Dulce Chacón Upiony głos

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I uśmiecha się, bo Tensiwyrosła na piękną dziewczynę.I Hortensia też pewnie na nią patrzy zachwycona, tak jak patrzyna nią Pepita.Do�a Celia weszła do kuchni.I prosi Tensi, żeby jej pomogła: No dalej, nie leń się i nakryj dla nas do stołu.Był pierwszy maja, więc don Gerardo nie będzie z nimi jadł obiadu.Jak co roku policjazjawiła się wcześnie rano w pensjonacie i zabrała go na komisariat.W ten sposób starają sięzapobiec pierwszomajowym demonstracjom, zamykając wszystkich, co do których istniejepodejrzenie, że mogliby chcieć zakłócić porządek.On jest przyzwyczajony, do�a Celia także.Czekają razem w przedpokoju, aż zadzwoni dzwonek do drzwi, żeby policja stała przed ichdrzwiami nie dłużej, niż to konieczne.Ona go pocałuje i da mu kanapkę zawiniętą w brązowypapier.I czeka przez cały dzień, aż nadejdzie noc.W środku nocy on wróci do domu. Tensi, słyszysz, co do ciebie mówię? Tak, babciu. No dalej, ruszże się.Pepita skończyła napełniać dzbanek i wychodziła właśnie z kuchni, a w tym momencieTensi nachyliła się nad uchem do�i Celii. Ty jej powiedz, babciu. Uzgodniłyśmy, że sama jej powiesz.W drzwiach Pepita usłyszała, jak szepczą, i zapytała, co takiego we dwie knują. Ty jej powiedz. Nie, sama jej powiedz. Ale ty zaczniesz. Dosyć tego, powiecie mi wreszcie, o co chodzi, czy nie, przypominacie dwie przekupkina bazarze.Bez urazy, pani Celio.W końcu Tensi sama powiedziała: Chcę wstąpić do partii. Dzbanek, który Pepita trzymała, wypadł jej z rąk i rozbił się o podłogę. Kto ci nakładł takich pomysłów do głowy? To pani, pani Celio? To pani? Nie widzipani, że to jeszcze dziecko? Nie gniewaj się na nią, to nie ona. Więc to don Gerardo.Przypatrz się dobrze, co spotyka don Gerarda każdegopierwszego maja.Zobacz, gdzie jest, i zastanów się, czy też chcesz tak skończyć.Do�a Celia pozbierała skorupy z podłogi, a Tensi odłożyła na stół zeszyty mamy.Niebieściuteńkie oczy Pepity spoczęły na niebieskich okładkach, na literach zapisanychprzez Hortensię.Dla Felipe.Dla Tensi. Jesteś jeszcze dzieckiem, nie możesz się w to wpakować. Mamo, mam osiemnaście lat. No właśnie, jesteś za mała, prawda, pani Celio? Prawda, że jest za młoda na te historie?Palce Pepity gładzą zeszyty, które czytała tyle razy na głos.Dla Tensi.Teraz Tensi czytaje sama.Już od dawna czyta je sama i nauczyła się ich na pamięć.Pepita wie, że nie uda jej sięprzekonać Tensi.Wie, że nie może sprzeciwić się słowom, które napisała jej mama.Walcz,walcz, córeczko, walcz zawsze, walcz jak twoja mama, jak twój tata, to nasz obowiązek,choćbyśmy mieli przypłacić to życiem.Nie, nie przekona jej.I wie o tym. Twoi rodzice mogą być z ciebie dumni.Idzie do swojego pokoju i szuka pod łóżkiem starego metalowego pudełka.Wraca dokuchni, wyciąga z niego kolczyki, które Felipe kupił w Azuadze, i wręcza je Tensi. Twoja mama poprosiła mnie, żebym je dla ciebie przechowała, aż dorośniesz.Ręce Pepity drżą, kiedy szuka w pudełku czegoś jeszcze.Wyjmuje skrawek materiału,który chowa w zaciśniętej dłoni, stawia pudełko na stole w kuchni, dlatego że szuka czegośjeszcze.Klucz do jej domu w Kordowie upada na podłogę, pod czerwonym aksamitnymworeczkiem, nad listami od Jaimego, złożony na cztery i pożółkły przez te wszystkie lata,znajduje papier.Wyrok. Jesteś już duża, Tensi, jesteś już na tyle duża, że możesz się wpakować, w co zechcesz,choćbym ja nie chciała, żebyś się wpakowała, ale przysięgnij mi, że będziesz ostrożna,przysięgnij na pamięć swojej mamy, że będziesz bardzo ostrożna. Na obie mamy, które mam, przysięgam, będę bardzo, ale to bardzo uważać, nie martwsię o to. Jak mam się nie martwić? Daj spokój, mamo, nie płacz.Tensi podnosi klucz, który upadł na podłogę.Ociera Pepicie łzy, całuje ją w policzeki pyta, co takiego trzyma w dłoni.Za plecami Tensi do�a Celia patrzy na Pepitę i kręci głową.Prosi, żeby nie dawała córceskrawka sukienki jej matki.Już od dawna do�a Celia nie chodzi na cmentarz ze swojąsiostrzenicą Isabel i z parą nożyczek.Już od dawna rodziny mają pozwolenie, żeby pochowaćswoich bliskich.Ale do�a Celia nie zapomniała o bólu, który deformował twarze bliskim, kiedywręczała im kawałki materiału z ubrań rozstrzelanych.Pepita nie zastanowiła się nad tym dobrze.Ona nie chce zobaczyć tego bólu na twarzy Tensi.Widząc minę do�i Celii, Pepita zauważa swój błąd. Nie powiesz mi, co tam masz w ręku?Nie odpowiadając Tensi, Pepita patrzy na do�ę Celię.Patrzy na pożółkłą kartkę wyroku,a do�a Celia znowu zaprzecza ruchem głowy. Mamo, pytam cię, co tam masz w ręku? Pepita zbiera listy i wyrok, całuje skrawek materiału, nim schowa go na powrót dopudełka, i odpowiada, że to pamiątki. To pamiątki.Tylko pamiątki. 30Pepita skończy niedługo czterdzieści dwa lata.Staje przed lustrem i przygląda się siwymwłosom na skroniach i w opadającym na czoło kosmyku [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki