Hunter Julia Ostatni kwiat lata

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chociaż to smutne, wiedziałam odpoczątku, że nie dorosła pani do tego odpowiedzialnego zadania.Gdyby mnie odrazu posłuchano.no cóż, wtedy wszyscy moglibyśmy sobie oszczędzić pewnychnieprzyjemności.Zakładam, że nie oczekuje pani z naszej strony wystawieniajakiegoś świadectwa lub listu polecającego, nieprawdaż?Carinę aż zatkało z oburzenia na bezczelność tej kobiety.Ulga, jaką poczuła namyśl, iż nigdy już jej nie zobaczy, była tak wielka, że zacierała niemal ból wynikają-cy z tego, że będzie musiała opuścić Eryka.Mimo wszystko wiedziała, że nigdy jużnie pokocha nikogo tak jak jego.Poza tym trudno jej będzie rozstać się z dziećmi,które stały się ważną częścią jej życia.Obie kobiety lustrowały się wzajemnie, trwając w groznym milczeniu.Zrozumiawszy, że Carina nie zamierza udzielić jej odpowiedzi, Greta ciągnęładalej: No dobrze, zarezerwuję pani bilet na lot powrotny.Wprawdzie będę miałamnóstwo zajęć, ale przecież nie mogę odmówić Erykowi nawet najmniejszejprzysługi.Gdy tylko wrócą dzieci, Eryk i ja wydamy wielkie przyjęcie i ogłosimynasze zaręczyny.A w niedługi czas potem wezmiemy ślub.Jej głos brzmiał złośliwie i triumfalnie.Pomimo dobrego wychowania Carina niemogła się przemóc i złożyć stosownych w takim wypadku gratulacji. Greto, sama też mogę zarezerwować sobie bilet.Tak, nawet proszę o to, żeby nietrudzić pani tak uciążliwym zadaniem.Z pewnością ma pani dość roboty z przy-gotowywaniem zaręczyn.132Julia Hunter Nie, nie! Załatwię to.Ani słowa o tym! Proszę nie zaprzątać sobie głowy.Samazadbam o wszystko.Jutro wyjeżdżam do Wurzburga.Ach, proszę mi jeszczeprzypomnieć nazwę tego miasteczka, z którego pani pochodzi! Eiderwood, w stanie Indiana.A teraz proszę wybaczyć.Dzieci na mnie czekają.Carina próbowała zapanować nad swym bólem.Mimo że definitywniepotwierdzona przez Gretę zapowiedz jej ślubu z Erykiem niczego już nie zmieniała,nie mogła powstrzymać się od płaczu, gdy wieczorem siedziała sama w swoimpokoju, a czas płynął nieznośnie wolno.Wyjazd Grety przyniósł pewną ulgę, pomimo to atmosfera w apartamenciepozostała chłodna i przygnębiająca, choć na dworze świeciło jasne słońce.Wycieczki z dziećmi były jedyną radością, jaka jej pozostała, w następnych dniachwszyscy troje zbliżyli się do siebie jeszcze bardziej.Po owym strasznym popołudniu Klaus dzwonił parę razy, lecz Carinie udało się gow końcu przekonać, że po prostu nie pasują do siebie.Mimo że była sama iosamotniona, nie potrafiłaby znieść dalszych z nim spotkań.Zawsze uświadamiała sobie z- wielką wyrazistością bliskość Eryka, ale tak często,jak to było możliwe, schodziła mu z drogi.W dalszym ciągu była wściekła na niego,ponieważ przy jedynym spóznieniu, jakiego się dopuściła, postąpił w sposób takniesprawiedliwy.Okazał się po prostu okropnym despotą.Największą winą za jego zachowanie obarczała jednak Gretę, której ciągłe próbyoczerniania Cariny osiągnęły w końcu cel.Ale ból był większy niż wściekłość.Wkrótce będzie musiała wsiąść do samolotu, który przez pół kuli ziemskiejprzeniesie ją do domu, gdzie uśmiech Eryka i jego przejrzyste niebieskie oczy będądla niej na zawsze stracone.133Ostatni kwiat lataMartwiła ją myśl o przyszłości rodziny von Stade.Eryk sam będzie winien swojegonieszczęścia, skoro był tak ślepy na poczynania Grety.Ale co się stanie z jegodziećmi? Tęskniły za czułą matką, a tymczasem miały dostać milczącą, chłodną,opętaną na punkcie dyscypliny nadzorczynię.Rodzina, której Carina pragnęłapomóc i którą tak bardzo pokochała, rozpadnie się wkrótce na kawałki.A ona niemogła nic zrobić, tylko ją opuścić i spróbować o wszystkich zapomnieć.Często zadawała sobie pytanie, czy Eryk powiedział już dzieciom o wydarzeniu,które zmieni ich życie.Ale gdy zbliżył się termin wyjazdu, uświadomiła sobie, żeJens i Gabi nie wiedzą ani o jej wypowiedzeniu, ani o bliskim ślubie swego ojca.Był piątek i czyniono przygotowania do podróży powrotnej do Niemiec, która miałamieć miejsce następnego dnia.' Carina spędziła z dziećmi całe przedpołudnie wparku, żeby Gisela mogła spokojnie spakować rzeczy maluchów.Po południuGisela miała objąć nadzór nad nimi, ażeby Carina miała czas na pakowanie.Wyjazdzaplanowany był na sobotę, ponieważ Eryk von Stade, jak doniósł J�rg, chciałpodróżować razem z dziećmi, a po południu musiał jeszcze wziąć udział w jakimśważnym zebraniu.Przed tym zebraniem Carina pragnęła z'nim porozmawiać.Dzieci w dalszym ciągunie domyślały się, że opuści je nazajutrz.Carina wiedziała, że będą bardzo smutne.Była zdecydowana zadbać o to, żeby Eryk wywiązał się ze swoich obowiązków ipowiedział im wszystko.Zostało jednak na to mało czasu.Dowiedziała się od J�rga,że zebranie, w którym miał uczestniczyć Eryk, wyznaczono na wpół do piątej.Zazwyczaj dzieci spały do wpół do czwartej, a więc będzie miał jeszcze czas, żebyporozmawiać z nimi tego popołudnia.Kiedy Gabi i Jens spali, wybrała się na poszukiwanie137Julia HunterEryka.W salonie go nie zastała.Zapukała więc do jego sypialni.Gdy weszła dopokoju, ujrzała przed sobą smutnego, przygnębionego człowieka.Czyżby cierpiał z powodu nieobecności Grety? zadała sobie pytanie.Jego zwykletak promiennie niebieskie oczy były zgaszone i puste i napawały ją strachem.Obawiała się już, że jest chory.Nastawiła się właściwie na kłótnię, teraz jednakzwróciła się do niego bardzo łagodnym głosem. Eryku, jeśli masz trochę czasu, chciałabym z tobą porozmawiać.Jej zamiar nie nastręczał trudności, mimo to była nerwowa i niespokojna.Prawdopodobnie widziała dziś Eryka samego po raz pierwszy. Tak, Carino, ja też chciałem z tobą porozmawiać. Jego miękki, smutny głoswzbudził w niej jeszcze większą troskę. Ale najpierw muszę się przespacerować.Muszę się zastanowić.Mniej więcej za godzinę będę z powrotem.Jeśli pozwolisz,chciałbym cię wtedy odwiedzić w twoim pokoju. Eryku, nie jesteś chory? Nie, jestem tylko trochę zmęczony.Zobaczymy się za godzinę. Dobrze zgodziła się i spojrzała na niego badawczo.Wsadził ręce do kieszenispodni.Podziwiała jego muskularną sylwetkę, gdy zniknął w korytarzu.Czekając na jego powrót, zamierzała spakować swoje rzeczy.Czas płynął wolno ileniwie, a jej napięcie rosło.Nigdy nie lubiła czekać, ale rzadko czekanieprzychodziło jej z takim trudem.Ogarnęło ją przeczucie, że czeka ją niezapomnianespotkanie, choćby jedyny jego powód miał polegać na tym, że będzie ostatnie.Minęło wpół do trzeciej i czas płynął dalej.Carina nie mogła już skoncentrować sięna pracy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki