015. Robert Jordan Koło Czasu t8 cieżka Sztyletów

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jedną z zaskakujących cech, wyróżniających ten Wiek aczkolwiek jedną z po-śledniejszych, jak się zdawało była obecność w nim ludzi zdolnych manipulować po-godą w zakresie, którego ongiś wymagałoby użycia jednego z tych ter angreali.Wedletego, co pamiętał, w jego rodzimych czasach nie istniało urządzenie, które dałoby radęsamo oddziałać choćby na większą część jednego kontynentu.Ale nie potrafił sobie wy-obrazić, czegóż te kobiety mogły dokonać za jego pomocą? A jeśli utworzą krąg?Nie zastanawiając się, objął Jedyną Moc, w oczach zawirowały mu czarne saa.Zaci-snął palce na żelaznej kracie w oknie metal stęknął i skręcił się, nie od siły jego uści-sku, ale od wici Jedynej Mocy zaczerpniętych od samego Wielkiego Władcy, wici, któ-re oplotły kratę, podporządkowując się gniewnemu uściskowi dłoni.Wielki Władca66nie będzie zadowolony.Wyswobodził się ze swego więzienia na tyle, by jego dotyk byłw stanie zlikwidować pory roku.Niecierpliwił się, chciał bowiem jeszcze raz poczućw swych dłoniach świat, bo chciał roztrzaskać spowijającą go pustkę.Nie będzie za-dowolony.Moridina ogarnęła wściekłość, w uszach załomotała mu krew.Jeszcze przedchwilą zupełnie go nie obchodziło, dokąd udają się te kobiety, ale teraz.To było gdzieśdaleko stąd ludzie uciekający daleko i tak szybko, jak tylko mogli.Gdzieś, gdzie moglipoczuć się bezpieczni.Nie było sensu posyłać Madica, by się rozpytał, nie warto nikogoprzyciskać do muru, nie byłyby tak głupie, by zostawiać żywych, którzy znali cel ich po-dróży.Na pewno nie było to Tar Valon.A więc może do al �ora? Do bandy zbuntowa-nych Aes Sedai? W każdym z tych trzech miejsc miał swoich informatorów, nadto tam-ci nie wiedzieli, że służą właśnie jemu.Zanim nastąpi koniec, będą służyli mu wszyscy.Nie dopuści, by jakiś przypadkowy zbieg okoliczności zniszczył jego plany.Nagle usłyszał coś jeszcze prócz dudnienia werbli swojej furii.Odgłos bulgotania.Obejrzał się z zaciekawieniem na Madica i natychmiast odsunął się od kałuży, którarozlewała się na posadzce.Na to wychodziło, że w swoim gniewie ścisnął PrawdziwąMocą nie tylko wykuty z żelaza ekran.Niesamowite, że z ludzkiego ciała można byłowycisnąć aż tyle krwi.Bez żalu cisnął na posadzkę szczątki ciała, w rzeczy samej założył, że kiedy ciało Ma-dica zostanie znalezione, wina spadnie na Aes Sedai.Drobny wkład do chaosu szerzące-go się w świecie.Zrobił dziurę we Wzorze i korzystając z Jedynej Mocy, udał się w Po-dróż.Musiał znalezć te kobiety, zanim one użyją Czary Wiatrów.A jeśli mu się nie uda.Nie znosił, kiedy ludzie ingerowali w jego starannie opracowane plany.Ci, którzy tozrobili i żyli dalej, żyli tylko po to, by zapłacić.Gholam wsunął się ostrożnie do izby, nozdrza drgały mu od woni jeszcze ciepłej krwi.Wściekła oparzelina na jego policzku zdawała się płonąć żywym ogniem.Z pozoru wy-glądał jak zwykły szczupły mężczyzna w tej epoce byłby nieco wyższy od przecięt-nej a jednak nigdy dotąd nie napotkał niczego, z czym nie potrafiłby się zmierzyć.Aż do chwili, gdy spotkał tego człowieka z medalionem.Obnażył zęby, może w uśmie-chu, może w grymasie.Zaciekawiony, rozejrzał się po wnętrzu izby, ale nie zauważyłnic oprócz zmiażdżonego trupa na posadzce.Miał też.wrażenie.czegoś.Nie JedynejMocy, ale czegoś, co wywoływało.swędzenie, nawet jeśli nie było to dokładnie to.Przy-szedł tu powodowany ciekawością.Ktoś zmiażdżył częściowo kratę na oknie, przez coteraz cała konstrukcja wystawała z obramienia.Gholam przypomniał sobie, że już kie-dyś coś wywołało w nim podobne swędzenie, ale było to niewyrazne, mroczne wspo-mnienie.Zwiat zmienił się, jak się zdawało, w mgnieniu oka.Kiedyś był to świat wojeni zabijania na wielką skalę, z udziałem broni o promieniu rażenia wynoszącym wielemil, tysiące mil i zaraz potem pojawił się.ten świat.Za to sam gholam nie zmienił się.Nadal był najgrozniejszą bronią ze wszystkich.67Jego nozdrza znowu się rozdęły, ale to nie zapach naprowadzał na trop tych, którepotrafiły przenosić.Na dziedzińcu użyto Jedynej Mocy i użyto jej też wiele mil dalej, napółnocy.Zcigać je czy nie? Człowieka, który go zranił, nie było z nimi, sprawdził to, za-nim opuścił swoją kryjówkę, stanowiącą równocześnie świetne miejsce do obserwacji.Wydający mu rozkazy chciał śmierci człowieka, który zranił gholam, być może chciałjej tak samo bardzo, jak śmierci tych kobiet, niemniej one stanowiły łatwiejszy cel.Alerównocześnie one zostały wymienione z imienia w rozkazie nakazującym mu się po-wstrzymać.Od początku jego istnienia zmuszano go do okazywania posłuchu tej czyinnej ludzkiej istocie, ale w umyśle miał zakodowany zasadniczy brak ograniczeń.Mu-siał ścigać te kobiety.Chciał je ścigać.Moment śmierci, kiedy gholam wyczuwał, że zdol-ność do przenoszenia zanika wraz z życiem, wywoływał ekstazę.Uniesienie.Ale terazbył głodny i nadszedł już czas.Pójdzie wszędzie tam, gdzie one.Usadowił się zwinnieobok zmaltretowanego ciała, zaczął się pożywiać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki