Mossakowska Zofia Ich dwoje i Julia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Do mnie do Damiana? Prosiła mnie,bym ci to przekazała, przypomina swemu tragikomicznie przygnębionemu mężowi.To jedynie konsekwencja naszego niekonwencjonalnego związku, Damianku Niemożesz mieć pretensji do Julii.Damian wzrusza ramionami Nie, ja nie mogę miećdo nikogo pretensji.Nie mogę nawet do niej pojechać z awanturą, bo te jej koty.Kichałbyś co sekunda co odebrałoby widowisku należytą powagę, śmieje się uprzej-mie Marianna.Jedni są uczuleni na dotknięcie zwierząt, które jako jedyne ssaki niedają się wytresować, inni chorują od zbyt bliskiego kontaktu z bliznimi, myśli.Właśnie.Chociaż z drugiej strony, chyba dwumetrowy weterynarz nie uderzyłbykichającego.Jestem do niczego.Marianna patrzy na choinkę i Wikarię leżącą pod kolorowymi bombkami.Bezzasadna ochota na śmiech odeszła od niej, w jej miejsce powróciło zmęczenie.Nie jesteś do niczego, Damianku,161pociesza go cierpliwie.Nic złego się nie stało.Znowu jest tak, jak dawniej.Wszystko będzie dobrze, obiecuje.Teoretycznie, uzupełnia Damian.Nie, przeczyMarianna, właśnie teoretycznie nic nie było dobrze.Teraz będzie tak jak dawniej -Marianna powtarza zdanie, za które odrobinę sobą pogardza.Zacznie się nowy se-mestr na uczelni, będziesz musiał skoncentrować się na twoich magistrantach,będziesz miał swoje błyskotliwe wykłady, pojedziesz na seminarium do Pragi.Praca, kwituje Damian bez szacunku.Ty nigdy niczego nie doceniasz, myślijego żona.Uśmiecha się jeszcze dzielniej i tłumaczy głośno, jak małemu dziecku,którego zalążek włosów czesze się śmieszną szczotką ze szczeciny dziczka: Maszteż dom, swój wygodny fotel, wszystkie nagrania Brubecka i Ellingtona.Wygodnekapcie, podsumowuje Damian.I telefony od córki, która opowiada ci o wnuku,noszącym twoje imię, wymienia ze zmęczoną cierpliwością Marianna.Tylkotelefony i zdjęcia, mówi Damian, pełen szczerego rozżalenia.Wtedy Mariannaotwiera ostatnią szufladę, kuchenną, tę najniższą w kuchni, do której wkłada sięrzadko używane, jednak niezbędne rzeczy.Masz także żonę, która czasami coś ciugotuje.Która otwiera wieczorem butelkę wina i puszcza w kółko te same starewykonania operowe.I osiąga maleńki cud: on podnosi głowę, wydaje się, że trochęspoważniał, nawet jego oczy nabierają cieplejszej barwy.Bardzo lubię jej opery,mówi Damian.Czy to możliwe, że zapomniał dziś napaprać lakieru we włosy? Mariannaciągnie dalej, nie tylko dla siebie, bardziej jak pielęgniarka, której udało się odnalezćbezbolesne miejsce na skórze zbyt często kłutego zastrzykami pacjenta.I która jestw sumie bardzo dobrą żoną, gotową do poświęceń i przesadnie tolerancyjną, mówi.A Damian potwierdza, z głębokim, szczerym ukłonem: Ona jest bardzo mądra.Marianna uśmiecha się w rewanżu.W każdym razie zawsze dotrzymuje słowa,mówi.Kocha i wybacza.Damian, który zsunął się z fotela, siada tuż przy niej napodłodze, jak Wikaria kładzie głowę na jej kolanach.I dziwi się, ponieważ wedługjego rozrachunków należałby mu się dotyk ciepłej dłoni na włosach.Kiedy nictakiego się nie dzieje, skarży się stanowczym półgłosem: Tej żony ostatnio wcalenie widywałem.Miała kochanka, schizofrenika o imieniu Hary.162Naraz wiele miękkości pojawia się w głosie Marianny, tyle, ze starczyłoby naprawdziwą zazdrość u zazdrosnego o pożałowane Pieszczotybarmana.Tonajprawdziwszy człowiek mowi spiewnie Marianna.A ta żona.Tylko dziękiniemu przetrwaj trudny czas.Pokazał jej względność rzeczy.Względność wielkichbezwzględności.Damian natychmiast protestuje: Widzisz jęczy, wi-Izisz? Nawetten wariat jest ode mnie lepszy.Jestem do niczego.Nie protestuje łagodnieMarianna, tylko że z nim.Byłam na innym szczycie' Niby na tej samej górze, ale zeszczytem zbudowanym inaczej, na opak.Stamtąd wszystko inaczej wygląda.Takpotężnie, bezwzględnie.Strasznie.W porównaniu z małe małżeńskie problemywydają �ę takie.Banalne? Maranna, której dłonie wciąż skrzyżowane są napiersiach, uśmiecha się jak dawna Marianna.To dość precyzyjne określenie,potwierdza.Nieoczekiwany hałas sprawił, że Damian podniósł głowę z kolan Marianny,zaniepokojony przez Wikanę nagle ujadającą przez sen Stary pies poruszał łapami,jakby śmł o dawnych polowaniach w których przecież, mieszczuch od urodzenia,nigdy nie mógł brać udziału.Wikaria zbudziła się sama i zakrztusiła wlasnymwyciem, a może własnymi snami, zabrakło jej powietrza i Damian się przestraszył.Pośpiesznie podszedł do niej, by ją poglaskać i uspokoić, co tym razem pomogło i wdomu na powrót Zapanowała cisza - łagodna, pachnąca herbatą i choinką.Damianrozejrzał się po domu, przesunął wzrokiem po kątach w poszukiwaniu pamiątekostatniego czasu, jednak niczego me dostrzegł i ucieszyło go to.Odruchowo nacisnął włącznik odtwarzacza, a wtedy nieprzewidzianie głośnopopłynęła finałowa partia opery.Pace, pace mio dolce tesero.Niechętnieodrywając dłonie od szorstkiej psiej sierści,Damian zaczął podnosić się z podłogi, zdecydowany raczej plytę z tradycyjnąbożonarodzeniową muzyką, kiedy dotarł do mego wysoki i jasny śmiech Marianny.To przypadek, ze włączyłeś właśnie ten kawałek? Pytając, zmrużyła oczy w pełnymniedowierzania rozbawieniu.Wydało mu się, ze od jej śmiechu lśniące bombki nachoince i fala ciepła zalała mu serce.Nie.Swiet nie znam twoje opery, skłamał,naśladując ton zgryzliwego starca, nawet nie udając, że nie może oderwać od niejoczu.163Rude włosy jej krótkiej fryzury nabraly złotego odcienia.Damian pomyślał, żechciałby upstrzyć je brokatem ukradzionym z choinkowych ozdób.Gdybym takzgniótł jedną bombkę na drobny pył i rozsypał.I naprawdę wiesz, o co chodzi wtym finale? Nie, nie pomylił się: Marianna obdarzyła go uśmiechem.Doskonale znalgo ze wspólnie oglądanych spektakli w operze, kiedyś nawet właśnie tak go nazwał:uśmiech Marianny na finał.Następował niedługo przed opadnięciem kurtyny,krótko przed ukłonami śpiewaków, po zakończeniu akcji, pokonaniu wszystkichkarkołomnych arii i duetów, opanowaniu burzliwych scen zbiorowych, wejść iwyjść chóru, wytrzymaniu oddechu we fletach, sprawdzonej wytrzymałości strun winstrumentach smyczkowych [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki