Bracken Alexandra Mroczne umysły Nigdy nie gasnš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Usiłowałam chwycić się jedną rękąkorzenia zdającego się przepływać obok, ale prąd niewidzialnej rzeki, która mnie porwała, byłzbyt szybki.Słońce mignęło mi pod powiekami czerwonym światłem, przebijając się przezrozsadzający czaszkę ból.Nie czułam prawej nogi cała prawa strona mojego ciała byłaodrętwiała.Dopiero kiedy słońce przestało mnie oślepiać i w końcu mogłam otworzyć oczy, mójumysł zrozumiał, że to ja się poruszam, a nie wszystko wokoło.Zza plam olbrzymich białych chmur nad moją głową wyzierało niebieskie niebo.Ledwieje dostrzegałam pomiędzy nagimi, szarymi ramionami drzew.Wokół unosił się ostry zapachludzkiego ciała.Zmarszczyłam brwi.Usłyszałam też jęk wysiłku, kiedy moje plecy opornieprzesuwały się po jakiejś chropowatej powierzchni.Potem poczułam pod sobą gładką ziemięi spadek terenu, który pojawił się tak szybko i niespodziewanie jak nagłe obniżenie samolotu.Mój żołądek poszybował w górę, a oczy w dół.Mężczyzna, który mnie wlekł, miał na sobie sfatygowaną i poprutą od długiego noszeniafioletową puchową kurtkę szew na biodrze był rozerwany i białe wypełnienie wyłaziło przezdziurę.Za ciasne dżinsy wydawały jęk protestu za każdym razem, kiedy się odwracał, żebypewniej chwycić moją nogę. N& Nie. Nie mogłam mówić.Próbowałam unieść drugą nogę, żeby go kopnąć, alemoje kończyny nie reagowały.Mężczyzna musiał poczuć, że się napinam, bo spojrzał za siebie. Obudziliśmy się, co?Widziałam go podwójnie, potem potrójnie i poczwórnie.Skup się, upomniałam sięw myślach.Facet wyglądał mniej więcej tak groznie jak Zwięty Mikołaj w centrum handlowym miał długą nierówną brodę i wielki brzuch.Tata czytał mi kiedyś opowiadania o iskierce w okuMikołaja i jego różanych policzkach.Ten grubas też miał błysk w oku w kształcie symboludolara. Nie kombinuj, bo skręcę ci kark.Słyszysz?Rusz się.Usiłowałam unieść biodra.Trener Johnson kilkakrotnie pokazywał mi, jakwyzwolić się z takiego chwytu.Szukałam dłonią kamienia, którym mogłabym cisnąć w delikatnemiejsce, gdzie podstawa jego czaszki łączyła się z kręgosłupem, a pózniej sięgnęłam doscyzoryka, lecz zniknął z mojego buta.Moje ciało nie reagowało.Nie pamiętałam, żebymuderzyła się w głowę aż tak mocno.Minioną noc spowijał cień.Przypomniałam sobie długimarsz oraz to, jak Jude zmienił ustawienia systemu bezpieczeństwa.Przed oczami miałam teżtony pudeł i skrzyń oznakowanych flagami różnych krajów i podpisami w dziwnych językach.I Knoksa.Chociaż tego ostatniego nie byłam pewna.Ból głowy eksplodował mi pod powiekami, więc je zacisnęłam.Zwieciło słońce, dlategonie rozumiałam, czemu jest mi aż tak zimno. Jest tu taki jeden typ, który bardzo się ucieszy na twój widok ciągnął mężczyzna.Przywlókł się rano, węsząc i wypytując, czy widzieliśmy w okolicy jakieś dzieci.Mówił, że byłduży nalot na tereny należące do lotniska i że kilkoro mogło uciec.Pomyślałem sobie: ten facetalbo ma świra, albo rację.I tak wyruszyłem na polowanie jak codziennie i patrzcie, coznalazłem!Opuściłam biodra, usiłując jak najbardziej spowolnić zjazd ze zbocza.Może i nie byłamw stanie walczyć, ale nie zamierzałam ułatwiać mu sprawy. Co ja powiedziałem? Parsknął i wykręcił mi mocno kostkę.Kiedy schodziliśmy z ostatniego wzgórza, wysunęłam szyję do przodu, wykorzystującresztki sił.Moim oczom ukazał się magazyn otoczony przez największe skupisko namiotów,jakie kiedykolwiek widziałam.Większość była całkiem biała albo miała nadruk: WAASNOZARMII STAN�W ZJEDNOCZONYCH AMERYKI.Poraziło mnie z przerażenia, alew desperacji zdołałam wymierzyć jeden silny kopniak w tył kolana grubasa.Prawy bok przeszyłmi ból był jednak niczym w porównaniu z tym, który wywołał cios wymierzony w odpowiedziw moje żebra.Nie miałam wyjścia, uspokoiłam się.Wątły przypływ energii, który poczułam, zupełnieze mnie wyciekł mogłam sobie niemal wyobrazić, jak ciągnie się za mną niczym smuga krwi. Sandra! wrzasnął mężczyzna. Sandy, ten koleś ciągle tu jest?!Kiedy tylko weszliśmy między namioty, otoczyły nas stopy i twarze.Czułam, jakzalewają mnie fale najróżniejszych zapachów: wędzonego mięsa, brudnego prania i nieświeżejwody.Przed wejściami do namiotów chlupało błoto, ale w środku leżały maty, stosy starychmateraców i pościeli oraz paliły się świece. Joe, czy to& ? zwrócił się ktoś do grubasa. Odsuń się, Avo.To ja ją znalazłem.Sandra! Przed chwilą zniknął rozległ się kolejny kobiecy głos o niemożliwym do odgadnięciaakcencie. Pójdę zobaczyć, czy jego auto ciągle stoi na autostradzie.Przypilnuj jej.Podkoszulka podciągnęła mi się na plecach, tak że pod nagą skórą czułam oślizgłelodowate błoto.Coś lub ktoś szturchnął bokiem stopy moją lewą dłoń. Czy ona& ? Czy to dziecko& ?Kobieta w średnim wieku pochyliła nisko nade mną swoją rumianą twarz.Zsunęła jednąz niedopasowanych rękawiczek i wyciągnęła dłoń, żeby przyłożyć mi ją do czoła.Joe warknął nanią, zmuszając, by się odsunęła.Powieki znowu mi opadły, a kiedy zdołałam je unieść, w miejscejej twarzy pojawiły się inne.Każda z nich wyrażała jakąś inną nietłumioną emocję.Patrzyłam nanie jak na obrazy w galerii.Były tam portrety znużonego strachu, pejzaże smutku i miniaturyciekawości.Chciałam zmienić pozycję, ale nieznośny ból głowy skutecznie mnie unieruchamiał. Ona się trzęsie powiedział jeden z mężczyzn. Przyniosę jej koc.Nie widziałam jego twarzy, jedynie pożółkłe adidasy. Może choruje? Jest strasznie blada! Tym razem rozległ się kobiecy głos. Boże, manajwyżej szesnaście lat.Spójrz na nią.Naprawdę zamierzasz ją oddać temu człowiekowi?Broń działała w grupie tak jak pałeczka głosu , którą moja nauczycielka w podstawówcestosowała do zachowania porządku w klasie.Tylko ten, kto ją trzymał, mógł się odzywać. Wracajcie do swoich namiotów, do cholery! Grubas ściskał w ręce błyszczący srebrnyrewolwer i nikt ze zgromadzonych nie miał ochoty sprawdzać, ile kul zostało mu w magazynku.Nagle wiatr przyniósł do nas piskliwy kobiecy głos. Jest! Znalazłam go! krzyczała Sandra.Chwilę pózniej zawtórował jej wyrazny dzwięk samochodu przemierzającego podmokłyteren namiotowego miasta warkot silnika robił się coraz głośniejszy.Oblizałam spierzchnięte usta, usiłując wziąć głęboki oddech na próżno.Pojawienie sięnieznajomego mężczyzny, kimkolwiek był, zadziałało jak wrzucenie kamienia w spokojny staw.Nawet przeciwnicy grubasa się rozpierzchli.Z powrotem upuszczono moją nogę na ziemię,a krew, która gwałtownie do niej spłynęła, wypełniła ją tysiącem szklanych odłamków. A moja kasa?! zapytał grubas. Chcę wiedzieć, jak Gray mi to wynagrodzi.Nie zabardzo się wysilił, kiedy rzeka zabrała nam cały dobytek! Pańskie nazwisko trafi do systemu łowców nagród.Znajdą pana.Ja odpowiadam tylkoza transport.Proszę jej dla mnie popilnować [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki