§ Raphael Celine W niewoli ambicji

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiele bym dała za to, żeby któryś z nauczycieli zauważył, jaka byłam zmartwiona, żebypodszedł mnie w tamtej chwili i porozmawiał.Powrót był równie przykry, jak silne było moje złudzenie, że mogę na kilka dni wyrwaćsię z rutyny i przemocy. Pan Bertrand się dowiadujeW połowie maja ojciec dostał ciekawą ofertę pracy w regionie paryskim.Zaproponowanomu posadę dyrektora przemysłowego w pewnym dużym koncernie.Decyzja została podjętaszybko.Przeprowadzamy się do �le-de-France.Choć perspektywa wyjazdu od moich przyjaciółnapawała mnie smutkiem, wiedziałam, że w nowym miejscu będziemy mieszkać zaledwie kilkakilometrów od liceum.Będę więc mogła jezdzić do szkoły na rowerze i w razie koniecznościwracać do domu na przerwę obiadową.Grozba kursów korespondencyjnych oddaliła się na jakiśczas, odetchnęłam więc z ulgą.Wymagania ojca wzrosły po wycieczce do Rzymu, ponieważ należało nadgonić rzekomeopóznienie powstałe w wyniku sześciodniowej przerwy w ćwiczeniach.Chodził rozdrażniony idenerwował się z byle powodu.W sobotę, gdy zbieraliśmy się do wyjazdu do pana Bertranda,wziął mnie na rozmowę w cztery oczy: Jedziemy do twojego nauczyciela, ale jak wrócimy, to zobaczysz.Nie potrafię powiedzieć dlaczego, ale poczułam, że ta grozba była poważniejsza niżwszystkie poprzednie.Nerwowość ojca sięgała zenitu, bałam się, że zrobi coś nieodwracalnego.Zanim wsiadłam do samochodu, poszłam po kryjomu do mamy.Razem postanowiłyśmy rzecznastępującą: miała zaczekać, aż wyjedziemy na lekcję, po czym zadzwonić do pana Bertranda iopowiedzieć mu prawdę o mojej sytuacji.Gdy wyjechaliśmy, chwyciła za telefon i poprosiłapana Bertranda, żeby dzisiaj nie krytykował mnie zanadto.Powiedziała, że ojciec mnie bił i żedzisiejsza lekcja musi się udać, bo ojciec był bardzo zdenerwowany.Gdy tego dnia pan Bertrand otworzył nam drzwi, nie znałam jeszcze treści jego rozmowyz moją mamą.Miał posępną, przygnębioną minę i po raz pierwszy spojrzał mi prosto w oczy.Wyglądał na zupełnie zbitego z tropu.Ojciec w ogóle się nie zorientował.Jak zwykleposzli razem do kuchni na kawę.Pan Bertrand był milczący, atmosfera ciężka.Nagle wziął sięw garść i bez podania przyczyny oświadczył ojcu, że jest mu przykro, ale nie będzie mógł mniedłużej uczyć.Ojciec był wstrząśnięty i od razu próbował zrozumieć powody takiej decyzji.PanBertrand wyjaśnił mu, że jest już zmęczony, i myślał o tym, żeby zaprzestać gry na pianinie iwstąpić do orkiestry jako kontrabasista.Ojciec nie nalegał i lekcja odbyła się jak zazwyczaj.PanBertrand był chyba wstrząśnięty tym, co powiedziała mu mama.Prawie w ogóle nie śmiał robićmi uwag.Wyjechaliśmy wieczorem i ojciec obiecał, że zadzwoni do niego w ciągu tygodnia ipostara się wszystko załatwić.Używając argumentu, że przecież i tak przeprowadzamy się zakilka miesięcy, ojcu udało się po długich dyskusjach namówić pana Bertranda, by uczył mniedo czasu naszego wyjazdu.Wiem, że byłam jednym z jego ostatnich uczniów.Po mnie stopniowo zakończyłdziałalność. Nie chciałem więcej nieszczęśliwych dzieci , powiedział mi pewnego dnia.Mojahistoria za bardzo nim wstrząsnęła.Nie chciał tego.Nigdy nie podejrzewał, że mój sukcesokupiony był przemocą i bólem.Czuł się winny.Wraz z końcem sierpnia trzeba było wyjeżdżać.Pożegnanie z przyjaciółmi, a zwłaszcza zBenjaminem, było bardzo trudne. Spędziliśmy razem tyle miłych chwil, tak dobrze się bawiliśmy: na lekcjach niemieckiegou pani Dumas, na przerwach i wtedy, gdy przychodził do mnie do domu.Czy jeszcze dostanę odkogoś równie wielkie wsparcie? Czy znajdę równie dobrego przyjaciela?Nie do końca zdawał sobie sprawę z tego, co działo się u mnie w domu, ale zawsze byłprzy mnie.Po prostu.Był jedyną osobą, która przejmowała się moim zdrowiem i samopoczuciemprzez te wszystkie lata w szkole podstawowej i w gimnazjum.Tylko on potrafił mnie rozśmieszyć i pozwolić zapomnieć o trudnych chwilach, żadendorosły nigdy nie wyciągnął do mnie pomocnej dłoni. Pani MarionPo przyjezdzie do �le-de-France zamieszkaliśmy w dosyć bogatej dzielnicy.Wszystkiebudynki zbudowano tam w taki sam sposób.Wszystkie miały ściany pokryte bladoróżowymtynkiem, białe okna i drzwi oraz małe kwitnące ogródki.Wyglądały jak domki dla lalek.Tymrazem nasz dom nie odbiegał wyglądem od reszty.Dla naszego psa, Haydna, przyzwyczajonegodo dużych przestrzeni, była to bolesna zmiana.Kartony zostały rozpakowane, pianino ustawiono w nowym pokoju do gry, brakowało jużtylko nowego nauczyciela muzyki.Przy okazji przesłuchania w Paryżu, w Salle Gaveau, ojciec rozmawiał z jednym zczłonków jury, który uczył w Państwowym Wyższym Konserwatorium Muzycznym.Tenpowiedział mu o pewnym wybitnym profesorze, którzy dawał lekcje u siebie w domu, a także wkonserwatorium w Hauts-de-Seine.Przed rozpoczęciem roku szkolnego pojechaliśmy do niego w którąś sobotę po południu.Przygotowałam na tę okazję utwory, które grałam w czasie ostatniego przesłuchania.Profesor nazywał się pan Demarsky i mieszkał w ogromnym, odrestaurowanym folwarku,otoczonym dziesięcioma hektarami leżącej odłogiem ziemi.Był pianistą rosyjskiegopochodzenia, miał około czterdziestu lat i w niczym nie przypominał pana Bertranda.Wnętrzedomu było przepiękne, wiejskie i zarazem bardzo eleganckie.Pomieszczenie, w którym dawałlekcje, mieściło się na pierwszym piętrze budynku.Znajdowały się w nim dwa fortepiany orazniezliczona ilość nut i płyt CD.Przedstawiłam mu swój repertuar, żeby mógł ocenić mój poziom.Był zachwycony i oczarowany, ale czegoś mu brakowało.Kazał mi powtórzyć jeszcze razballadę nr 1 Chopina, którą przed chwilą zagrałam, i podążać za jego wskazówkami.I wtedystało się coś, czego dotąd nigdy nie doświadczyłam.Między nim a pianinem istniała osmoza, żyłmuzyką.Wprawnymi i żarliwymi gestami prowadził mnie, w miarę jak grałam.Nadawaliśmy natej samej długości fal.Kończąc utwór, zdałam sobie sprawę, że jeszcze nigdy nie zagrałam tejballady tak dobrze jak teraz dzięki jego wskazówkom [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki