Marcin Wolski Eurodzihad

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A potem pojawił się ktoś, kto zdjął go z fotela, obmył, opatrzył rany, napoił.Miał dobreręce i w trakcie tych wszystkich zabiegów nie odzywał się ani słowem, toteż Vatel nie mógłustalić nawet, czy to mężczyzna czy kobieta.Nie mógł też go zobaczyć.Jedno oko wybito mupodczas przesłuchania, drugie całkowicie zaropiało.Chrystus przyszedł do mnie pomyślał. Chrystus albo jego archanioł.Nie wiedział, że jego życie było tematem ostrej wymiany zdań miedzy Szamilem aOmarem.Malmaud chciał go dobić, Czeczen zaprotestował: Może się nam jeszcze przydać. Myślisz, że nie powiedział nam wszystkiego? Nie.Myślę o zabezpieczeniu na wypadek, gdyby coś poszło nie tak.Kto wie, jak wielejest wart dla Małego Szatana.Malmaud skrzywił się, ale już po chwili koślawy uśmiech zagościł na jego wargach. Może masz rację.A poza tym.Taki parszywy zdrajca nie powinien za szybko umrzeć.Niech na razie ktoś go opatrzy.Wcześniej ustalił z Szamilem, że będą kierować EuroDżihadem we dwójkę.Omar zdawałsobie sprawę z intelektualnej przewagi Czeczena i wiedział, że nie mając kogoś takiego uboku po prostu nie da rady.Obaj byli zgodni, że zacząć trzeba od szybkiego wyeliminowaniazdrajców.Wtajemniczyli sześciu ludzi, najbardziej lojalnych wobec Omara i najbardziejbezwzględnych.Mehmed z trójką Algierczyków zajął się obstawą Habbibiego, likwidując ichna kwaterze w Miluzie, Idrys z Sudańczykiem Ghazim mieli załatwić Bośniaka , Szamil wstudzience ściekowej na bulwarze umieścił bombę z radiowym zapalnikiem, by rankiem,kiedy nadjedzie pancerne renault Philipa Marais, osobiście odpalić ładunek.Szefa i jegokochanicę Omar wziął na siebie osobiście.W wypadzie do Alzacji towarzyszył mu jedynieOsman, doskonały snajper rodem z Libii.Egzekucja zdrajców została ustalona na 29kwietnia, na godzinę 10.30 wieczorem.Równocześnie, tak, aby ofiary nie mogły siędowiedzieć, że coś się dzieje.Habbibi należał wprawdzie do ludzi niesłychanie ostrożnych,ale nie miał najmniejszego powodu obawiać się swego sobowtóra.Od niedawna mieszkał wpięknej willi pod Colmarem, opodal brzegu Renu.Poza tym, dopiero co wrócił z Rosji.*Noc z 29 na 30 kwietnia była mglista, sprzyjająca planom morderców.W Colmarzeznalezli się na godzinę przed czasem.Na parkingu zmienili samochód na taniego,skradzionego rzęcha, któremu Osman przykręcił fałszywe tablice rejestracyjne.Postanowiłwpaść do szefa bez uprzedzenia.Zawiadomiony o nieoczekiwanej wizycie Egipcjanin mógłzadzwonić do generała Marais i dowiedzieć się o zniknięciu Vatela.A może już zadzwonił?Od powrotu Habbibiego z Rosji upłynęło dobrych pięć godzin.Mnóstwo czasu! Chociażużywanie połączeń telefonicznych związane było ze znacznym ryzykiem, musiał założyć, żeAbdoul wie o zniknięciu Andr�.Czy jednak mógł domyślać się, kto go porwał i wiązać tenincydent z nim? Raczej nieprawdopodobne.Przecież gdyby nie nagranie prezydenta iusłużność Ibrahima, nikt nie wiedziałby o prawdziwej roli Habbibiego.A jeśli nawet cośpodejrzewał, niczego nie przedsięwziął Osman, który obserwował go na lotnisku, twierdził,że szefa oczekiwał jedynie Selim dwumetrowe chłopisko, człowiek wprawdzie zwerbowanyprzez Omara, ale Abdoulowi niezwykle oddany.Ochroniarze Senegalczycy nawet nie ruszylisię ze swej kwatery.A więc nie podniesiono żadnego alarmu.Niepokojące było tylko, że na lotnisku Abdoul i Renate na moment się rozdzielili.Osman, który był sam, wybrał pilnowanie Habbibiego.Dziewczyna skręciła do toalety izabawiła tam dość długo.Może poszła gdzieś jeszcze? Obok była poczta, sklepy, kabinatelefoniczna.Trzeba to będzie sprawdzić!Willa Egipcjanina sprawiała wrażenie prawdziwej twierdzy; otaczał ją wysoki kamiennymur, dookoła ciągnął się las pełen starych drzew.Dojazd monitorowały kamery.Zjawili siętam krótko po dziesiątej.Osman wysiadł kilkaset metrów wcześniej, a Omar podjechał podbramę główną i zatrąbił.Natychmiast starego citroena zalały potoki światła. Kto tam? w domofonie zabrzmiał chrapliwy głos Selima. Sokół.Mam pilną sprawę do Paszy powiedział Malmaud, wysiadając z samochodu.Uniósł ręce do góry, broń położył na masce samochodu i pozwolił się obszukać.To, czegopotrzebował, nie było wyczuwalne nawet czułymi opuszkami palców cerbera.Mógłnaturalnie wtajemniczyć Selima, którego sam zwerbował, ale wolał nie stawiać go w sytuacjikonfliktu lojalności. Przybył Sokół zameldował do kamery ochroniarz. Mój brat jest zawsze mile widzianym gościem, niech wejdzie odpowiedział miękkigłos Habbibiego. Znasz drogę powiedział Selim. Ja tymczasem zajmę się samochodem.Po przejściu pustej wartowni Omar dotarł galerią do głównego gmachu, a nie widzącgospodarza w salonie na parterze, wszedł na piętro.Abdoul oczekiwał go w jedwabnymkwiecistym kimonie.Wyglądał na całkowicie wyluzowanego. Czemu zawdzięczam twoją nagłą wizytę, przyjacielu? Fatygowałeś się taki kawał drogitylko po to, żeby mnie powitać? rzekł, ściskając go serdecznie. Zapalisz nargile? A możechcesz dobrej kawy?Kątem ucha złowił wesołe pluski dolatujące z łazienki; to zapewne Renate igrała wjaccusi.Niczego się nie spodziewają pomyślał z ulgą Malmaud, a głośno powiedział: Jest poważna sprawa, która nie nadawała się na telefon. Jaka sprawa? Abdoul popatrzył badawczo na Omara. Banda gejów z okolic placu Bastylii dorwała człowieka, który kiedyś bardzo nampomógł.Z tego, co wiem, żądają okupu od jego firmy. Kogo masz na myśli? Egipcjaninowi nawet nie drgnęła powieka. Spróbujesz? wyciągnął w jego kierunku jeden z ustników wodnej fajki. Wiesz, że nie palę odparł Omar [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki