Zola Emil Zdobycz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trudno było o coś bardziej żałosnego od tapet, kwadratów żółtychlub niebieskich, zwisających w strzępach, ukazujących, na wysokościpiątego czy szóstego piętra, aż po sam dach, te biedne pokoje, wąskieklitki, w których zawierało się niegdyś, być może, czyjeś całe życie.Poobnażonych murach pięły się ponure w swej czerni, załamujące sięraptownie wstęgi kominów.Na jakimś dachu skrzypiała zapomnianablaszana chorągiewka, a na pół poodrywane rynny zwisały, podobne dołachmanów.Ten lej, wydrążony wśród ruin, był niby wyrwa uczynionastrzałem armatnim; jezdnia, ledwo zaznaczona.dopiero, pełna gruzu,wyboista, z głębokimi kałużami, ciągnęła się pod szarym niebem, wponurej bladości wapiennego pyłu, jak żałobną opaską ujęta po obustronach w czarne wstęgi kominów.Lśniące kamaszki, żakiety i cylindry tych panów stanowiły dziwacznyakcent w tym pejzażu błotnistym, brudnożółtym, zaludnionym jedynieprzez robotników o twarzach bezbarwnych, konie zachlapane aż po grzbieti wózki pokryte grubą skorupą błota.Członkowie kolegium szli jeden zadrugim, przeskakiwali z.kamienia na kamień, wymijali kałuże, a gdyczasem zanurzyli się w jakiejś aż po kostki, przeklinali i otrząsali błoto zkamaszków.Saccard proponował, by poszli ulicą Charonne, oszczędzającsobie w ten sposób przechadzki po wybojach.Niestety jednak mieli dozlustrowania parę nieruchomości położonych wzdłuż linii bulwaru, dlategoteż, a trochę i przez ciekawość, postanowili brnąć samym środkiem robót.Interesowało ich to bardzo.Czasem zatrzymywali się na jakimś spadłym wgłąb koleiny odłamie muru, podnosili nos do góry i przyzywali sięnawzajem, by pokazać sobie jakiś strzęp podłogi, rurę komina sterczącą wpowietrzu, belkę, co spadła na dach sąsiedniego domu.Ten wycinekzburzonego miasta, u wylotu ulicy du Temple, wydawał im się czymśbardzo zabawnym. To bardzo ciekawe, doprawdy mówił pan de Mareuil. O, proszę,niech pan spojrzy, panie Saccard, na tę kuchnię, tam w górze.Nad kuchniąwisi stara patelnia, widzę zupełnie wyraznie.Lekarz, z cygarem w zębach, zatrzymał się przed jakimś rozwalonymdomem, z którego pozostał tylko parter, pełen gruzu z innych pięter.Jednatylko połać muru wysterczała z rumowiska.Aby zburzyć ją od jednegorazu, opasano ją liną, za którą ciągnęło jakichś trzydziestu robotników.251 Nic z tego nie będzie mruknął lekarz. Ciągną za bardzo na lewo.Czterej pozostali panowie - zawrócili, by zobaczyć, jak ściana runie.Iwszyscy pięciu, z wytężonym wzrokiem, z zapartym tchem czekali, drżącrozkosznie.Robotnicy zwalniali linę, a pózniej naprężali ją gwałtownie,wołając: Cio-ą-gnij!" Nic z tego nic będzie powtarzał lekarz. Chwieje się, chwieje się rzekł radośnie jeden z przemysłowców poparu sekundach trwogi.Gdy ściana ustąpiła wreszcie i runęła ze strasznym łoskotem wzbijająctumany wapiennego kurzu, panowie spojrzeli na siebie z uśmiechem.Bylizachwyceni.Ich żakiety pokrył drobny pył, który ubielił im ramiona irękawy.Podjęli swój ostrożny marsz pośród kałuż i rozmawiali teraz orobotnikach.Niewielu jest między nimi porządnych ludzi.Wszystko toleniuchy i marnotrawcy, a uparci przy tym i o jednym tylko marzą: żebyzrujnować pracodawców.Pan de Mareuil, który od paru chwil obserwowałz drżeniem dwóch biedaków, uczepionych na skraju dachu i oskardemrozbijających mur, wyraził pogląd, że ludziom tym nie można odmówićprawdziwej odwagi.Panowie zatrzymali się zn,ów i podnieśli wzrok narobotników utrzymujących równowagę, zgarbionych, kujących z całejmocy; spychali kamienie nogą i patrzyli ze spokojem, jak rozpryskiwały sięna dole; jeden niecelny cios oskarda i sam tylko rozmach, z jakim uderzali,strąciłby ich w przepaść. To kwestia przyzwyczajenia rzekł lekarz, podnosząc z powrotem doust cygaro. To prostacy.Tymczasem doszli do jednej z nieruchomości, jakie mieli obejrzeć.Pokwadransie byli już gotowi i ruszyli dalej.Błoto nie budziło w nich jużtakiej zgrozy; szli między kałużami tracąc powoli nadzieję, że uda im sięuchronić kamaszki.Kiedy minęli ulicę M�nilmontant, jeden zprzemysłowców, były szlifierz, stał się niespokojny.Przyglądał się uważnieruinom wokoło, nie poznawał już tej dzielnicy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki