomocą gestów.Uncle Prudent i Phil Evans,uczepieni relingu, zastanawiali się, czy burza nie dopomoże im w zwycięstwie rozbijając pojazd,wraz z nim wynalazcę, a z wynalazcą sekret jego odkrycia!Ponieważ jednak Albatros' nie był w stanie oderwać się pionowo od cyklonu, czy niepozostawało mu jedno tylko do zrobienia: dotrzeć do jego środka, względnie spokojnego, gdziebardziej by panował nad swoimi ruchami? Tak, tylko żeby tam się dostać, trzeba by przerwać tekołowe prądy, które go wciągały do części zewnętrznej.Czy posiadał wystarczającą siłęmechaniczną, aby im się wyrwać?Nagle górna część chmury pękła.Pary skropliły się w potoki deszczu.Była godzina druga w nocy.Barometr, ulegający wahaniom rzędu dwunastu milimetrów, spadłwtedy do 709, co musiało być mniejsze od jego rzeczywistego spadku dzięki wysokości, jakąosiągnął pojazd nad poziomem morza.Rzadko się zdarza, żeby cyklon powstał poza strefą, gdzie się zazwyczaj pojawia, to znaczymiędzy trzydziestym równoleżnikiem na północy i dwudziestym szóstym na południu.Może towyjaśnia, w jaki sposób ten wir atmosferyczny przeszedł nagle w zwykłą burzę.Lecz co za huragan!Można go porównać do podmuchu w Connecticut z 22 marca 1882 roku, który miał prędkość stuszesnastu metrów na sekundę, czyli ponad czterysta kilometrów na godzinę.Należało więc uciec przed pełnym wiatrem, jak okręt umyka przed burzą, lub raczej dać sięunieść przez prąd, ponad który Albatros nie mógł się wznieść ani wyjść z niego.Ale wiatr wiał napołudnie i lecąc z nim w tym właśnie kierunku znaczyło znalezć się nad regionami polarnymi, zktórymi zetknięcia Robur chciał przecież uniknąć.Ponieważ jednak nie mógł już kierować statkiem,znajdzie się tam, dokąd zagna go huragan!Tom Turner stanął przy sterze.Musiał użyć całej swej zręczności, by nie skręcić z kursu w jednąlub w drugą stronę.O świcie jeśli tak można nazwać ten słaby blask, który rozjaśnił horyzont Albatros miałza sobą przebyte piętnaście stopni od Przylądka Horn, czyli ponad tysiąc dwieście kilometrów, iprzekraczał granicę koła podbiegunowego.W lipcu noc trwa tam jeszcze dziewiętnaście i pół godziny.Tarcza słoneczna, nie dając ciepłaani światła, ukazuje się na horyzoncie po to tylko, by niemal natychmiast zniknąć.Na biegunie noc tawydłuża się aż do siedemdziesięciu dziewięciu dni.Wszystko wskazywało na to, że Albatroszniknie w niej jak w przepaści.Tego dnia, gdyby można było dokonać pomiarów położenia, wskazałyby one 66�40' szerokościpołudniowej.Pojazd znajdował się więc zaledwie tysiąc czterysta mil od bieguna południowego.Był bezwolnie unoszony do tego nieosiągalnego punktu globu z prędkością, która niejakozmniejszała jego ciężar, choć wzrósł on wtedy nieco w wyniku spłaszczenia Ziemi na biegunie.Wydawaon wo się, że Albatros mógłby się obejść bez śmigieł zawieszających.A wnet siłahuraganu stała się tak wielka, że Robur uznał, iż należy zmniejszyć liczbę obrotów pędników dominimum, aby uniknąć jakichś poważnych awarii i aby móc kierować statkiem zachowując jaknajmniejszą prędkość własną.Pośród tych niebezpieczeństw inżynier wydawał rozkazy z zimną krwią, a załoga wykonywała jeposłusznie, jakby miała w sobie ducha dowódcy.Uncle Prudent i Phil Evans ani na chwilę nie opuścili platformy.Można było tam zresztąprzebywać bez trudności.Powietrze prawie nie stawiało oporu. Albatros był niczym aerostatporuszający się wraz z gazową masą, w której jest zanurzony.Twierdzi się, że tereny wokół bieguna południowego zajmują cztery miliony pięćset tysięcymetrów kwadratowych powierzchni.Czy jest to kontynent? Może archipelag? Czy też morzeprzedkrystaliczne, którego lody nie topnieją nawet w czasie długiego lata? Nie wiadomo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki