Claretie Jules Noris

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.dobrowolnie pogrążała w przepaść swo-ję szczęście.Nie! Margot była uczciwą dziewczyną w swoim rodzaju.Zapoznały się ze sobą w dziwny sposób.Były sąsiadkami, nie wiedząc o tem w tej ulicy Jouffroy, zaledwie po-wstającej wówczas i nie spotkały się nigdy, chociaż ich powozy krzyżowa-ły się albo jechały tuż za sobą po ulicy de Villers; nigdy się nie widziałypierwej, aż dopiero na cmentarzu obok muru Montmartre, gdzie spoczywa-ły szczątki "uwięzionego".O dwa kroki ztamtąd, Noris spotykała często kładącą wieniec bez klę-kania przy grobie młodą blondynkę, która także spoglądała na nią, nie mó-wiąc do niej wcale.Nieraz ocierały się o siebie podczas tych wizyt cmentarnych.Były połą-czone, przyzwane tam przez tych, którzy spali obcy dla siebie w życiu apoznani pod jednym wspólnym całunem śmierci.Noris nieraz czytała na grobowcu, który przyciągał młodą kobietę, na-zwisko nieboszczyka.Ale samo nazwisko Brunier nie było wcale wymow-nem.Atoli, pewnego dnia, zerwała się burza i ciężkie krople zaczęły spadaćjak łzy na cały cmentarz, gdzie tyle grobowców odzwyczaiło się już od łezwcale.Wówczas piękna blondynka o nader sympatycznej powierzchowno-ści otworzyła swój parasol i zaproponowała sąsiadce z cmentarza, odpro-wadzenie jej do domu. Ale ja nie mam powozu ze sobą.Przyszłam piechotą rzekła Noris.LRTTymczasem deszcz zwiększał się z każdą chwilą, a niebo coraz czarniej-sze, nadawało całemu cmentarzowi, alei doń wiodącej i całemu bulwarowiClichy pozór nader ponury.Młoda kobieta, trzymając swój parasol ponad głową Noris, ozwała sięwtedy, trochę zaaferowana: Gdyby mi pani nie odmówiła.Nie wiedziała, kto jest Noris.Zapewne kobieta wielkiego świata.To teżzawahała się.Ale potem, wzięła na odwagę, ofiarowała miejsce w swoimpowozie, a Noris dała swój adres.I wychodząc z cmentarza roześmiały się trochę, widząc, że nawet w ży-ciu były sąsiadkami! Czy to nie przeznaczenie zetknęło ich ze sobą? Znaj-my się dłużej.I znały się dłużej.Nietylko na Montmartre, przy grobowcach, ale przyulicy Jouffroy w zwykłem życiu powszedniem.Margot znała Noris z imienia, widywała ją nawet w teatrze w tympunkcie schadzek całego towarzystwa ale nikt nie mógł jej powiedzieć,kto była ta piękna brunetka, ubrana czarno, którą brała za cudzoziemkę,kreolkę, węgierkę, kto to wie.Małgorzata była zachwycona tą przyjaznią, która jej pochlebiała przyjaciółka metresy wielkiego księcia.Noris znalazła w Margot naturę o tyle prawą, o ile mogły ją urobić ciosyżycia, i właśnie, podczas, gdy Gardanne opowiadał przygody hrabiny zChantenay'em myślała o tem, co Małgorzata Brunier opowiedziała jej oswojej przeszłości, której Margot nie żałowała wcale, ale która była uczci-LRTwą i tak rażący stanowiła kontrast tak straszny, z obecnem życiem bied-nej dziewczyny.I wtedy Noris, wciąż patrząc na Małgorzatę i reportera, porównywałażycie pani de Mont�preiux z życiem Margot i los Margot ze swoim wła-snym losem.Tam, na górze w uliczce de la Chapelle, Małgorzata wzrosła w całejpełni przedmieść Paryża, na piątem piętrze, w szczupłem mieszkanku, którezajmowała rodzina, złożona z trzech osób, w liczbie których i ona.Nieraz opowiadała o tem Noris.Miała jeszcze przed oczyma ubogiewnętrze tych rzemieślniczych apartamentów.Ojciec był zacnym człowie-kiem i ożenił się z matką z miłości, ubóstwiając ją zawsze.Nie mieli żad-nych krewnych, oprócz starej babki, kobiety zgryzliwej, za którą opłacanomieszkanie poza domem, ażeby młode małżeństwo mogło żyć w spokoju.Małgorzata dotąd drżała na samą myśl o tej magerze, małej kobietcenerwowej, z oczyma cyganki, nabrzękłemi i podsiniałemi, która napawałają strachem nawet wtedy, gdy chodziła winszować jej imienin.Natomiast uśmiechała się mimowoli, mówiąc o matce.Mama! Była dzieckiem jak ona, jedna z tych dziewczątek Paryża, weso-łych jak wróble, żywych jak one i żyła szczęśliwa, bardzo szczęśliwa w to-warzystwie swojego męża, którego ubóstwiała i pieściła jak kochanka iswojej córki, którą stroiła, ubierała, nosiła na rękach lub kazała jej skakaćjak laleczce.Zarówno jak Noris, i Małgorzata miała dnie słoneczne w swoich wspo-mnieniach, wycieczki do Saint-Denis, na brzeg wody, podwieczorki na wy-LRTsepce, na trawce, albo spacery wzdłuż rzeki, gdzie olbrzymie statki, grubejak wieloryby, bawiły dziecko.A te święta spędzane za miastem, konie drewniane, i lalki z porcelany,wygrane na loteryi!.W jednej z szuflad ozdobnej komody w gabinecie włoskim, Małgorzataprzechowywała i oglądała niekiedy pocieszny stary dagerotyp, w ramkachplecionych z nitek złotych z miedzianym haczykiem do wieszania.W owa-lu tego starego obrazu, dostrzegała wyblakłą w połowie i jakby znikającąpod szkłem grupę, złożoną z trzech osób: młody mężczyzna, przypomi-nający żołnierza albo rzemieślnika, w kurtce świątecznej z aksamitnymkołnierzem i ze złotym łańcuszkiem na kamizelce, stał obok siedzącej ko-biety w szalu francuzkim, w małym kapelusiku, trzymającej na rękachdziecko o dużych włosach w loki, ustrojone jak księżniczka.Wyjmowała nieraz z szuflady i pokazywała Noris ten starodawny dage-rotyp.Tem dzieckiem, to była ona tą laleczką o pulchnych nagich ra-mionach z dołeczkami na łokietkach i dotąd czuła jeszcze na swojej skórzei włosach pocałunki matki.Ona była tak dumna ze swej małej, ta żona rzemieślnika! Spędzała dniena strojeniu jej, na przypatrywaniu się jej, na zjadaniu jej chciwemi, żar-łocznemi niemal pocałunkami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki