[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W środku było ciepło i przytulnie.W wielkim, kamiennym kominku płonął ogień,wszędzie pachniało drewnem, dymem, sma\
oną cebulą i pieczonym mięsem.Cudowne, za-praszające wnętrze, tradycyjna szwajcarska Stubli, restauracja w starym stylu.Jeden z okrą-głych, drewnianych stołów był najwyraz
niej Stammtisch, zarezerwowany dla stałych bywal-ców, którzy pili tu piwo i godzinami grali w karty.Pięciu czy sześciu mę\
czyzn otaksowałogo wrogim, podejrzliwym spojrzeniem i powróciło do swoich kart.Tu i ówdzie siedzieli innigoście, jedząc i pijąc.Dopiero teraz zdał sobie sprawę, jak bardzo zgłodniał.Poszukał wzrokiem kelnerki czykelnera i nie dostrzegłszy \
adnego, usiadł przy wolnym stoliku.Kiedy wreszcie zjawił siękelner - niski, brzuchaty mę\
czyzna w średnim wieku - Ben zamówił coś typowo szwajcar-53skiego, solidnego i cię\
ko strawnego: Rosti, pieczone ziemniaki z Geschnetzltes, kawałkamicielęciny w sosie śmietanowym, oraz Viertel, ćwierćlitrową karafkę miejscowego czerwone-go wina.Gdy dziesięć minut póz
niej kelner wrócił z kilkoma talerzami na ręku, Ben spytał:- Jest tu jakiś dobry hotel?Kelner zmarszczył czoło i bez słowa postawił talerze na stole.Odsunął szklaną popiel-niczkę i czerwone zapałki z napisem  Altes Gebaude", po czym nalał mu wina.- Langasthof - odrzekł po angielsku z cię\
kim akcentem mieszkańców kantonu Grisons.- To jedyny hotel w promieniu dwudziestu kilometrów.Gdy wytłumaczył mu, jak tam dojechać, Ben spróbował Rosti.Brązowe i chrupkie, mia-ły lekki, cebulowy posmak i były przepyszne.Jadł zachłannie, zerkając w częściowo zaparo-wane okno, wychodzące na mały parking.Obok opla stał inny samochód, który zasłaniał muwidok.Zielone audi.Z zakamarków pamięci wychynął zamazany obraz.Czy to nie zielone audi jechało za nim szosą A3? Tak, i to spory kawał drogi, pamiętał,\
e je widział - uznał wtedy, \
e to wytwór jego rozbudzonej wyobraz
ni i szybko o nim zapo-mniał.Nagle kątem oka dostrzegł, \
e ktoś mu się przygląda.Nie, pewnie mu się tylko zdawało,bo gdy powiódł wzrokiem po sali, nie zauwa\
ył nikogo, kto posłałby mu choćby przelotnespojrzenie.Odstawił kieliszek.Muszę napić się kawy, pomyślał.Koniec z winem.Zaczynammieć zwidy.Zjadł prawie wszystko, i to w rekordowym tempie.śołądek miał cię\
ki, wypełnionytłustymi ziemniakami i sosem.Poszukał wzrokiem kelnera, chcąc zamówić kawę i wówczasponownie przeszedł go dreszcz, wyczuł bowiem, \
e ktoś zerknął na niego i szybko odwróciłwzrok.Spojrzał w lewo, na cię\
kie, mocno porysowane stoły: większość z nich była wolna,ale w kilku głębokich, ciemnych niszach przy długiej, bogato rzez
bionej barowej ladzie, naktórej stał tylko staromodny telefon z okrągłą tarczą, siedzieli jacyś ludzie.W jednej z nichdostrzegł samotnego mę\
czyznę, który pił kawę i palił papierosa.W średnim wieku, długie,siwawe, związane w kucyk włosy, znoszona brązowa kurtka.Gdzieś go widziałem.Na pew-no gdzieś go widziałem.Ale gdzie? Mę\
czyzna podparł brodę szeroko otwartą dłonią.Był to gest za bardzo wystudiowany, zbyt obojętny i niewymuszony.Facet próbowałzasłonić sobie twarz.Wysoki, elegancko ubrany mę\
czyzna o siwiejących, ściągniętych w kucyk włosach.Cholera jasna, na pewno gdzieś go widział, ale wcią\
nie mógł przypomnieć sobie gdzie.Mi-gnął mu tylko przed oczami, lecz Ben dobrze pamiętał, co wtedy pomyślał: \
e biznesmen zkucykiem wygląda idiotycznie, staromodnie, jak ktoś przeniesiony \
ywcem z lat.osiemdzie-siątych.Bahnhofstrasse.Widział go na Bahnhofstrasse, w tłumie przechodniów na ulicy, na chwilę przed spo-tkaniem z Jimmym Cavanaughem! Teraz był tego pewny.Facet przechodził przed hotelem,potem jechał za nim zielonym audi, a teraz siedział tutaj, w restauracji, do której zupełnie niepasował.Jezu Chryste, on te\
mnie śledzi.Z
ledzi mnie od Zurychu.Z
cisnęło go w brzuchu.Kto to jest? Po co tu przyszedł? Jeśli podobnie jak Jimmy Cavanaugh chciał go zabić - iz tego samego co Jimmy, choć niewiadomego powodu - dlaczego jeszcze tego nie zrobił?Miał mnóstwo okazji.Cavanaugh wyciągnął broń w biały dzień, na zatłoczonej ulicy.Dla-czego Kucyk nie strzelił do niego w prawie pustej gospodzie?Przywołał kelnera, który podszedł do niego z pytającym wyrazem twarzy.- Mógłbym prosić o kawę?- Oczywiście, natychmiast.- Jest tu gdzieś toaleta?54Kelner wskazał słabo oświetlony kąt sali, gdzie znajdowało się wejście do ledwo wi-docznego korytarza.Ben wyciągnął rękę w tamtą stronę, jakby chciał się upewnić, czy to napewno tam.Kucyk, wszystko dla Kucyka: bandzior musiał wiedzieć, dokąd Ben zamierza pójść.Dyskretnie wsunął pieniądze pod talerz, schował do kieszeni zapałki, powoli wstał i po-szedł do toalety.Mieściła się w wąskim korytarzu, naprzeciwko korytarza na drugim końcusali, tego, który prowadził do kuchni.Wiedział, \
e w kuchni musi być wejście dla personelu idla dostawców.Wejście dla personelu to dobra droga ucieczki, ale on nie zamierzał tamtędyuciekać: chciał jedynie wprowadzić Kucyka w błąd.Toaleta była mała i bez okien;, tędy uciecnie mógł.Kucyk, zawodowiec, na pewno to sprawdził.Zamknął drzwi na klucz.Staromodna muszla klozetowa, staromodna umywalka, deli-katny zapach płynu dezynfekcyjnego.Wyjął swoją nokię i wystukał numer Altes Gebaude.Zrestauracji dobiegło go przytłumione dzwonienie telefonu; pewnie tego białego z okrągłą tar-czą, tego na ladzie przy stoliku Kucyka, albo telefonu w kuchni, jeśli tam jakiś mieli.Albo te-go i tego.- Altes Gebaude, guten Abend.- Odebrał kelner.Ben był prawie pewien, \
e to on.- Muszę rozmawiać z jednym z waszych gości - powiedział niskim, chrapliwym gło-sem.- Je u was kolację.To pilne.- Ja? Z kim?- Wątpię, czy pan go zna.Rzadko u was bywa.To mę\
czyzna o długich, siwawych,związanych w kucyk włosach.Pewnie ma na sobie brązową, skórzaną kurtkę, zawsze ją nosi.- Aaa.tak, ju\
go widzę.Ma około pięćdziesięciu lat?- Tak, tak, to on - odrzekł Ben, zdenerwowanym głosem.- Mo\
e go pan poprosić do te-lefonu? To pilne - powtórzył.- Bardzo pilne.- Oczywiście, ju\
proszę.- Kelner poło\
ył słuchawkę na ladzie.Nie przerywając połączenia, Ben schował nokię do kieszeni na piersi, wyszedł z toaletyi wrócił do restauracji.Kucyk zniknął: nisza była pusta.Telefon stał na ladzie usytuowanej wtaki sposób, \
e od drzwi nie było jej widać - Ben zobaczył ją dopiero, siedząc przy stoliku -tak \
e nikt, kto za nią siedział czy stał, nie mógł widzieć ani głównego wejścia, ani fragmentusali między wejściem i korytarzem prowadzącym do toalety.Ben otworzył drzwi i szybkowyszedł na dwór Miał piętnaście sekund, najwy\
ej piętnaście sekund, gdy\
Kucyk, który ga-dał teraz do głuchej słuchawki, zastanawiając się pewnie, gdzie przepadł człowiek, który takdokładnie opisał go kelnerowi, szybko zda sobie sprawę, \
e to sprytna podpucha.Podbiegł do rozbitego opla, chwycił swoje torby i popędził do zielonego audi; kluczyktkwił w stacyjce, co oznaczało, \
e Kucyk był przygotowany do szybkiego odjazdu.W tymspokojnym, sennym miasteczku kradzie\
była zapewne pojęciem nieznanym, ale có\
, zawszejest ten pierwszy raz.Poza tym Ben był pewny, \
e z sobie tylko znanych powodów Kucyk niepobiegnie na policję.Tym sposobem zdobył sprawny wóz, pozbawiając samochodu człowie-ka, który go ścigał.Wskoczył za kierownicę i odpalił silnik.Nie było sensu chodzić na pałat-kach - Kucyk usłyszałby go tak czy inaczej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

gieldaklubu.keep.pl