Vandenberg Phillip Spisek sykstyński

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zamierzającym zająć miejsce za jego plecami Cascone rzucił krótkiespojrzenie; obaj natychmiast oddalili się bez słowa pożegnania.Przez chwilękardynał i zakonnik siedzieli pogrążeni w milczeniu. Padre zaczął ceremonialnie kardynał Sekretarz Stanu wezwałem ciebie,ponieważ doceniam twoją roztropność i mądrość w obchodzeniu się z dokumentami.Oboje, padre, jesteśmy członkami tego samego, bardzo ważnego organizmu, jakimjest Kuria.Jeżeli mnie przydano siłę jako jej ramieniu, to ty, padre, jesteś jejpamięcią, w której nic nie ginie, zarówno to, co złe, jak i dobre.Siedzący z opuszczonymi oczyma Augustyn nie był pewien, co odpowiedziećkardynałowi Sekretarzowi Stanu. Czynię to dla chwały Boga i Kościoła, Eminencjo odezwał się w końcu, by pokrótkiej pauzie dodać: Służyłem pięciu papieżom, Eminencjo, dla czterech z nichprzygotowywałem i zapieczętowywałem protokół zgonu, sporządziłem i umieściłem warchiwum pół tuzina encyklik, opisałem tysiące buste.Myślę, iż zgodnie z prawdąmógłbym powiedzieć, że pozostawiłem po sobie trwały ślad. Sądzę powiedział kardynał Sekretarz Stanu że to wystarczy jak na jednoludzkie życie& Nie! przerwał mu archiwariusz. Jak to? Wiem, co Wasza Eminencja chce powiedzieć.Wasza Eminencja chce powiedzieć,że napracowałem się już wystarczająco i powinienem teraz wrócić do klasztoru megozakonu, by dokończyć życia na modlitwach dla chwały Boga.Eminencjo, tego niemogę zrobić! Potrzebuję moich buste i fondi, jak powietrza potrzebuję archiwalnegokurzu.Czy ktokolwiek może mi zarzucić niedbalstwo lub nieporządek? Czykiedykolwiek zaginął dokument oddany mojej pieczy? słowa archiwariusza byłycoraz głośniejsze, a głos jego drżał. Ależ nie, ojcze Augustynie.Właśnie dlatego, że wypełniałeś swoje zadanie takbezbłędnie, wydaje mi się pożądanym, byś przestał pracować, zanim pojawią siępierwsze skargi, zanim wkradną się pierwsze błędy, zanim ktokolwiek mógłbypowiedzieć, że padre Augustyn jest już po prostu za stary, a jego pamięć już nie takdobra. Ale moja pamięć jest całkowicie w porządku, Wasza Eminencjo, jest lepsza niż zamłodych lat.Mam w głowie sygnatury wszystkich działów, a to archiwum ma ichwięcej aniżeli jakiekolwiek inne archiwum chrześcijańskiego świata.Proszę mi podaćnazwę któregoś z ważnych rękopisów z historii Kościoła, kodeksu czy bulli, a japowiem Eminencji z pamięci jego sygnaturę, każdy z moich scrittori zaś odnajdzie iprzyniesie ten dokument w ciągu kilku minut! Padre! zawołał kardynał Sekretarz Stanu unosząc dłonie. Wierzę ci, padre,wierzę nawet, iż w tej chwili nie ma nikogo, kto byłby bardziej upoważniony dopełnienia tego urzędu.Ale uważam za brak odpowiedzialności pozostawienie ciebiedo końca twoich dni w archiwum i zabieranie szansy komuś młodemu.Rozejrzałemsię już i natknąłem na zdolnego benedyktyna, padre Pio Segoniego, z klasztoru naMonte Cassino; z wykształcenia jest filologiem klasycznym.Poza tym reguła św.Benedykta z Nursii jest najlepszą rekomendacją dla archiwisty. Ach, więc to tak Augustyn speszony spojrzał w bok.W tym momencie miałwrażenie, że wali się budowla całego jego życia. Ach, więc to tak powtórzyłprawie bezdzwięcznie.Kardynał Sekretarz Stanu uniósł się, nie odrywając dłoni od stołu. Pokora powiedział kończąc audiencję jest najlepszą drogą do osiągnięciapoznania istoty niebios.In nomine Domini.W tym momencie, jakby za sprawą duchów, otwarły się drzwi, przez które Casconewszedł do sali, i pojawili się w nich Pierwszy Sekretarz i Sekretarz Pomocniczy, abyodprowadzić kardynała Sekretarza Stanu.Pogrążony w myślach Augustyn wracał do domu tą samą drogą, którą przyszedł dopałacu kardynała.Nieruchomo patrzył przed siebie, jego myśli zaś krążyły wokółsłowa pokora ; zadawał sobie również pytanie, czy Filippo Neri, założyciel jegozakonu, określiłby ten rodzaj posłuszeństwa jako pokorę, czy nie nazwałby raczej tejpostawy samoponiżeniem się lub też niewolniczym sposobem myślenia, czy niezbuntowałby się przeciwko takiej sobiepańskości, takiemu cynizmowi.Przez całeżycie Augustyn nigdy nie poczuł w sobie chęci zostania pasterzem, był członkiemstada, odbiorcą rozkazów; przyzwyczajony do pracy traktował słowo władza jakosobie obce.Ale jeszcze nigdy w swoim życiu oratorianin nie był tak bezsilny i w jegosercu począł narastać gniew, uczucie, jakie do tej pory było mu tak obce jak wiara wMahometa.6.W rocznicę nawrócenia św.PawiaRaz w tygodniu kardynał Jellinek miał w zwyczaju grywać w szachy.Słowo grywać nie jest być może najwłaściwszym określeniem na owo pełne nabożeństwai rytualnego charakteru wydarzenie, ceremonie otwarcia i pi�ce touch�e*, gdywszystkie figury są dotykane przed następnym posunięciem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki