Jonathan Carroll Na pastwę aniołów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To byłam ja.Mój negliż,moje łóżko, twarz, na której widniała jeszcze odrobina podobieństwa.Tak, tak, to ja! Niktinny może nie domyśliłby się, ale ja wiedziałam to z całą pewnością.Wyatt opuścił głowę i niemal zgiął się wpół.Podeszłam do niego i objęłam go;poczułam, jak bardzo napięte są jego mięśnie.Mówiłam teraz niemal szeptem:- Leland podszedł i podniósł zdjęcia z podłogi.Składając je razem, nie zwracał namnie uwagi.Musiało ich być chyba z dziesięć.Podniósł jedno i odsunął na długośćwyciągniętej ręki.Potem powiedział: To jest dobre.Pokazuje wszystkie te zachwycającezmarszczki na twojej skórze.W �National Enquirer� oszaleliby na ich widok! �Bogini seksuumiera na AIDS! Unikatowe zdjęcia wewnątrz numeru!� Kiedy skończył przeglądaćfotografie i zachwycać się swoim pomysłem, upuścił je z powrotem na podłogę i siadł naskraju łóżka. Tak byś wyglądała, Arlen, za mniej więcej kilka miesięcy.Hej, pamiętasz, comówi twój ulubiony poeta, Charles Simic? �Wysłannikowi śmierci zawsze stoi�.Pożyczyłemsobie od niego wiele strof.Położył się na wznak na łóżku i ziewnął.Nie drgnęłam. Prawdęmówiąc, Arlen, myśl o pieprzeniu się z tobą nudzi mnie.Tak jak i pozostawanie tutaj.Tymnie nudzisz.Jeżeli masz jakieś pytania, zadzwoń do swego kumpla, Wyatta.On wie, kimjestem.Wstał, a ostatnie słowa, które powiedział przed wyjściem, brzmiały: Jeżelikiedykolwiek będziesz chciała uśmiercić psa, użyj strychniny, jest niezwykle skuteczna.Wyatt jęknął i powoli wyprostował się.- Kiedy wszedłem do restauracji i zobaczyłem, kto jest z tobą, omal nie umarłem.Spojrzał na mnie i zaśmiał się.To był prawdziwy śmiech - pełny i głęboki.- Cholernie chciałem poznać faceta, który skradł serce Arlen Ford.Pamiętałem go ztego jedynego krótkiego spotkania w hotelu, ale wszystko wtedy działo się tak szybko, żetylko bardzo niewyraznie przypominałem sobie, jak wyglądał.Przy stoliku siedziałaś zPhilipem Strayhornem!- To był Phil? Rzeczywiście widziałeś obok mnie Strayhorna?- Tak.I kiedy przedstawiłaś mi go jako Lelanda, popatrzył na mnie, uśmiechając sięporozumiewawczo, jakbyśmy obaj brali udział w jakimś dowcipie.Sądzę, iż zawsze widzimyosoby ze swoich snów.- Ale ja nie śnię tak jak ty i pozostali!Wyatt potrząsnął głową, jakby powątpiewając w moje racje.- Wiem, lecz to nawet gorzej dla ciebie, ponieważ przez cały czas był tutaj, w realnymżyciu.- Wynika z tego, że ciebie zabijał chorobą, a mnie niszcząc to, co kochałamnajbardziej lub czemu bezgranicznie ufałam.Kiedyś zażartował, że ja ciągle sprzątam.Powiedział, iż wygląda to tak, jakbym utrzymywała dom w stałej gotowości na przyjęcieznajomych.Zanim przyjechałam do Austrii, nigdy nie byłam porządnicka.Teraz chciałam poprostu mieć ład wśród tych kilku przedmiotów, które mnie otaczały.Przynajmniej raz.Nieuważasz, że to lepsze, niż starać się zapamiętać, gdzie co leży? Sądzę, że porządkowałamswoje życie, żeby móc się z niego wycofać.Ale nadal mam do ciebie setki pytań, Wyatt.Wyraz jego twarzy zmienił się momentalnie od smutku do wielkiej złości.Zwykleblade policzki pokryły się jaskrawym rumieńcem.- Cóż mogę ci powiedzieć takiego, czego już nie wiesz? Zmierć jest tutaj! Co możebyć prostszego? Znajduje się prawdopodobnie w tym pokoju i słucha nas.Co to za różnicazresztą, gdzie ona jest? Dla mnie to Strayhorn, dla ciebie Leland, nieważne, jak naprawdębrzmi jej imię.Ludzi, których lubi, zabija bezboleśnie.Chciałem poznać prawdę, więc mój kumpel udzielał mi odpowiedzi na pytania.Rezultat? Jestem tak przerażony, że nie chce misię nawet podnieść tyłka z tej kanapy.Jego wyjaśnienia nic nie znaczą, nie pomagają niczegozrozumieć.Ciebie, Arlen, nie lubi, zatem z jakichś tajemniczych lub głupich powodówsprawił, że to właśnie w nim się zakochałaś i to tak mocno jak nigdy dotąd.Kiedy doszło dotego, że zapragnęłaś dla niego umrzeć, naprawdę umrzeć, najpierw zabił twojego psa, potempokazał ci dziennik twojej matki, a na końcu doprowadził do poważnego zranieniaprzyjaciółki.Jak powiedziałaś sama, dotknął wszystkiego, co kochałaś.Wynik? Zapragnęłaśgo tym bardziej, ponieważ stanowił ostatnią rzecz, jaka ci jeszcze pozostała.Mam rację? Apotem, by cię dobić, pokazał ci te zdjęcia.Nie chciał marnować czasu na przespanie się z tobąi zarażenie cię HW, ponieważ byłaś dlań nudna.Nudna! I jakie tu możesz mieć jeszczepytania, Arlen? Och, rozumiem, jestem facetem znającym te wszystkie wielkie odpowiedzi,ponieważ rozmawiałem i ze śmiercią.I myślisz, że znaczy to cokolwiek? %7ładna i zwypowiedzianych przez nią kwestii w niczym nie pomaga, nie przystaje bowiem doterazniejszości, do określonej minuty, w której żyjemy tu i teraz.Nie widzisz tego? Zaczął,dając ci wszystko, czego pragnęłaś - miłość, nadzieję, pociechę oraz wsparcie, kiedy byłaśprzerażona, ale nic z tego nie przynosiło ci ulgi ani nie chroniło przed niczym.Być możeprzez chwilę sądziłaś nawet, że tak jest, lecz to nie była prawda.On działa podstępnie izdradziecko.Popatrz na nas; oboje jesteśmy skończeni.Jak brzmiało to słowo? Chalef?- Tak, to, co życie zamienia w śmierć.A on jest szochet.- Masz rację.Zamów więc trumnę i spisz ostatnią wolę.To koniec.Tego popołudnia, podczas gdy Wyatt siedział z drinkiem w dłoni i nie miał ochoty sięodzywać, wzięłam rower i poszłam pojezdzić.Często robiłam to już wcześniej, w Kalifornii,kiedy moje życie przypominało gotowanie potraw w szybkowarze.Brałam rower i jezdziłam,aż byłam tak wyczerpana, że nie miałam siły nawet myśleć o tym, czym wcześniejzamartwiałam się na śmierć.Ponieważ mam dobrą kondycję, trwało to nieraz całe godziny,ale w rezultacie nigdy mnie nie zawiodło.Tym razem pojechałam wzdłuż Dunaju, zmuszającsię do zawziętego pedałowania, aż ogień w moich stopach i gwałtowne bicie serca zdjęły zemnie część strachu i pomieszania.Wiedziałam, iż nie zdołam w ten sposób uciec, ale niezmniejszałam tempa jazdy i być może to pozwoliło mi myśleć jaśniej.Jechałam obok wody, patrząc na przepływające bułgarskie oraz rosyjskie barki, narozwieszone na nich sznury z praniem i na przybyłych z daleka ludzi kręcących się popokładach.Myślałam o Lelandzie i swoim życiu oraz o tym, co się stało, co powiedział Wyatti czy można coś zrobić, by to wszystko odwrócić.Minęłam kilka par starszych ludzi idącychramię w ramię i pokazujących sobie coś na drodze.Mijałam całe rodziny na spacerze, gdynagle uświadomiłam sobie, że nigdy nie dane mi było zakosztować takiego życia.Przejeżdżałam obok dzieci i psów.Mój pies nie żył.On go zabił.Czym sobie zasłużyłam najego nienawiść? W jaki sposób ktokolwiek zasłużył na śmierć? Jechałam wciąż naprzód.Dotarłam do centrum Wiednia, a potem wyjechałam z miasta - ciągle wzdłuż rzeki.Wokółpełno było ludzi opalających się i bawiących latającymi talerzami.Przypomniałam sobiewycieczkę z Easterlingami na ich Szczęśliwe Wzgórze i brązowego psa, który tak lubił łapaćrzutki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki