Cornwell John Papież Hitlera(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zmuszony do defensywy, spętany odgórną kontrolą Watykanu niemiecki Kościół katolicki w roku1936 dalej tkwił w stanie bezwładu, dodając sobie otuchy wątpliwym pocieszeniem, że przecież mogło byćgorzej.W lecie wieści z wojny domowej w Hiszpanii o okrucieństwach popełnianych na zakonnicach iksiężach potwierdziły co rychło podkreślił sam papież że bolszewizm jest o wiele gorszy.I temu właśnie tematowi poświęcił Adolf Hitler w pazdzierniku trzygodzinną prywatną rozmowę zmonachijskim kardynałem Faulhaberem w swojej górskiej rezydencji w Obersalzburgu.Wciąż powracał dokomunistycznego zagrożenia, apelując do kardynała, aby nie ustawał w staraniach o porozumienie z Rzeszą.W notatce z tego spotkania Faulhaber napisał: Dyplomatyczne i towarzyskie formy f�hrer opanował lepiej od urodzonego władcy (.) Kanclerz bezwątpienia wierzy w Boga.Chrześcijaństwo uznaje za fundament zachodniej kultury (.) Mniej jasna jest jegokoncepcja Kościoła katolickiego jako instytucji ustanowionej przez Boga 2.Po tym spotkaniu Faulhaber ogłosił w styczniu 1937 roku list pasterski, który odczytano w kościołachw Bawarii.Popierał w nim współpracę Kościoła i państwa w zwalczaniu komunizmu, ale wzywał też doposzanowania praw Kościoła zagwarantowanych w konkordacie.Rok 1937 przyniósł jednak wzrost napięć pomiędzy nazistami i Kościołem.W drugim tygodniustycznia na spotkaniu w Fuldzie biskupi sporządzili listę siedemnastu naruszeń konkordatu.Uzbrojeni wdobrze znane skargi, aż trzej kardynałowie (Bertram, Faulhaber i Schulte) i dwaj wpływowi biskupi (ClemensAugust von Galen i Konrad von Preysing) wyruszyli do Watykanu z silnym postanowieniem, że załatwiąsprawę.Pacelli przyjął ich 16 stycznia wieczorem.W obliczu tak silnej reprezentacji, domagającej sięinterwencji papieża, nie miał innego wyjścia, jak zgłosić sprawę Ojcu Zwiętemu.Cierpiący na cukrzycę, serce iowrzodzenie nóg Pius XI przyjął jego i niemiecką delegację w sypialni.Leżał w łóżku, zmieniony prawie niedo poznania, blady, wychudzony, z głęboko pobrużdżoną twarzą i spuchniętymi, wpółprzymkniętymioczami 3.Słuchał ich dłuższy czas i długo do nich mówił.Zwierzył się im, że w czasie choroby wieledowiedział się o tajemnicy męczeństwa Chrystusa i o zbawieniu poprzez cierpienie.Postanowił, że ogłosiencyklikę na temat sytuacji Kościoła w Niemczech.Jej napisany naprędce przez Faulhabera szkic dostarczono Pacellemu 21 stycznia rano.Ten zaś gozredagował i dodał rozdział o historii konkordatu 4.Ma to o tyle znaczenie, że ta otwarcie potępiającatraktowanie Kościoła w Rzeszy encyklika, Mit brennender Sorge (Z głęboką troską), dla wielu katolików iniekatolików pozostaje symbolem papieskiej szczerości i odwagi, kontrastujących z milczeniem Piusa XII wczasie wojny.Wprawdzie to głównie jemu zawdzięcza ten dokument swój kształt ostateczny i wymagającąskomplikowanych zabiegów publikację w Rzeszy, ale ogłoszono go poniewczasie i zabrakło w nim imiennegopotępienia NSDAP i Hitlera.Niemniej wydanie Mit brennender Sorge w Niemczech ujawniło potencjał tkwiący w katolickiej sieciparafialnej i jej niewykorzystane możliwości organizowania protestu i oporu.Encyklikę przeszmuglowano doRzeszy i wydrukowano potajemnie w dwunastu różnych drukarniach.W końcu tygodnia, w pierwsząNiedzielę Męki Pańskiej, 12 marca 1937 roku, jej tekst został rozprowadzony przez kurierów, główniechłopców.Wielu z nich, by uniknąć dróg publicznych, zdążało pieszo i na rowerach do miejsc przeznaczeniaprzez pola i lasy.Państwowej poczcie nie powierzono kolportażu na żadnym etapie.Były przypadki, żeencyklikę dostarczano proboszczom do konfesjonałów.Wielu księży trzymało ją aż do chwili odczytania podkluczem w tabernakulum wraz z eucharystią 5.Napisana po niemiecku, skierowana była nie tylko doniemieckich biskupów, ale wszystkich episkopatów na świecie 6.Po otwierającym ją zdaniu: Z głęboką troską i rosnącą trwogą patrzymy od jakiegoś czasu nacierpienia Kościoła w Niemczech , papież kreślił historię negocjacji i swych obaw o sfinalizowaniekonkordatu.Doświadczenia ubiegłych lat ujawniły, głosił, że konkordatowy partner Stolicy Apostolskiej zasiał kąkol podejrzeń, waśni, nienawiści, oszczerstw i fundamentalnej, skrytej i jawnej, wrogości doChrystusa i Jego Kościoła, czerpiącej pokarm z tysiąca zródeł i chwytającej się wszelkich sposobów.Prawdziwą wiarę w Boga zastąpiono ubóstwieniem rasy, narodu i państwa.Dlatego biskupi winni baczyć nazgubne praktyki płynące z takich doktryn, ostrzegał papież i wzywał do uznania prawa naturalnego: Wierzący ma niezbywalne prawo wyznawać swoją wiarę i praktykować ją w sposób odpowiadający jegopotrzebom.Prawa, które zakazują bądz utrudniają wyznawanie i praktykowanie wiary, są sprzeczne zprawem naturalnym 7.Do młodzieży katolickiej zwrócił się o oczyszczenie swojego kraju z wrogości do chrześcijaństwa.Księży i członków kongregacji zakonnych wezwał do modlitw o rozbudzenie w ludziach miłości blizniego.Ado świeckich wiernych, zwłaszcza rodziców, zaapelował o zdwojenie wysiłków w wychowaniu dzieci nakatolików. Gdy próbuje się zbezcześcić tabernakulum dziecięcej duszy napisał (.) to nadchodzi czasduchowej profanacji świątyni, dlatego obowiązkiem każdego chrześcijanina jest wyraznie odciąć się odczynów drugiej strony i nie kazić sumienia karygodnym przykładaniem ręki do takiego zła i zepsucia.Niektóre ze słów encykliki, zwłaszcza poświęconych prawu naturalnemu, można było odnieść do%7łydów, lecz zabrakło w niej otwartego potępienia antysemityzmu, nawet antysemityzmu wymierzonego w%7łydów katolików.Co gorsza, jej antynazistowskie podteksty zbladły wobec znacznie ostrzejszego wwymowie potępienia komunizmu w ogłoszonej pięć dni po niej encyklice Divini redemptoris.Niemniej w Mitbrennender Sorge, mimo jej ogólnikowości, znalazły się mocne słowa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki