Yerby Frank Foxowie z Harrow

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdy goście wkraczali na pokoje, rozjaśniały się ich nikłe, oficjalneuśmiechy.Mężczyzni mocno potrząsali prawicą Stephena, a kobietykrygowały się i wdzięczyły, gdy schylał się nisko nad ich urękawiczonymiRS108palcami.Andr�, stojąc nieco z boku, przyglądał się z zajęciem temuwidowisku. Czysty teatr mruczał. Ma foi, Stephen to urodzony komediant. Państwo Rogers! huknął majordomus oraz panna AmeliaRogers!Andr� pochylił się nagle do przodu, jego ciemne oczy rozbłysły. A wyrzucałem mu gruboskórność szepnął do siebie i że brakmu serca.On to zrobił z rozmysłem chce mi wynagrodzić utratę Aurore.Taka nagroda przechodzi wszelkie pojęcie!W odpowiedzi na skinienie Stephena, ruszył w stronę wysokiejdziewczyny, której smukłość i giętkość przywodziły na myśl młodziutkąwierzbę.Jej bladozłote włosy jaśniały w świetle kandelabrów jak aureola.Na pięknej twarzy malował się wyraz łagodności i słodyczy.Podchodząc,coraz szerzej otwierała szafirowe oczy, wpatrzone w jego smagłą,przystojną twarz.Po pewnym czasie w wielkiej sali zgromadzili się wszyscy goście, nawetCloutierowie, którzy umyślnie przybyli pózniej wszyscy, oprócz rodzinyArceneaux.Stephen popatrywał nerwowo w stronę drzwi.Amerykanie zFaubourg Saint Marie z nie skrywaną ciekawością i podziwem oglądaliwspaniałe wnętrza, Kreole patrzyli na Stephena.Wreszcie majordomusnadawszy się, zaanonsował z namaszczeniem: Jaśnie pan wicehrabia Henri Marie Louis Pierre d'Arceneaux orazpanna Aurore i panna Odalie Arceneaux!Stephen przysłonił na chwilę twarz ręką przed ciekawymi spojrzeniami,lecz wszyscy zebrani w tej ogromnej sali dostrzegli błysk radości w jegooczach.Na twarzy madame Cloutier odmalowały się wszystkie odcieniebezsilnej złości, podobnie jak choć w mniejszym natężeniu na licachwiększości obecnych mamuś.Gdy służąca wzięła od Odalie okrycie, z męskich piersi wyrwało sięwielkie, choć stłumione westchnienie i odbiło się od sufitu jak echo.Wydawało się, że wszystkie światła Harrow skupiły się na tej pannie,gdy stała w westybulu obok ojca i siostry, a perłową białość jej twarzy,dekoltu i ramion otaczała jakby leciutka mgiełka.Ze śmiałością bliskązuchwalstwa właśnie przez swą prostotę, odrzuciła obowiązujący kanon.Wprzeciwieństwie do wszystkich innych pań, nie rozdzieliła włosów pośrodkugłowy, by poskręcane w drobne loczki przytwierdzić je szpilkami naduszami, lecz odrzuciła je, do tyłu, niczym nie skrępowane, spływały ciemną,połyskliwą kaskadą na ramiona i głęboko wyciętą suknię ze starożytnejfrancuskiej koronki.Gdy Stephen pochylił się bez słowa nad jej wąskąRS109dłonią, usta Odalie wygięły się powoli w uśmiechu, w którym triumfmieszał się z tajemną rozkoszą kapitulacji.Muzyka zagrała do tańca.Lekko ująwszy dłoń Amelii, Andr� zawirowałw nie kończącym się walcu, zatracił się jak w marzeniu o szczęściu. Przez całe życie czekałem szepnął czekałem na panią, nawet otym nie wiedząc.Szafirowe oczy pod wysokimi łukami brwi patrzyły w śniadą twarz tegomłodego efeba bez cienia kokieterii, była w nich szczerość i przyzwolenie. Cieszę się powiedziała po prostu cieszę się, że czekał pan namnie.Z zadziwiającą przytomnością umysłu spełniał gospodarz swojeobowiązki wobec zaproszonych panien, dla każdej miał uśmiech, każdejszepnął do uszka jakieś słodkie słówko.Jednak tańcząc z Odaliezachowywał się zupełnie inaczej i każda matka już wiedziała, że na nic zdałsię ryżowy puder, na nic perfumy, zawiodły nawet listki dziewanny energiczne ich wcieranie w kremowobiałe policzki panieńskiegwarantowało lekki rumieniec.Ten wysoki młody mężczyzna o twarzyznaczonej blizną, twarzy, która przywodziła na myśl oblicze szatana tuż poupadku, gdy nie zdążyło jeszcze zatracić pewnej słodyczy rysów właściwejaniołom tańczył kolejne figury kontredansa w półsennym urzeczeniu, anina chwilę nie odrywając oczu od ogromnych, mrocznych jak ciemnyaksamit oczu Odalie.Nadeszła północ.Goście poszli za Stephenem do wielkiej jadalni, przezcałą jej długość biegły masywne stoły z rzezbionego mahoniu, ustawione wpodkowę.Gdy siedli, długa procesja służących zaczęła wnosić półmiski zpieczonymi indykami, gęsiną, kurczętami i dziczyzną.Goście kosztowalitych dań po odrobinie, patrzyli na zachwycające kompozycje kwiatowezdobiące stoły, na boczne stoliki zastawione sałatkami, wędlinami,galaretami, podziwiali wysokie lukrowane ciasta, wymyślne torty, złocistebiszkopty, pokryte puszystymi czapami bitej śmietany.Na innych stolikachczekała na biesiadników mnogość zimnych mięs, a dalej śnieżne deserylodowe.W kryształowych karafkach, opatrzonych w złote blaszki, naktórych wybito nazwę i rocznik, mieniły się rozmaite wina niczym ciemnerubiny i świetlisty jantar.Przy nakryciu każdej pani stał misternie plecionykoszyczek z pasków skórki pomarańczowej, wypełniony kandyzowanymipłatkami róży, fiołków i pomarańczy.Za plecami gości bezszelestnie jak duch snuli się służący, pilnując by anichwili nie stał pusty któryś z pięknych pucharów, zdobionych złotymmotywem winorośli.RS110Pochylony w stronę Odalie, nie odrywając od niej błękitnego spojrzenia,Stephen zabawiał ją żartobliwą rozmową, właściwą temu miejscu i okazji,lecz te nieważne słowa rozpływały się w powietrzu, nim dotarły do uszuadresatki, liczyło się tylko to, co mówiły jego rozjarzone oczy.Podniósłszy znad talerza oczy, Odalie natknęła się na napastliwespojrzenie.Zadrżała, jakby przejął ją nagły chłód, upuściła łyżkę.Natychmiast któryś z Murzynów podsunął jej z ukłonem tackę, na którejleżała czysta łyżka. Są.świetnie wyszkoleni.pańscy służący wykrztusiła. Tak odparł Stephen tego wymagam od służących, koni i wogóle wszystkiego co żyje, a jest moją własnością.Ale pani drży.Czyzimno pani? Nie, ale chyba trochę się boję. Czego? Tutaj nic pani nie grozi. Nawet z pańskiej strony? Uśmiechnął się szpetnie. No tak, to niewykluczone wycedził. Jeszcze nie pomściłem tegocięcia pejczem. Mściłby się pan na kobiecie? A tak! Lecz byłaby to zemsta mojego pomysłu, która może byłaby jejw smak. Mocnyś w gębie, mój panie powiedziała Odalie. Gdybym miała wierzyć.W tej chwili nad Stephenem pochylił się majordomus. Jakiś człowiek chce z panem mówić, maitre szepnął. Czeka natarasie.Stephen machnął ręką z najwyższym rozdrażnieniem. On nalega, panie.Próbowałem go odprawić, ale kazał mi pokazaćpanu to.W leżącej na dłoni lokaja złotej tabakierce niewyraznie migotały płomykiświec.Stephen natychmiast wstał. Stokrotnie panią przepraszam rzekł z cicha. Czy wybaczy mi pani, jeśli ją opuszczę? Oczywiście.Odalie patrzyła, jak szedł wielkimi krokami przez rozległą salę i zniknąłza drzwiami.Wyszedłszy na galerię, Stephen wahał się przez moment.Po chwilidostrzegł w ciemności czerwony punkcik potężny mężczyzna, stojący ustóp kręconych schodów właśnie pyknął z fajki.RS111 Mike! krzyknął Stephen i zbiegł pędem na dół, by powitaćszypra olbrzyma. Witaj, rudy koguciku! ryknął ucieszony Mike. A już myślałem,że zapomniałeś o starym druhu! Nigdy odparł Stephen i dodał po króciutkim wahaniu: Chodz,siądz ze mną do stołu.Mamy tyle dobrej irlandzkiej whisky, że nawet ty niezdołasz wypić jej wszystkiej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki