Sharpe Alice Tylko powiedz zyczenie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poza tym nie wydawał jej sięfanem balów przebierańców, a chciał spędzić pół dnia naprzymierzaniu kostiumów.- Dlaczego przyjąłeś zaproszenie?- To proste, chcę zobaczyć minę Charlesa na widok jegoplastikowej oranżerii.Odsunęła się i spojrzała mu prosto w oczy.- Jesteś z gruntu zły.- Wiem.Więc jesteśmy umówieni na randkę.- Powiedziałam ci już, że kolejnej randki nie będzie.- Przepraszam, użyłem złego słowa.Jesteśmy umówieniw wypożyczalni kostiumów.Kevin, mój kolega, ma naprawdęświetne rzeczy.Wiem, że ci się spodobają.Gina chciała pojechać, ale wiedziała, że nie powinna.Jednak potrzebowała kostiumu.- Mam dla ciebie niespodziankę.Coś naprawdęszczególnego.Poczuła, jak kolana się pod nią ugięty.Oczywiście, niemiało to nic wspólnego z Alanem.Po prostu uwielbiałaniespodzianki.Zanim Gina wyszła z domu Alana, spędziła chwilę z Sarą.Usiadły na łóżku, odsuwając najpierw narzutę.Ginaprzypomniała sobie, że zwróciła jej uwagę na dbałość otkaniny, które były dość drogie.Najwyrazniej dziewczynkawzięła sobie to do serca.- Wszystkim się podobało.- Tak, masz bardzo dobry gust.- Ale to ty wszystko zrobiłaś.Gina wzięła ją za rękę.- Zrobiłyśmy to razem.Właściwie to ty mówiłaś, co byśchciała, a ja realizowałam twoje pomysły.Czasami i na tympolega praca architekta wnętrz.Twój pokój jest twoimodbiciem, Saro.Dziewczynka popatrzyła na ich złączone dłonie.- Dziękuję.Gino.Za wszystko.- Proszę bardzo.A poza tym mam dla ciebie prezent nanowe mieszkanie.Wiem, że to nie jest nowe, ale.- Uwolniłarękę z uścisku i wyjęła ze swojej torby lampę.Sara spojrzała najpierw na lampę, potem naofiarodawczynię.Wydawała się zarazem zadowolona iniepewna.- Nie chcesz jej z powrotem? Sara zmrużyła oczy,milczała.- Widzisz, dużo myślałam o twoich życzeniach.O tym,jak dostałaś się do chóru, bo masz piękny głos.Potemchciałaś, by Jason się do ciebie odezwał, i zrobił to.Aleprzecież jesteś miła i inteligentna, więc trudno się dziwić.Poza tym pewnie od chwili wypowiedzenia życzenia byłaś dlaniego milsza, i dlatego się na to odważył.Gina przygryzła usta.- Ja też wypowiedziałam drugie życzenie jakiś czas temu.Nie mogło się spełnić i się nie spełniło.To dlatego, żewszystkie poprzednie spełniały się przez przypadek i dlatego,że bardzo w to wierzyłyśmy.Ta lampa nie jest niczym więcej,tylko lampą i chyba czas, by wróciła do ciebie.- Wiesz, nie lubię już Jasona - odpowiedziała Sara.-Poszłam na jego przyjęcie, a on przez cały czas wpatrywał sięw Amber.Chyba rozmawiał ze mną tylko po to, żeby była omnie zazdrosna.- To nie najlepiej o nim świadczy.Sara wzruszyła ramionami i wzięła lampę.- Nieważne.Mam w klasie nowego kolegę.Ma na imięTodd.Może następne życzenie.Gina już miała zapytać Sarę, czy w ogóle słuchała, co siędo niej mówi, kiedy zobaczyła błysk rozbawienia w jejoczach.Cóż, była podobna do brata!Nagłe przestała być pewna, czy dobrze robi, oddająclampę dziewczynce.Sara sięgnęła do szuflady po garśćdrobnych monet.- Nie musisz mi płacić.- Chcę ci zapłacić.Chcę znowu być jej właścicielką.Ginastwierdziła, że protest na nic się nie zda, więc przyjęłapieniądze.Sara nagle zarzuciła jej ręce na szyję.- Dziękuję!Gina tylko skinęła głową.ROZDZIAA SI�DMYGina usiadła w samochodzie Alana, mając wrażenie dejavu.Pamiętała, że ostatnim razem przyrzekła sobie, iż nigdynigdzie z nim nie pojedzie.Może nie powinna więcej składaćtakich obietnic.Niedługo straci w oczach Alana wszelkąwiarygodność.Przyjechał po nią po obiedzie.Gina musiała przyznać, żeczuła się bardzo zdenerwowana w jego obecności i to dlatego,że coraz bardziej jej na nim zależało.Ale dlaczego onwyglądał na zdenerwowanego?Po zakończeniu remontu pokoju Sary i przebudowyoranżerii ich drogi pewnie nigdy więcej się nie przetną.Tendziwny związek powinien się skończyć i chyba los postanowiłjuż za nichAlan był bardzo skupiony na prowadzeniu samochodu.Wygląda naprawdę świetnie, pomyślała.Jego gęste brwi,ciemne oczy i regularne rysy były w stanie podziałać na każdąkobietę.Miał na sobie czerwoną sztruksową koszulę.Przezprzypadek ona też wybrała czerwoną sukienkę.Może poczuł jej wzrok, bo odwrócił się do niej zuśmiechem.- Gino, czy rozmawiałaś w tym tygodniu z babcią?- Nie.Choć nic w tym dziwnego.Rzadko do siebiedzwonimy, chyba że w jakiejś konkretnej sprawie.Dlaczegopytasz?- Bez powodu.Ta odpowiedz jej nic zadowoliła.Wyjrzała przez okno,zastanawiając się, czy ciągnąć go za język.Rozmowa z jejdziadkami mogła tylko pogorszyć sytuację.Poza tymsprzeciwiłby się jej jasno wyrażonej woli.Nagle zauważyła, że zjechali z obwodnicy na drogęprowadzącą w góry.- Dokąd jedziemy?- Do sklepu mojego kolegi.- A gdzie on się mieści?- Na wybrzeżu.- Myślałam, że to w mieście.- Naprawdę?Gina uderzyła ręką w fotel.- Alanie, o co tu chodzi?- O nic.Mam kolegę, który prowadzi sklep z kostiumami,i tam właśnie jedziemy.Chyba zapomniałem wspomnieć, żeto na wybrzeżu.- Rzeczywiście.A właściwie to od kiedy takie sklepy sąotwarte w niedzielę?- Kolega dał mi klucz.- Więc będziemy tam sami?- Całkiem sami.- Mrugnął do niej porozumiewawczo.- Czy to ta niespodzianka?- Nie - powiedział po dłuższej niż zwykle pauzie.-Niespodziankę dostaniesz w porze kolacji.- Alanie, czy mogę cię o coś spytać? Uśmiechnął się, alenie odwrócił głowy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki