Lewis Susan Kobiety z klasš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jenneen stopniowo się rozluzniała.Ranek ciągnął się nieznośnie; dopiero za ósmym podejściem udało jej się bezbłędnie zacząć program dokamery.Wiedziała, że Brian jest zaskoczony, choć nie zrobił na ten temat żadnej uwagi; zawsze wystarczałyjej najwyżej dwa ujęcia.W czasie przerwy na lunch postanowiła pójść na spacer.Była zbyt zdenerwowana, żeby siedzieć z zespołem ioddawać się bzdurnym pogawędkom.Dzisiejszy list zaniepokoił ją bardziej, niż się spodziewała.Czuła, żesamego Matthew byłaby w�stanie kontrolować, ate nie wtedy, gdy był podpuszczany przezdwudziestojednoletnią intrygantkę.To już inna sprawa.A zważywszy, że Maggie pochodziła z jej rodzinnegomiasta, doprawdy trudno było czuć się bezpiecznie.Co mogła zrobić? Wciąż nad tym myślała i nic niepotrafiła wymyślić - mieli ją w garści.Przypomniała sobie, kiedy ostami raz widziała Matthew.Wdarł się wtedy do jej mieszkania.Jenneen płakała,rozpaczliwie potrzebowała z kimś porozmawiać.Próbowała mu powiedzieć o Kate, próbowała trafić do tejdrugiej strony jego natury, do tego Matthew, który kiedyś ją kochał.Ale on ją wyśmiał.Spytał, czy wreszciesię przekonała, jaką jest wredną suką.Zdradziła nawet swoją najbliższą przyjaciólkę.Dlaczego? Samodpowiedział na to pytanie: bo była zazdrosna.Bo miała wobec Kate perwersyjne zamiary, a taki zboczonyumysł jat jej potrafi myśleć tylko o jednym.Błagała go, by przestal, prosila by ją zrozumiał i pomógł jej, aleW jego oczach nie wyczytała współczucia, jedynie drwiny.W końcu dała mu pieniądze, po które przyszedł, izostawił ją w spokoju.Szła powoli i myślała o Kale.Bardziej niż czegokolwiek innego pragnęła być z nią teraz i opiekować się nią.Chciała objąć Kate, przeprosić i błagać o przebaczenie.Marzyła, by usłyszeć jej łagodny głos mówiący, żewszystko będzie dobrze.%7łe nigdy nie jest aż tak ile, jak się człowiekowi wydaje, i że za nic jej nie wini.Tylkoże Kate była dla Jenneen nieosiągalna.Podniosła wzrok i stwierdziła, że znajduje się przed Cromwell Hospital.Patrzyła na niebieskie rolety woknach, zastanawiając się, za którą z nich jest Kate.Chciała wejść do środka, ciągnęło ją tam, ale wiedziała, żenie może tego zrobić.Co wieczór dzwoniła do Ellamarie łub Ashley, żeby się dowiedzieć o zdrowie Kate,sama jednak nie ośmieliła się jej odwiedzić.Już niedługo, jak mówiła Ashley, Kate miała wrócić do domu.Poprawa jej zdrowia następowała wprawdzie powoli, ale wszystko szło ku lepszemu.Jenneen nie pytała, czyKate o niej wspomina.Znała odpowiedz na to pytanie.Zakrawało na ironię, jeśli w ogóle istniał ktoś, do kogo Jenneen mogłaby się zwrócić o pomoc i znalezćzrozumienie, to tym kimś była Kate.Jenneen uświadomiła to sobie ze zdumieniem.Szukając wsparcia izachęty, zazwyczaj zwracała się do Ellamarie, lecz wiedziała, że właśnie Kate przeżywała rozterki isamotność podobne do tych, które teraz były jej udziałem.Odeszła sprzed szpitala i wracała przez Cromwell Road w stronę Earls Square.Kilku przechodniów obrzuciłoją zaciekawionynu spojrzeniami.Nie zdawała sobie sprawy, że ma twarz mokrą od łez.Po pewnym czasie zatrzymała się i rozejrzała wokół siebie.Serce zaczęło jej bić szybciej, czuła corazsilniejszy zawrót głowy.Przed oczyma stanęła jej twarz Matthew, śmiejącego się z niej szyderczo; potemtwarz Kate, z której mogła wyczytać wszystkie uczucia.Następnie ujrzała panią Green, popychającą jąbezlitośnie do zachowań tak upodlających, że Jenneen trudno było nawet o nich myśleć.Kolejnymipostaciami w tym przerażającym korowodzie bylirodzice - wiedzieli wszystko, bo ich oczy były pełne bólu z powodu wstydu i upokorzenia, jakie zgotowała imcórka.Pózniej znów pojawiła się twarz Kate, po niej Matthew; byli tam wszyscy, patrzyli na niąnieruchomym wzrokiem, patrzyli i czekali.Ci, których życie już obróciła w ruinę, i ci, których dopiero miałazniszczyć.Było za pózno, żeby coś zmienić.Nie miała się już gdzie zwrócić.Obok przejeżdżały z łoskotem ciężarówki; samochody pędzące z szybkością sześćdziesięciu lubsiedemdziesięciu mil na godzinę wzbijały wokół niej tumany kurzu.Zamknęła oczy, ale te twarze dalej tambyły, patrzyły i czekały, podczas gdy ona wsłuchiwała się w uliczny szum.Wolno otwarła oczy,przyśpieszony rytm serca wzmógł krążenie krwi i rozjaśnił jej umysł.Już się nie bała.Wszystko zaczęło sięwydawać takie proste.Czuła, że porusza się jak we śnie, wolno i z rozmysłem.Panujący wokół hałas przeszedł w kakofonięmistycznych, niezrozumiałych dzwięków, jakby dochodził znad powierzchni bardzo głębokiego basenu.Amimo to był.Przypominało to zapadanie w niespokojny sen, gdzie odległe dzwięki raz rozlegają się głośniej,raz zamierają.Przyciągała ją jakaś dziwna siła, podszeptująca jej miękko, że wszystko będzie dobrze.A potem Jenneenstała, jak gdyby oddzielona od własnego ciała, patrzyła na siebie i uśmiechała się z radością, że już wkrótcebędzie po wszystkim.Zniknie Matthew i pani Green.Nie będzie już odrzucona i samotna.Wystarczy jedenkrok.Rozległ się przerazliwy pisk opon i ostry dzwięk klaksonu.Oczekiwała bólu, pragnęła go.Zaraz będzie powszystkim.zaraz.Miała ściśnięte ramiona, tak mocno, że z trudem mogła oddychać.Jfeewróciła się na plecyi patrzyła w niebo, widziała przepływające chmury.Wokół panowała cisza.Cały czas obserwowała chmury, przepływające majestatycznie tam w górze.Niezdobyte podniebne szczyty,jedne szare, inne białe.Potem pojawiły się twarze, zaniepokojone, wystraszone.Podnosiły ją czyjeś ręce,usłyszała jakieś głosy - ktoś coś do niej mówił.Oszołomiona mrugała oczami.Próbowała skupić wzrok na tych twarzach, ale znikały, uciekały od niej, by pochwili znowu sięPokazać.Czuła dotyk jakichi delikatnych dłoni; uspokajający głos dotarł do jej mózgu.Obróciła głowę izobaczyła klęczącą obok niej kobietę.Wiedziała, że powinna ją znać, ale nie mogła zebrać myśli.- Proszę wezwać karetkę -mówił ktoś.-Oprzytomniała.Spróbowała się podnieść.- Nie - jęknęła ledwo dosłyszalnie.- Proszę, nie.Kobieta podtrzymywała ją za ramiona.Jenneen oparła się o nią.Czy to była Kate?Jenneen? - odezwała się nieznajoma.- Jenneen? Jenneen spojrzała na nią.Tak, znała ją, ale skąd?- Muszę wracać do pracy - niepewnym głosem powiedziała Jenneen.- Będą na mnie czekać.Nie mogęznowu się spóznić.- Ciii.Wzywamy karetkę.- Nie - zaprotestowała Jenneen.- Nie trzeba.Nic mi nie jest, naprawdę, nic mi nie jest.- Usiłowała wstać.Nogi nie chciały jej unieść, ale zaraz ktoś ją podtrzymał.Pozwoliła się zaprowadzić na chodnik.Wirowało jej w głowie, bała się, że zemdleje.Nie mogła zemdleć, musiała się trzymać.- Proszę mnie zabrać do domu - poprosiła.- Proszę mnie zawiezć do domu.Zobaczyła, że ta kobieta odwraca się i rozmawia z jakimś człowiekiem.Jenneen widziała jego twarz - byłabiała ze strachu.Nie odrywał od niej oczu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki