Wiggs Susan Kroniki znad jeziora 05

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie odpowiada powiedział, gdy włączyła się skrzynka głosowa. Mogę spróbować?Podał chłopcu telefon i przyglądał się jego twarzy, gdy słuchałwesołego dwujęzycznego powitania, które nagrała mama.Wielkiebrązowe oczy wypełniły się takim smutkiem, że Bobby miał ochotęwalnąć pięścią w ścianę.Cholera, dzieciak musiał zobaczyć, że cośpróbuje dla niego zrobić. Spróbujmy zadzwonić do punktu zatrzymań. Tym razemskorzystał z numeru, który podała mu pani Alvarez.Natychmiast zostałprzekierowany do dwujęzycznego menu, gdzie żądano wybieraniaróżnych numerów, aż w końcu miał ochotę cisnąć aparatem o podłogę.Po kilku minutach wciskania klawiszy dobrnął do nagranej informacji, apotem z udawanym spokojem zamknął komórkę. Ośrodek jest nieczynny w weekendy i poza godzinami pracy,chyba że chodzi o wyjątkową sytuację. To jest wyjątkowa sytuacja. Wiem, że tak to odbierasz, ale musimy poczekać.Czy jest ktośjeszcze, do kogo mógłbyś zadzwonić? Jakiś krewny lub sąsiad? Może pani Alvarez.Albo moja nauczycielka, pani Jackson. Mam je w komórce. Wcisnął klawisz połączenia, potem drugi,niestety w obu przypadkach włączała się poczta głosowa. Spróbujemypózniej powiedział spokojnie. A twój.ojczym? Nie mogę do niego zadzwonić oznajmił AJ. Dlaczego? Bo nie znam numeru.Trzeba być prawdziwym dupkiem, żeby zerwać wszelkie kontakty,pomyślał Bobby.Skrzywił się, czując, że ogarnia go poczucie winy.Osobie pewnie wolałbyś myśleć, że ty trzymałbyś się w pobliżu, co? ironizował w duchu.Chwycił irlandzki rybacki sweter i włożył go na siebie.Był togwiazdkowy prezent od Sophie, żony przyjaciela. Cholera, ale drapie mruknął, przeciągając palcem wzdłużwycięcia wokół szyi. To po co go wkładasz? Bo dała mi go Sophie.Zaraz pojedziemy zobaczyć się z nią wsprawie twojej mamy.Jeśli masz odwiedzić kobietę, od której dostałeśjakiś ciuch, wypada go włożyć. Nawet jeśli to coś drapie? Cierpiałem gorsze męki, żeby sprawić kobiecie przyjemność powiedział Bobby, wspominając zdarzenie, które, jak sądził, dawnowyrzucił z pamięci. Wiesz, że kiedyś na śniadanie jadałem mamałygęza każdym razem, gdy mama ją gotowała? A robiła to często.Lubiszmamałygę? Gdy AJ jednoznacznie okazał, jak bardzo lubimamałygę, Bobby dodał: No właśnie.A skoro już mowa o jedzeniu,zaraz coś ci przygotuję. Wszedł do kuchni i otworzył lodówkę.Mamy ciasto, które przywiezliśmy ze sobą i.Lubisz pizzę pepperoni? Zobaczył, że AJ potakuje głową. To chodz tu i wcinaj.Dobrze spałeś? Tym razem ujrzał wzruszenie ramion. Wiem, trochę tu głośno,więc. Hałaśliwy sygnał śmieciarki zagłuszył jego słowa.Po chwilirozległ się syk hydraulicznego podnośnika i trzask opróżnianychpojemników.Kiedyś mieszkanie nad barem wydawało mu się szczytem marzeń,jednak teraz poczuł się zażenowany, wręcz poniżony. Słuchaj, AJ. Próbował przybrać wesoły ton. Może sięubierzesz i pojedziemy do Sophie, żeby mogła od razu zabrać się dopracy?Chłopiec wyjął z walizki jakieś rzeczy i ruszył do łazienki, pochwili Bobby usłyszał szum prysznica.Minęło kilka minut, gdy AJ wynurzył się z zaparowanej łazienki.Miał na sobie dżinsy i T-shirt.Ubranie było zmięte, ale czyste.Uczesanewłosy przedzielił idealnie równym przedziałkiem.Wymyta oliwkowaskóra aż błyszczała.W rozproszonym świetle wyglądał jak anioł.Byłtak piękny, że Bobby emu odebrało głos.Z żołądkami pełnymi zimnej pizzy, szarlotki i pomarańczowejoranżady, która z napojów, jakie Bobby miał w lodówce, byłanajbardziej zbliżona do soku, zeszli na dół.Przez całą noc padało, więcprzednia szyba samochodu pokryta była przymarzniętym śniegiem. O kur.de! Bobby zdołał złagodzić przekleństwo, sięgając poskrobaczkę. Aż trudno uwierzyć, że ktoś chce mieszkać w takimgów.górzystym miejscu. Zamknął się, gdy dotarło do niego, że synwcale go nie słucha.Szurając nogami, AJ szedł po zaśnieżonym, śliskim parkingu i zzafascynowaną miną rozglądał się dokoła.Para wydobywała się z jegoust i unosiła się nad wciąż wilgotnymi włosami.Wokół parkingu leżaływysokie zwały śniegu pokryte świeżym puchem.Bar stał na wzgórzu,więc był stąd wspaniały widok na miasteczko w dole i jezioro w oddali.Bobby próbował wyobrazić sobie, co AJ myśli o tym wszystkim.Nikt go nie pytał, czy chce, by go wyrwano z Houston, wielkiej i gorącejmetropolii, i przeniesiono do zaśnieżonego Avalonu, małego miasteczkana Północy. Wariactwo, co? powiedział Bobby. Tyle śniegu. Jak zimno! AJ prawie ginął w zgniłozielonej parce, którasięgała mu do kolan, a rękawy zwisały poniżej dłoni.Chłopiec powoliposuwał się do przodu, tyle że adidasy nie miały protektora, więcrozłożył ręce, żeby zachować równowagę. Nigdy jeszcze niewidziałem śniegu. Cóż, tutaj zobaczysz go mnóstwo.I wiesz, po prostu go nieznoszę.Krzywiąc się z zimna, AJ zgarnął z samochodu garść śniegu iprzyglądał się, jak topnieje. Zaraz kupimy ci jakieś ciepłe ubrania obiecał Bobby. A jamuszę napić się kawy, i to szybko.Potem pojedziemy do Sophie iwymyślimy najlepszy sposób, żeby pomóc twojej mamie. Pokazał AJ,gdzie jest guzik, który włącza ogrzewanie fotela.Uśmiechnął się,widząc zaskoczoną minę chłopca, gdy urządzenie zaczęło działać. Możemy opuścić dach? spytał AJ. Przecież jest mróz. W tej kurtce jest mi ciepło.Bobby się zawahał.Chłopak po raz pierwszy widzi śnieg,przypomniał sobie.On sam w dzieciństwie nie przeżył takiego cudu.Widział huragany, burze gradowe, powodzie, a także inwazję ognistychmrówek, lecz śnieg zobaczył, dopiero gdy był już dorosły. Tylko pamiętaj ostrzegł, podkręcając ogrzewanie że sam tegochciałeś. Wcisnął guzik na desce rozdzielczej i dach kabrioletu złożyłsię w mig. Ludzie pomyślą, że zwariowałem mruknął, ruszając wstronę miasta.Był to jeden z tych bezchmurnych zimowych dni, gdy powietrzejest wyjątkowo przejrzyste.Na białych błyszczących płaszczyznachsłońce kładło złote wzory.Ogrzewane fotele i ciepło dmuchające zotworów wentylacyjnych uchroniły ich przed zamarznięciem, gdyjechali z opuszczonym dachem i rozkręconym na pełny regulatorradiem.Kiedy Bobby szukał miejsca do zaparkowania, kilku sklepikarzyna rynku obrzuciło ich zdumionymi spojrzeniami.Wcale się tego niespodziewał, a tymczasem przez tych kilka minut, gdy jechał w słońcu zeswoim synem, był naprawdę szczęśliwy.Wyłączył radio.Kiedy wyjeżdżał zza rogu, jego wzrok padł nadługonogą rudą dziewczynę, która wychodziła ze sklepu z damskąodzieżą.Czy możliwe, że to.Nie, uznał w duchu.To wyłączniepobożne życzenia. ROZDZIAA SI�DMYRyk samochodowego sprzętu stereo przyciągnął uwagę Kim, gdywychodziła z butiku.Zaopatrzyła się w podstawowe rzeczy, międzyinnymi w ciepłą bieliznę, wełniane spodnie i kilka swetrów.Już wsklepie przebrała się w dżinsy, zimowe buty i kurtkę i wreszcie byłagotowa na spotkanie z zimą.Tego jej właśnie brakowało, gdy mieszkałana południu Kalifornii [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki